ေပ်ာက္ကြယ္လို ့ မသြားခင္

အားငယ္ထိတ္လန္ ့တတ္တဲ႔
သိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕
အမွတ္သေကၤတအျဖစ္
အရာအားလံုးမဟုတ္ေတာင္
သိမ္ငယ္တဲ႔ မ်က္လံုးက
က်င့္သားရေနျပီ …။

ႏွစ္သစ္ကိုေဆာင္းက ႀကိဳဆိုေပမဲ႔
ငါကေတာ့ …………
အားငယ္မႈႈ ့ေတြနဲ႕ ႀကိဳဆိုပါရေစ …
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္အေရာင္ေတြလႊင့္လို ့
ငါရဲ႕စိတ္ဓါတ္က မီးခိုးျပာလို …
ဦးတည္ခ်က္မဲ႔
ႏွစ္သိမ့္စရာ လက္က်န္ဆိုလို ့
ဒဏ္ရာရေနတဲ႔
မာနေပါက္စပဲရွိေတာ့တယ္ ။

ငါ့ရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈ႕က
ပင္လယ္ထဲက သစ္ရြက္လို
ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကမ္းကပ္နိုင္မလဲ
မျဖစ္နိုင္မႈ႕နဲ႕ မေသခ်ာမႈ႕ကို
ေက်ာမွာပိုးလို ့
အဆံုးထိမဟုတ္ေတာင္
ေရာက္နိုင္သေလာက္ေတာ့ သြားခြင့္ျပဳပါ …။

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ (သံ)ရဲ႕
ႀကာရွည္စြဲအားကို ငါအသိဆံုးပါ
ေလာကႀကီးရဲ႕ အင္အားျဖစ္တဲ႔
ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးကို
ဘယ္အခ်ိန္ထိ ထမ္းထားရမလဲ ……?
သြားပါရေစ ငါတစ္ေယာက္တည္း
ဟိုအေဝးရဲ႕ အစြန္းဆံုးေနရာ………… ။

ရာသက္ပန္လူ ့ဘဝကို
ေက်ာခိုင္းျပီး
နာႀကည္းမႈ႕နဲ႕ မဟုတ္ေတာင္
ျမတ္နိုးမႈ႕လည္း မေရာစြတ္ပဲ
တည္ျငိမ္တဲ႔ စမ္းေရတစ္ေပါက္အေနနဲ႕
ဘယ္ေနရာကျဖစ္ျဖစ္
စီးဆင္းပါရေစ
ဟိုအေဝးရဲ႕ အစြန္းဆံုး ေနရာ……
အစြန္းဆံုးေနရာ ……………………………။
@feeling
@heart

Writer by MyintAungNaing
Photo Credit Google
@myintaungnaing