KARANGALAN - FILIPINO POETRY

Imahe mula sa google

KARANGALAN

Bawat tao na nalikhang nabubuhay sa daigdig
May kani-kaniyang takdang kapalarang nakakamit...
Kung mahirap, dusa't luha ang kasali sa hinagpis,
Ang kamandag ng dalita ay pangiting tinitiis;
Datapuwa't sa kabila ng dalitang sakdal-pait
Ay naroon ang ligayang inaasam bawat saglit;
Kung mapalad ang mabuhay na ginto ang binabanig;
Ang mabuhay na may dangal ay lalo nang sakdal-tamis.

Huwag lamang mawawala sa tao ang kabaitan
Kahit dukha'y para na ring isang taong sakdal-yaman;
Ang totoo, pag ang tao ay may angking karangalan,
Limutin ma'y di malimot ang maningning na pangalan:
Pag ang tao ay marunong makisama't makibagay
Ay Isa nang putong ito sa sariling katauhan;
Di masama ang maghangad, kung ang nasa'y kabutihan,
Karangalan pa ngang lalo kung ukol sa inang-bayan.

Ang dakilang karangalan, kundi dakila ang may hawak Bulaklak na masanghaya at pabangong walang kupas;
Datapuwa't isang lasong pumapatay ang katulad
Kung ang puso't pagkatao ang may iwi'y budhing hudas;
Karangala'y Hindi ulang nayayari sa pangarap,
Ni hindi rin mga talang gabi lamang kung sumikat;
Karangala'y ang kawangis, mahalagang ginto't perlas
Na ang uri'y nasa taong bumibili't nag-iingat

Kung ang nasa'y karangalang busilak maganda
Ang paggawa at layunin, kailanga'y pagbabata;
Ugaliing maging tapat sa ano mang pagpapasiya,
Nang ang ganitong karangalan ay igalang Ng lahat na;
Kung totoong bawat tao'y mamamatay na talaga,
Kamataya'y Hindi natin nararapat ipangamba;
Pagka't bawat isang buhay na maglaho't mamahinga,
Karangalan ang sa baya'y maiiwang mahalaga.