တေန႔က ေအးသာယာၿမိဳ႕အနီး ျပည္ေထာင္စု လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကုန္တင္ကားႀကီး တစီး တိမ္းေမွာက္၏။ ယာဥ္ေမာင္း ေသသြားသည္ဟု သိရ၏။ ယာဥ္တိမ္းေမွာက္တာမ်ား ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္ေျပာေန ဟု ဆိုခ်င္ ၾကေပလိမ့္မည္။ မထူးဆန္းသည့္ သာမန္ ျဖစ္စဥ္ ဆိုေပမယ့္ ဆန္းေနသည္က ေမွာက္ေသာ ကုန္ကားသည္ ဘီယာဗူးမ်ား တင္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သာ၍ထူးဆန္းသည္က ထိုကားေမွာက္ၿပီးေနာက္ လာေရာက္ ၾကေသာ လူမ်ား၏ အျပဳ အမူမ်ားပင္ ျဖစ္၏။

ယာဥ္တိမ္းေမွာက္သျဖင့္ ဘီယာမ်ားဗူးမ်ား ကတ္ဖာဗူးမ်ားထဲကေန ပြင့္ထြက္ကုန္ၾက၏။ ျပန္႔က်ဲေနသည့္ အႏွီဘီယာဗူးမ်ားကို လာေရာက္ ၾကည့္ရွုကုန္ေသာ လူအမ်ားက ၀ိုင္း၀န္း ေကာက္ေပး၏။ ေအာ္ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္သည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားပါလား။ တဖက္သားကို ဤသို႔ ကူညီတတ္ေသာ လူမ်ားပါတကားေပါ့။ သူတို႔သည္ ခဲရာခဲဆစ္ႏွင့္ ေပါက္ျပဲေနေသာ ကတ္ဖာမ်ားထဲမွ မျပဲေသာ၊ ေကာင္းေနေသာ ကတ္ဖာမ်ား၊ ပိန္လိမ္ ေပါက္ ေနေသာ ဘီယာဗူးမ်ားထဲမွာ မေပါက္ပဲ အေကာင္းအတိုင္း ရွိေသာ ဘီယာဗူးမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ရွာေဖြေပးၾက၏။

ရွာေဖြလို႔ ရသည့္ ဘီယာဗူးမ်ားကို အခ်ိဳ႕က ဆာလာအိတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထည့္၏။ အခ်ိဳ႕ တပိုင္တႏိုင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးမ်ားႏွင့္ ထည့္၏။ ထုိ႔ေနာက္ အလိုရွိရာ ခရီးသို႔ ဆက္သြားၾက၏။ ထည့္ေပးထားသည့္ ဘီယာဗူးမ်ားကို ထားခဲ့ၿပီး သြားသည္ မဟုတ္၊ ထိုဗူးမ်ား ထည့္ထားသည့္ အိတ္မ်ားကိုပါ တပါတည္း ယူသြားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အို ဘယ္လိုႀကီးလဲေပါ့။ က်ေနာ္ မယံုေပ။ သို႔ေသာ္ ဓါတ္ပံုမ်ား ႏွင့္တကြ တက္လာေတာ့ မယံုုလို႔ မရေတာ့ေပ။

photo from Facebook

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ တဖက္မွာ ယာဥ္ေမာင္းက အသက္ေသဆံုးသြားၿပီ ျဖစ္၏။ လူအမ်ားက ထိုအခ်င္းအရာသည္ မိမိႏွင့္ မဆိုင္သည့္အလား ေအးေအးလူူလူပင္ မိမိ အလိုရွိရာကို ယူေဆာင္ကုန္ၾက၏။ ေသဆံုးသြားသူသာ မိမိ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ထဲက ျဖစ္လွ်င္ ထိုသုိ႔ ျပဳမူ ေနႏုိင္ပါဦးမည္လား။ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားမ်ား ဘယ္သို႔ ေရာက္ကုန္ သနည္း။ ယခု ဘီယာဗူးမ်ားသည္ ပံ့သကူ ပစ္ထားျခင္း မဟုတ္ေပ။ ပိုင္ရွင္ ရွိ၏။ မည္သို႔ပင္ လမ္းေပၚမွာ က်ေနပါေစ မေကာက္သင့္။ မိမိအတြက္ မဟုတ္ပဲ ပိုင္ရွင္အတြက္ ျပန္လည္ သိမ္းဆည္းရ လြယ္ေအာင္ ေကာက္ေပးသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ ခုက ထိုသို႔ မဟုတ္ေပ။

ဆရာ ေမာင္သာခ်ိဳ၏ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေလး တခုမွာ ေျပာၾကားခဲ့သည့္ စကားေလးကို အမွတ္ရမိ၏။ ဆရာ ေမာင္သာခ်ိဳ စာေပ ခရီးစဥ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ကို ေရာက္၏။ သြားရင္း လာရင္းႏွင့္ သူတို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ တေယာက္က ပစၥည္းအိတ္ တခု က်န္ခဲ့၏။ ပစၥည္း ပိုင္ရွင္ စိတ္ပူသြား၏။ အေရးႀကီးသည့္ ပစၥည္းမ်ား ပါေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ လိုက္ပို႔ေပးသည့္ နယ္ခံက စိတ္မပူရန္ႏွင့္ မိမိ ေပ်ာက္ခဲ့၊ က်န္ခဲ့သည့္ ေနရာမွ သြားျပန္ ၾကည့္ရန္ ဆို၏။ ထိုေနရာမွာ မရွိခဲ့လွ်င္ေတာင္ စိတ္ပူစရာ မလိုဟု ဆို၏။ နီးစပ္ရာ ရဲစခန္း၊ ရပ္ကြက္ လံုျခံဳေရး ဌာနမ်ားသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ေမးျမန္း စံုစမ္းလွ်င္ ျပန္ရပါလိမ့္မည္ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဆရာ ေမာင္သာခ်ိဳက မင္းဟာက ေသခ်ာလွေခ်လားဆိုေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ပစၥည္း အခါ တရာ ေပ်ာက္ရင္ အခါ တရာလံုး ျပန္ရတယ္။ အခါ တသိန္း ေပ်ာက္ရင္လည္း အခါတသိန္းလံုး ျပန္ရတယ္။ ဆရာ မယံုရင္ ဆရာ့လက္မွာ ပတ္ထားတဲ့ လက္ပတ္နာရီကို ဒီနားမွာ ခ်ထားခဲ့ မလား ဟု ထို နယ္ခံက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တထစ္ခ် ဆို၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31