နမိတ္ႀကီးေလးပါး

လူေတြက နမိတ္ႀကီးေလးပါးကိုေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ နမိတ္ႀကီးေလးပါးကို သူတို႔နဲ႔မသက္ဆိုင္သလို ေတြးထင္ေနၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာင္ သူအို(the old)၊သူနာ(pain)၊သူေသ(death)၊ရဟန္း(monk)ဆိုတဲ့ နမိတ္ႀကီးေလးပါးကိုျမင္ၿပီး လူ႔ေဘာင္ကို စြန္႔၍ေတာထြက္ေတာ္မႈခဲ့သည္မဟုတ္လား။ လူေတြက သူတို႔ကသာ သန္တံုး၊ျမန္တံုး လို႔ထင္ေနၾကသည္။သူတို႔ကသာ မအိုႏိုင္သလိုလို က်န္းမာေရးေကာင္းေနသလိုထင္ေနၾကသည္။

ဘယ္ေန႔မွ ေသမည္မွန္းမသိေလေသာအခါ ေသမယ့္ရက္ဆိုသည္မွာ အိမ္မက္ထဲတြင္ေတာင္ ထည့္မက္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ လူေတြက ငယ္ရြယ္ေနေသးတယ္ က်န္းမာေရးေကာင္းေနေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီး အဘိုးရြယ္အဘြားရြယ္ေတြ႕ရင္ေတာင္ သံေဝဂမယူႏိုင္ဘဲ ကိုယ္နဲ႔ပဲမဆိုင္သလိုလိုေတြးထင္မိၾကသည္။ကိုယ္ကဘဲ မအိုေဆးစားထားသလို၊ အဘိုးအဘြားရီးတို႔ရဲ႕ အားအင္ခ်ိနဲ႔တာကို သတိထားမိၾကရံုထက္ပိုမယ္မထင္ပါ။

ငါတစ္ေန႔ ဒီလိုအိုရမွာပါလားဟု ပိုေတြးသင့္သည္။ အဘိုးအဘြားတို႔သည္ ဘဝ၏ ေန႔ဝင္ခ်ိန္နီးကပ္လာျခင္းေၾကာင့္ သံသရာကိုသိျမင္၍ တရားဘာဝနာပြားမ်ားေနၾကသလို လူငယ္လူလတ္မ်ားကို မိမိတို႔မအိုေသး၍မဆိုင္သလိုေတြးထင္ေနၾကသည္။ ထို႔အျပင္သူနာသည္လည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ မိမိမွာ နာမက်န္းမျဖစ္ေသး၊က်န္းမာေသး၍ မိမိမွာ သံသရာႏွင့္ဘာမွမဆိုင္၊တရားအလုပ္မ်ားႏွင့္ မဆိုင္ဟုေတြးထင္ၾကသည္။

လူတို႔သည္ မိမိမွာေသအံ့ဆဲဆဲနာမက်န္းျဖစ္မွသာ ေသေဘးကိုျမင္၍ သံသရာကိုျမင္၍ တရားဘာဝနာကိုအေျပးအလႊားအားထုတ္မိၾကလိမ့္မည္။ တတိယနမိ္တ္ႀကီးတပါးျဖစ္သည့္ သူေသတြင္လည္း မိမိသည္ ေသေဘးႏွင့္အေဝးႀကီး၊ မိမိသည္ ေကြးေသာလန္႔မဆန္႔မွီ၊ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမွီပင္ေသေဘးႏွင့္ၾကံဳႏိုင္သည္ကိုေမ့ေလ်ာ့ကာ ေသေဘးကို အေဝးႀကီးထင္ၾကသည္။ လူဆိုသည္ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးနမိတ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္သည့္ ရဟန္း(monk)ကိုလည္းဆင္ျခင္မိမည္မထင္ပါ။

တရားသေဘာမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ႏိုင္မွသာ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၿပီး အကြ်တ္တရားရႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ တရားသေဘာကို မဆင္ျခင္ႏိုင္ဘဲ လူ႔ေဘာင္ကို အဘယ္သို႔စြန္႔ႏိုင္မည္နည္း။သို႔ေသာ္ လူသည္ ငယ္ရြယ္လဲ မအိုလိုက္ႏိုင္ဘဲ နာႏိုင္သည္။ေသႏိုင္သည္။ အိုနာရမည့္အခြင့္အေရးမရဘဲ အခ်ိန္မေရြးေသဆံုးႏိုင္ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ နမိတ္ႀကီးေလးပါးကို မိမိႏွင့္မသက္ဆိုင္ေသးေစကာမႈ နမိတ္ႀကီးေလးပါးကို ဆင္ျခင္သိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစဟုတိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

written by @mgtoetat
photos by @mgtoetat
MSC-073
post on busy