ဟဲဗန္းရိႈင္းယား
အခန္း (၁)
ဟဲဗန္းရိႈင္းယား
ေနေရာင္ေၾကာင့္ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ့ ဒီလမ္းမႀကီးဟာ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးေလာက္ကို ေျဖာင့္ျဖဴးေနပါတယ္။ ေဘးဘီ၀ဲယာမွာေတာ့ စိမ္းစိုစိုနဲ႔ ထင္ရွဴးပင္ျမင့္ႀကီးေတြက စီစီရီရီေပါက္ေနတာေၾကာင့္ ေနသာေပမယ့္ သိပ္မပူဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားတံခါးဖြင့္ၿပီးေမာင္းသြားရင္ေတာ့ ေအးျမတဲ့ေလေတြနဲ႔အတူ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ထင္းရွဴးရနံ႔ကို ခံစားရမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာျဖတ္သြားတဲ့ကားမရွိဘူး။ တစ္နာရီကို တစ္စင္းႏွစ္စင္းေလာက္ပဲျဖတ္သြားတဲ့ကားေတြကိုၾကည့္ရတာလည္း ထင္းရွဴးရနံ႔ကို ခံစားလုိပံုမရဘူး။ ကားတံခါးေတြကိုေလာ့ခ်ၿပီး ေ၀းေ၀းကၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႔ပဲစိတ္ေစာေနၾကတယ္လို႔ထင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ျဖစ္မယ္ ဒီအျမန္လမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးမလွမ္းမကမ္းမွာ ရြာတစ္ရြာရွိေနတာကို မသိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကားတံခါးကိုေလာ့မခ်ပဲ ေမာင္းခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဒီရြာကိုသတိထားမိမယ္မထင္ေသးဘူး။ ထင္းရွဴးပင္ေတြက အစီအရီဆိုေတာ့ မျမင္ရေအာင္ ကာထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဟင့္အင္း အမွန္မွာေတာ့ ဒီရြာကေျမပံုမွာကိုမပါတာ။ ဘယ္အေရာင္းဆိုင္ကေနမဆို ေျမပံုကို၀ယ္ခဲ့ပါေစဦး ဒီမွာရြာရွိပါတယ္ဆိုတဲ့အမွတ္အသားတစ္ခုမွကိုမပါတာဆိုေတာ့ မသိတဲ့လူေတြကိုအျပစ္ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ။
ဒီရြာမွာေနတဲ့သူေတြက သူတို႔ရြာကို ဟဲဗန္းရိႈင္းယားလို႔ေခၚၾကတယ္။ ဟဲဗန္းဆိုတဲ့ေကာင္းကင္ဘံုလိုသာယာတယ္လို႔ေတာ့ သူတို႔ဟာသူတို႔ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့သူတို႔ေျပာတာရွိေသးတယ္။ အျမန္လမ္းေပၚကေနျဖတ္သြားခဲ့လိုရွိရင္ ေသခ်ာမ်က္ေစ့ရွင္ရွင္ထားၿပီးၾကည့္လိုက္… ဒါဆိုဟဲဗန္းရိႈင္းယားကိုျမင္ရမွာတဲ့။ ေနာက္သူတို႔ထပ္ေျပာၾကတာက “အိုဟုတ္တာေပါ့ မင္းမွာေမွာ္ေသြးမပါရင္ေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမွာလဲ” တဲ့။ သူတို႔ဘယ္လုိေျပာေျပာ ရြာကိုအနီးအနားၿမိဳ႕ကလာလည္တဲ့သူေတြကေတာ့ အၿမဲလမ္းေပ်ာက္တာပါပဲ။ ကုိယ္တိုင္ေမွာ္ေသြးပါေနတယ္ဆိုဦးေတာ့ ဒီရြာရဲ႕လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္က ထင္ရွဴးပင္ေယာင္ေဆာင္တတ္တာကိုမသိရင္ လမ္းစဘယ္ရွာလို႔ရမွာလဲ။ လမ္းေပ်ာက္တဲ့သူအျပစ္မွမဟုတ္တာ။
ဘယ္လိုပဲေနေန လမ္းေပ်ာက္တယ္လို႔ေျပာမိရင္ေတာ့ ရြာသားေတြကစိတ္မရွည္သလိုနဲ႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ “လမ္းရွာရတာဘာမ်ားခက္လို႔တုန္းဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ထဲကေနထြက္လာလို႔ ထင္ရွဳးပင္တန္းကိုစျမင္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းေဘးကအပင္ေတြကို ေရလာလိုက္။ အဲ့မွာ ၁၂၄ ပင္ေျမာက္အပင္က ရြာကိုလမ္းညႊန္ေပးမယ့္ သစ္ပင္ပဲဗ်။ အဲ့သစ္ပင္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားမွာပါလာတဲ့ ေမွာ္ႏွင္တံနဲ႔ေခါက္လိုက္ရင္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားမွာပဲေလ။” အင္းေလ လြယ္လြယ္ေလးပဲကို။ ဟုတ္တယ္မလား။
ဒီေလာက္ဇယားေပ်ာက္တဲ့ရြာကိုဘာလို႔မ်ားလာလည္ခ်င္ရတဲ့လို႔သိခ်င္ရင္ ဒီရြာအေၾကာင္းကိုသိထားမွျဖစ္မယ္။ ဒီရြာက နာမည္ႀကီးပဲ။ ေမွာ္ေဆးရည္ေစ်းကြက္မွာပိုၿပီးနာမည္ႀကီးတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆုိေတာ့ ကိုယ္ေပ်ာက္ေဆးရည္ေဖာ္စပ္ရတဲ့ အဓိကအမယ္ ေအာ့ပ္တိုးနစ္အပင္ေတြက ဒီရြာရဲ႕ေျမတစ္ေနရာတည္းမွာပဲေပါက္တာေလ။ ဟဲဗန္းရိႈင္းယားရြာျဖစ္တည္လာတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ဒီအပင္ေတြေၾကာင့္ပဲ။ ေရွ႕မွီေနာက္မွီဘုိးဘြားေတြေျပာပံုအရ ေရွးကဘိုးေဘးေတြဟာ ဒီေျမမွာပဲေပါက္တဲ့ ေအာ့ပ္တိုးနစ္ေတြကို ယာတည္ၿပီးစိုက္ၾကတာကေန ရြာျဖစ္လာတာတဲ့။ ရြာကိုေျမပံုမွာမျမင္ရတာလည္း ဒီအပင္ေတြေၾကာင့္လို႔ဆိုၾကတယ္။ ဒီအပင္ေတြရဲ႕စြမ္းအားက ပိုင္ရွင္မွမဟုတ္ရင္ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္လို႔ ထင္းရွဴးပင္ဆိုင္းဘုတ္ကိုျမင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီရြာကိုျမင္ရမယ္လို႔ ရြာသားေတြကေျပာၾကပါတယ္။
ဟဲဗန္းရိႈင္းယားက နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ပဲ အေတာ္ကိုသာယာပါတယ္။ အစိမ္းမွာအ၀ါေႏွာတဲ့ ေအာ့ပ္တိုးနစ္ပင္ေတြက ရြာပတ္ပတ္လည္မွာ ယာဧကေပါင္း ၁၀၀ မကတာမို႔ မ်က္ေစ့ပဒႆလည္းအေတာ္ျဖစ္တယ္။ ရြာအနီးက ထင္ရွဴးေတာအုပ္မွာ စမ္းေခ်ာင္းေတြေပါတဲ့အျပင္ အေရွ႕ဖက္ေရခဲေတာင္တန္းေတြဆီကေနလာတဲ့ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ရြာေလးက အေတာ့္ကိုေအးေဆးလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကုန္သည္ေတြတင္မကဘူး အပန္းေျဖတဲ့သူေတြပါ မၾကာမၾကာလာတတ္ၾကတာေပါ့။ ဆိုေပမယ့္လို႔ အျမဲတမ္းရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ရြာမ်ိဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကုန္သည္ေတြက ေအာ့ပ္တိုးနစ္ေတြရင့္မွည့္တဲ့အခ်ိန္မွလာၾကတာမလား။ အပန္းေျဖတဲ့သူေတြဆိုတာလည္း ၿမိဳ႕မွာအေတာ္ပူမွလာၾကတာဆိုေတာ့ အၿမဲလိုလိုေအးခ်မ္းေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းေလာက္စၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီေအးခ်မ္းတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ စပ်က္မယ့္ကိစၥေပၚလာတယ္။ စျဖစ္တဲ့အိမ္ေထာင္က ဟဲဗန္းရိႈင္းယားရဲ႕အေရွ႕စြန္က အမ္းစ္ထေရာင္းမိသားစု။
အမ္းစ္ထေရာင္းမိသားစုကရြာမွာ အေတာ္စိတ္သေဘာေကာင္းတဲ့မိသားစုဆိုၿပီး ရြာသူရြာသားေတြအားလံုးကသိၾကတယ္။ ေအာ့ပ္တိုးနစ္စိုက္တဲ့ယာေတြ ၁၀ ဧကေလာက္ရွိတဲ့အျပင္ အိမ္နဲ႔ ေပ ၃၀ ေလာက္အကြာမွာ သိုးေတြကိုျခံနဲ႔ေမြးထားေသးတယ္။ သူတို႔အိမ္ေထာင္က ဒီလိုစိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္လာတာ မစၥတာနဲ႔မစၥစ္အမ္းစ္ထေရာင္းတုိ႔အိမ္ေထာင္က်ကတည္းပဲ။ အခုဆို သူတို႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသားေလး ဟိုးရပ္စ္ေတာင္မွ အသက္ ၂၀ ျပည့္ေတာ့မယ္။ အရင္ကေတာ့ၾကက္ဆင္ေမြးတာ။ ခဏခဏ အစေဖာ္မရေအာင္ ၾကက္ဆင္ေတြေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႔ ဆက္မေမြးၾကေတာ့ပဲ သိုးေျပာင္းၿပီးေမြးလိုက္ၾကတာ။ ၾကက္ဆင္ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥက သူတို႔တစ္အိမ္တည္းမဟုတ္ဘူး ရြာအေနာက္ဖ်ားက အိုလီဗီယားအိမ္ေထာင္မွာလည္းခဏခဏျဖစ္တယ္။ ရြာမွာက သူမ်ားပစၥည္းခိုးရေလာက္ေအာင္ နိမ့္က်တဲ့သူေတြမရွိတာကိုသိေနလို႔သာ ပိုခက္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ သိုးေျပာင္းေမြးေတာ့ မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး။ သိုးေျပာင္းေမြးလာတာ ခုဆို ၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္လို႔ အိုလီဗီယားအိမ္ေထာင္က ၾကက္ဆင္ေတြလည္းမေပ်ာက္ေတာ့ဘူးလို႔ သူတို႔ၾကားထားတယ္။ ၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥေတြေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ေလာက္က ညေနေမွာင္လုဆဲဆဲအခ်ိန္ေလာက္မွာ ခါတိုင္းလိုပဲ ဟိုးရပ္စ္အမ္းစထေရာင္းတစ္ေယာက္ သိုးေတြကိုျခံထဲထည့္ၿပီးအိမ္ကိုျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ညစာစားဖို႔အတြက္ အေမျဖစ္သူ ရူဘီ နဲ႔ အေဖနီးလ္မန္းတို႔ ေစာင့္ေနေလာက္ၿပီဆိုတာ သူသိတယ္ေလ။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ဖို႔အတြက္ အိမ္ေရွ႕ကေရတြင္းမွာ ေရငင္ေနတုန္းပဲ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ ေအာ့ပ္တုိးနစ္ယားခင္းထဲမွာ မည္းမည္းႀကီးတစ္ခုကိုသူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေနအလင္းေရာင္နည္းသြားတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရငင္ေနရင္းက ဆက္မငင္ေသးပဲ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ အားစိုက္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပားျပားခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔ ခပ္မည္းမည္းအရာႀကီးဆိုတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ေကာ္ေဇာ္စုတ္တစ္ခ်ပ္ပဲေနမယ္ဆိုၿပီး ေရဆက္ငင္ဖို႔လုပ္တယ္။
“ဟုိဖက္အိမ္က တြန္႔ခ္ေတြ စုတ္ပဲ့ျပန္ၿပီထင္တယ္။ သူတို႔ကို ကိုယ့္အမိႈက္ေတြကိုယ္သိမ္းဖို႔ ခဏခဏေျပာရေပါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ။ ကိုယ့္အိမ္ကရြာအစြန္ဆိုေတာ့ အမိႈက္ေတြကို ဒီနားအရမ္းမဲ့လာလာပစ္ၾကတာပဲ။ ေတာ္ၿပီကြာ ေနာက္ေန႔မွပဲရွင္းလိုက္ေတာ့မယ္။”
ဟိုးရပ္စ္တစ္ေယာက္ေတြးရင္းနဲ႔ လက္ေဆးေျခေဆး၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္ထဲကို၀င္သြားတယ္။ မီးဖိုးခန္းထဲကေနပ်ံ႕လာတဲ့ ၾကက္ဆင္သားေပါင္းအနံ႔က ဆာေနတဲ့သူ႔ဗိုက္ကိုေအာင့္သြားေစသလိုပဲ။ ၾကက္ဆင္သားေပါင္းနဲ႔ေပါင္မုန္႔က သူ႔အတြက္အႀကိဳက္ဆံုးညေနစာျဖစ္ေၾကာင္း အေမျဖစ္သူရူဘီက ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ေလ။ မိသားစုသံုးေယာက္ ညေနစာစားၾကရင္းနဲ႔ မနက္ျဖန္မွာ ျမိဳ႕ကရူဘီရဲ႕အစ္မ သူ႔ရဲ႕အန္တီလာမယ့္အေၾကာင္း အေဖျဖစ္သူနီးလ္မန္းကေျပာတယ္။ ကေလးနဲ႔လာမွာျဖစ္တာမို႔ ဟိုးရပ္စ္ကိုသြားႀကိဳခိုင္းတယ္။
ဟိုးရပ္စ္ရဲ႕အေမက သူ႔ထဲကို ၾကက္ဆင္ေပါင္ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္ထည့္ေပးရင္း…
“သားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ မင္းအန္တီက အျမဲတမ္းလမ္းေပ်ာက္တယ္။ ဒီရြာကိုသူ႔မွာဘယ္ႏွခါလာလာ အဲ့ထင္းရွဴးပင္ကို မမွတ္မိႏိုင္ရွာဘူး။”
“ဟုတ္ပါ့။ ဒါနဲ႔ အေမ… သူတို႔ကဘာလို႔ ဖလိုးကြန္ယက္နဲ႔မလာတာတဲ့တုန္းဗ်။” ဟိုးရပ္စ္က ေပါင္မုန္႔ေပၚကို ၾကက္ဆင္ဟင္းအႏွစ္ကိုေလာင္းရင္းျပန္ေမးတယ္။
“ဆက္ဖိုင္းရားက ေနသိပ္မေကာင္းခ်င္လို႔ ေလသန္႔ေလးရွဴခ်င္လို႔ကားနဲ႔လာမွာတဲ့။” နီးလ္မန္းက၀င္ရွင္းျပတယ္။
“သူတို႔ရဲ႕ဟိုကားစုတ္ႀကီးလား။ ဟိုတစ္ခါ ကားစက္ထိုးရပ္သြားလို႔ ရြာထိပ္လမ္းညႊန္ထင္ရွဴးပင္ကို၀င္တုိက္တဲ့ဟာေလ။” ဟုိးရပ္စ္ကေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔ဟာသူျပန္ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္အတြင္းမွာ ဇြန္းခက္ရင္းသံနဲ႔ စကားေျပာသံေတြ ဆူညံေနေပမယ့္လို႔ အိမ္အျပင္မွာေတာ့ အေတာ္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ စကားေျပာရင္းစားေသာက္ေနၾကတဲ့အသံကို ေပ ၃၀ အကြာက သိုးေတြေအာ္ဟစ္တဲ့အသံေတြက ေဖာက္ႏုိင္ပံုမရဘူး။ ဒီေလာက္ဆူညံေနတာေတာင္မွ ဟိုးရပ္စ္တို႔မၾကားၾကဘူးေလ။
ေနာက္မနက္ အန္တီဆက္ဖိုင္းရားကိုသြားႀကိဳဖို႔အတြက္ ေစာေစာထလာတဲ့ဟိုးရပ္စ္က သိုးေတြကိုဒီေန႔ေက်ာင္းႏိုင္မွာမဟုတ္လို႔ အစာအရင္ေကၽြးထားမယ္ဆိုၿပီးသိုးျခံကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့မွာစတာပဲ။ မေန႔ညေနက သူေသခ်ာသြင္းခဲ့တဲ့သိုးေတြ ၇ ေကာင္တိတိေပ်ာက္ေနၿပီ။ သိုးျခံကိုရံထားတဲ့ ျခံစည္းရိုးလည္း ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလထဲမွာလႊင့္လာတဲ့ ညွီစို႔စို႔အနံကို ေသြးနံ႔ဆိုုၿပီး သံသယရွိေနတယ္။ သိုးစာေကၽြးမယ့္ဟာကိုမေကၽြးႏိုင္ေတာ့ပဲ အိမ္ဖက္ကိုအျမန္ျပန္ေျပးလာၿပီး ယာထဲသြားေတာ့မယ့္ဖခင္ျဖစ္သူကို သြားေခၚတယ္။ အရင္ကၾကက္ဆင္ေတြေပ်ာက္တာ သူလည္းသိခဲ့ေပမယ့္လို႔ အဲ့တုန္းက ေျခရာလက္ရာမေတြ႔ရဘူး။ အခုေတာ့ သိုးျခံစည္းရိုးပ်က္ေနတာ။ သိုးေတြျခံခုန္ေျပးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါသူခိုးကပ္တာပဲျဖစ္ရမယ္လို႔ သူေတြးမိတယ္။ နီးလ္မန္းလည္း ဟိုးရပ္စ္ေခၚတဲ့ေနာက္ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး သုိးျခံကိုၾကည့္တဲ့အခါ သူခိုးဆိုတာေသခ်ာတယ္လို႔ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုးရပ္စ္ကို ဆက္ဖိုင္းရားကိုသာ အရင္သြားႀကိဳႏွင့္ၿပီး သူကေတာ့ ရြာလယ္ကိုသြားမည့္အေၾကာင္းေျပာရင္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ရူဘီက ဟိုးရပ္စ္အတြက္မနက္စာျပင္ေပးရင္းနဲ႔ သုိးေပ်ာက္တာက သူခုိးခိုးတာေသခ်ာရဲ႕လားဆုိၿပီး ဟိုးရပ္စ္ကိုေမးေသးတယ္။ အရင္က သူတုိ႔ရြာမွာ ခိုးတယ္ဆိုတာ ၾကားမွမၾကားဖူးပဲ။
“ေသခ်ာတယ္အေမ။ သားမေန႔ညက ျခံတံခါးကိုေသခ်ာကိုခတ္လာခဲ့တာ။ သူတို႔ခုန္ထြက္သြားစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေသြးညွီနံ႔ရတယ္အေမ။ သိုးေတြကိုသတ္ၿပီးမွသယ္သြားၾကပံုပဲ။”
“မင္းအေဖရြာလူႀကီးဆီသြားတိုင္ေနတယ္မလား။”
“ဟုတ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အန္တီဆက္ဖိုင္းယားကိုသြားႀကိဳေတာ့မယ္။ သူတို႔ထြက္လာမွာနဲ႔ဆို ေရာက္ဖို႔သိပ္မလိုေလာက္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဖက္အိမ္က တြန္႔ခ္တို႔ကိုေျပာပါဦး။ မေန႔ကလည္း ေကာ္ေဇာ္စုတ္လာပစ္ထားတယ္။ သားသြားရင္းနဲ႔ ေကာက္သြားလိုက္မယ္။”
“ေအးေအး။ ေမွာ္ႏွင္တံေမ့က်န္ေနဦးမယ္။ ယူသြားဦး။”
“ဟုတ္… ပါတယ္။ သြားေတာ့မယ္။”
ဟိုးရပ္စ္ လက္သုတ္ၿပီးေနာက္ စားပြဲကေနထလာခဲ့တယ္။ ေမွာ္ႏွင္တံကို ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲေသခ်ာထည့္လာခဲ့ၿပီး မေန႔ညေနက သူျမင္ခဲ့တဲ့ေကာ္ေဇာ္စုတ္ကိုေကာက္ဖို႔အတြက္ ျခံေရွ႕ကထြက္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္… “ဟင္ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ ငါမေန႔က ျမင္ခဲ့ရတာ ဒီယာခင္းထဲမွာပါဟ။” ဟိုးရပ္စ္မွာ သူ႔ကိုယ္သူဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ မရွိေတာ့ရင္လည္း ငါ့အမိႈက္ပစ္ရသက္သာတာေပါ့ဆိုၿပီး ဆက္ဖိုင္းယားကိုႀကိဳဖို႔အတြက္ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
JK Rowling ၏ ေမွာ္ကမာၻကို မွီျငမ္းပါသည္။
Photo credit to Redbubble travel blog.