မည္သို႔ပဲ ကၽြမ္းက်င္ လာခဲ့ပါေစ စာေစာင္ ထြက္ခါနီးတိုင္း အိပ္ေရးပ်က္ရသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ စာေစာင္မထြက္ခင္ထိ အခ်ိန္တိုင္းသည္ အပင္ပန္းဆံုး၊ အခက္အခဲဆံုး အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ၿပီး။ စာေစာင္မ်ားအာလံုးကို print ထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းသို႔ ယူသြားရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခ်ိန္သည္ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ ျဖစ္၏။ အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံရလွ်င္ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ား ပိုက္ၿပီး ေက်ာင္းထဲ ၀င္ရျခင္းထက္ က်ေနာ္တို႔၏ Nano စာစဥ္အထပ္လိုက္မ်ားကို ယူ၀င္ရျခင္းကို ပိုမို ႏွစ္သက္ ခံုမင္ ေပ်ာ္ရႊင္၏။

စာစဥ္ကို Fourth Year တံုးက ကို္ယ္တိုင္ ေရာင္းဖို႔ လိုေသာ္လည္း ယခု ေနာက္ဆံုး ႏွစ္တြင္ေတာ့ ေရာင္းဖို႔ မလုိေတာ့ေပ။ အထိုက္အေလ်ာက္ နာမည္ ရလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ၀ယ္သူေတြက ေရာင္းသူထံသို႔ သူ႔အလိုလို ေရာက္လာၾက၏။ (၁၀) ေစာင္၊ (၁၅) ေစာင္ အစရွိသျဖင့္ တျခား major မွ လူမ်ားက ကို္ယ္စား လာလာ ယူေပးၾက၏။ ထို ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္တို႔က စာေစာင္တေစာင္ လက္ေဆာင္ေပး၏။ ထိုမွ်သာ က်ေနာ္တို႔လည္း တက္ႏိုိင္၏။ ထို႔ထက္ပို၍လည္း မလုပ္ေပးႏို္င္ခဲ့ေပ။

မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ စာစဥ္ေလးသည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတို႔၏ အေမာအပန္းမ်ားကို တဒဂၤအားျဖင့္တာ့ ၿငိမ္းေစ၏။ သူတို႔၏ အဆင္မေျပမႈ အခက္အခဲမ်ားကို စာစဥ္မွတဆင့္ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူတို႔ သိေစ၏။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတို႔အေပၚ ထားသည့္ ေစတနာမ်ား၊ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မ်ားကို စာစဥ္ကေန တဆင့္ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေဖာ္ျပေပးလို႔ ရ၏။

သို႔ေၾကာင့္ပင္ Nano ေခၚတြင္သည့္ က်ေနာ္တို႔၏ စာစဥ္ ေသးေသးေလးသည္ အားလံုး၏ ေဖးမ ေပးမႈႏွင့္ ရွင္သန္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့၏။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္တြင္ စာစဥ္ကို အာရံု စိုက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနရေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ ထုတ္ေနၾက ျဖစ္သည့္ ကဗ်ာ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ျခင္းကိုလည္း မပ်က္မကြက္ က်ေနာ္ ထုတ္ေ၀ ျဖစ္၏။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀သည့္ က်ေနာ့္ ကဗ်ာ စာအုပ္ကို အခေၾကးေငြ တစံုတရာ အေနျဖင့္ ေရာင္းခ်ျခင္း မျပဳပဲ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ေပး၏။ ေရွ႕ႏွစ္မ်ားက ထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ က်ေနာ့္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကို ၀ယ္ယူအားေပးသူတို႔အား အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ အေနျဖင့္ ျပန္လည္ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

First Year ကတည္းကေန ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ထိ (external ႏွစ္မွ လြဲလို႔) ကဗ်ာ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ျခင္း မပ်က္ခဲ့ေပ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းၿပီး ထုတ္ေ၀ျခင္း၊ တကိုယ္ေတာ္ ထုတ္ေ၀ျခင္း အစရွိသျဖင့္ တႏွစ္ကို အနည္းဆံုး တအုပ္တာ့ ထုတ္ေ၀ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းသား ဘ၀ စား ၀တ္ ေနေရး ပူစရာ မလုိေသးေသာေၾကာင့္လည္း ေအးေအးလူလူ စာေရးေနႏိုင္ျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ ယခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေလာက္ စာမ်ားမ်ား မေရးႏိုင္ေတာ့ေပ။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရ သျဖင့္ စာေရးျခင္းကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ သိပ္မေရး ျဖစ္ေတာ့ေပ။ Steemit ကဲ့သို႔ေသာ စာေပေရးသားျခင္းကို အေျခခံသည့္ blog ေၾကာင့္သာ စာမ်ား ပံုမွန္ ေရးႏိုင္ ေရးျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ တႏွစ္လံုး နီးပါး စာစဥ္ကို တဦးတည္း တေယာက္တည္း လုပ္ရေပမယ့္ ေက်ာင္းစာမွာလည္း လစ္ဟင္းမႈ မရွိေအာင္ေတာ့ ဂရုစိုက္၏။ တႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့သည္ မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးသည့္ ေပါင္းကူးတန္းေတြမွာ ခံေလ့ မရွိပဲ။ ရိုးရိုးေအာင္ရံုႏွင့္လည္း ရသည့္ အတန္းေတြမွာမွ ခံေလ့ ရွိသည့္ က်ေနာ့္ သမိုင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္လည္း အတန္ငယ္ေတာ့ စိတ္ပူ မိ၏။ စာလံုး၀ မလုပ္ျခင္းမ်ိဳး၊ စာၾကည့္ၾကည့္ပဲ လုပ္ေနျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပဲ ပံုမွန္ေလးေတာ့ စာၾကည့္၏။

အမွန္တကယ္အေနျဖင့္ က်ေနာ္၏ ေက်ာင္းတြင္း ကဗ်ာ၊ စာေပ လႈပ္ရွားမႈသည္ သာမန္ေလာက္ေလးသာ ျဖစ္၏။ သတ္သတ္ ဇာခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာဆိုေနျခင္း ေၾကာင့္သာ မသိလွ်င္ စာေပ ဂုရုႀကီးႏွယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲ လသာေနျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အႏူေတာထဲမွာ လူေခ်ာ လုပ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းတြင္း ကဗ်ာ၊ စာေပ လႈပ္ရွားမႈတြင္ အျခားသူမ်ားထက္ က်ေနာ္တို႔ သာခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31