ဒီေန႔မွာေတာ့ ေက်ာင္းမ်ား စဖြင့္ၿပီ ျဖစ္၏။ အိမ္မွ ဆရာသမား (၂) ေယာက္လည္း ေက်ာင္းသြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္း မဖြင့္မီ တပတ္ေလာက္ ကတည္းက စကား တတြတ္တြတ္ ေျပာၿပီး စာမ်ား ႀကိဳတင္ၿပီး က်က္မွတ္ ရြတ္ဆိုေနေတာ့၏။ တူေလးထက္ စာလွ်င္ တူမေလးက ပိုၿပီး စာကို စိတ္၀င္တစားႏွင့္ လုပ္၏။ ရွိသင့္ ထားသင့္သည္ထက္ ပိုေနသည့္ ၀ီရိယ ျဖစ္ေန၏။ တားေတာင္ ယူေနရသည့္ အထိပင္ ျဖစ္၏။ တူေတာ္ေမာင္ကေတာ့ သာမန္ကာ လ်ွံကာပင္ ျဖစ္၏။ သူ႔ကို က်ေတာ့ စာလုပ္ဖို႔ မနည္းကို ေျပာယူေနရ၏။

ဆရာသမားက စာကလြဲလွ်င္ အကုန္ စိတ္၀င္စား၏။ စာ လုပ္ခိုင္း လိုက္လွ်င္ ဟို အေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပႏွင့္ ဟိုလုပ္၊ ဒီလုပ္ လုပ္ေနေတာ့၏။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ အခ်ိန္လည္း ပိုၿပီး ၾကာေလ့ ရွိ၏။ ျမန္မစာထက္ စာလွ်င္ အဂၤလိပ္စာ လုပ္ခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး ၾကာေလ့ ရွိ၏။ ေတာ္ေတာ္ မ်ိဳးခ်စ္သည္ဟု ေျပာလို႔ ရ၏။ အဂၤလိ္ပ္စာ လုပ္ခိုင္းလွ်င္ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ျဖစ္ေလ့ ရွိ၏။ သူ ငိုလွ်င္ ငို၊ ဒါမွ မဟုတ္ လူႀကီးမ်ား၊ အျခား မိသားစု၀င္မ်ား စိတ္ညစ္ရေတာ့၏။ ေတာ္ရံု စိတ္ရွည္သည့္ လူေတာင္ က်ေနာ့္တူႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ စိတ္ကုန္သြားရေလ့ ရွိ၏။

သူက ထိုုမွ်ေလာက္ထိ ေတာ္သူ ျဖစ္၏။ ဆူေန၊ ေျပာေနလည္း ျပံဳးျပံဳး ရယ္ရယ္ပဲ။ ဆူေနတဲ့သူကသာ ေမာသြားမည္ သူကေတာ့ အျပံဳးပင္ မျပတ္ေပ။ ေနာက္ဆံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ကပဲ လက္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရေလ့ ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္ၿပီးသြားသည့္ အခါမွာေတာ့ ျပံဳးျပံဳး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏွင့္ ေဆာ့ေလေတာ့၏။ ေဆာ့ေနခ်ိန္ႏွင့္ စာလုပ္ေနခ်ိန္ အေျခအေနက ဘာမွ မဆိုင္ေပ။ သူအေမလည္း လက္ေလွ်ာ့ခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ စာလုပ္ခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ့္အမႏွင့္ တူေတာ္ေမာင္ စကားမ်ားရေလ့ ရွိ၏။ သူ႔အေမက ျဖစ္ေစခ်င္၊ သူ႔သားက စိတ္မ၀င္စားႏွင့္ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေန၏။

တူေတာ္ေမာင္က ဥာဏ္မထိုင္းေပ။ ဥာဏ္ေျပး၏။ အဓိကက စာ စိတ္မ၀င္စားေနျခင္း ျဖစ္၏။ ဆိုခဲ့ၿပီးသည့္အတိုင္း စာကလြဲလွ်င္ က်န္သည့္ အရာမ်ားကိုမူ အလြန္ပဲ စိတ္၀င္စားေလ့ ရွိ၏။ ပံုဆြဲျခင္း၊ အရုပ္ဆက္ျခင္း၊ ကာတြန္းကား ၾကည့္ျခင္းမ်ားတြင္မူ အလြန္ပဲ စိတ္၀င္တစားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ရွိ၏။ တူမေလးကေတာ့ သူ႔ေနာက္လိုက္ ျဖစ္၏။ သူေဆာ့တာ လိုက္ေဆာ့၏။ သူ ကစားသည့္ အတိုင္း လိုက္ကစား၏။ ေျပာရလွ်င္ အရိပ္တခုလိုပင္။ သူ႔ေမာင္မွ သူ႔ေမာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္။

သူတို႔ (၂) ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေဆာ့ကစားက တအိမ္လံုး မေျပာႏွင့္ ၀န္းထမ္းအိမ္ယာ တ၀န္းလံုး ဆူညံေနေလ့ ရွိ၏။ သူတို႔ မတည့္လို႔ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေဆာ့ကစားၾကရင္း ရန္ျဖစ္ ျပန္လွ်င္လည္း တ၀န္းလံုး ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနေတာ့၏။ ယခုေတာ့ သူတို႔ (၂) ေယာက္ထဲ တင္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အျခား ကေလး (၃) ေယာက္ႏွင့္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ပြဲ တလံုးျဖစ္သြားေတာ့၏။ တကယ့္ကို မနားမေန ေဆာ့ႏိုင္လြန္းၾက၏။ ေမာလည္း မေမာၾကသလိုပင္။ တေန႔လံုး နီးပါး သူတုိ႔ အသံမ်ားႏွင့္ တစာစာ ရွိလွ၏။ ယခု သူတို႔ ေက်ာင္းသြားလိုက္ၾကေတာ့ တ၀န္းလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔ ေန၏။ အစပိုင္းကေတာ့ သူတို႔ ေက်ာင္းသြားရေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို သိေတာ့ အလြန္မွဲ ေပ်ာ္၏။ ယခု တကယ္တမ္း သူတို႔လည္း ေက်ာင္းသြားရေရာ တမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ေန၏။ ၾကားေနၾက အသံမ်ား မၾကားရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ ထင္၏။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ သူတို႔ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ျပန္လာလွ်င္ေတာ့ တဖန္ ပြက္ပြက္ညံေနဦးမည္ ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ နားေအးပါးေအး ေနလို႔ ရတုန္းေလး ေနလိုက္ရေပဦးမည္။

Don Jaun

MSC 31