Czytając Twój wiersz przypomniał mi się cytat, bądź powiedzenie, nie jestem pewna. A brzmi ono: "Życie to nie suma oddechów, a chwile które zapierają dech".
Róże to właśnie takie Chwile w naszym życiu pełnym ciężkich kamiennych trosk. Wnoszą kolor i blask w pył codziennych obowiązków. Pojawiają się znienacka na krętych ścieżkach życia, pozwalają się na moment zatrzymać i uśmiechnąć. Pokazują, że warto wystawić twarz do blasku szczęścia i cieszyć się promieniami radości. Są piękne, delikatne, ulotne i wrażliwe. Wnoszą do naszego życia nowe spojrzenie na świat, sprawiają że chce się przekopać cały ogródek, zmienić wszystko, wyrzucić kamienie i rozsadzić Je w każdym centymetrze swojego jestestwa, by pachniały nam kawą, akacją, oliwką Bambino czy Jego perfumami za każdym razem, gdy tylko przymkniemy powieki. Niestety giną, więdną gdy tylko powieje stęchlizną złych przyzwyczajeń. A ile jest ich przeoczonych, gdy bieg wydarzeń popycha nas uparcie do przodu. Nie zapamięta się wszystkich codziennych kamieni, ale te Różane Chwile zostaną w duszy na zawsze.
Bywają też Chwile Czarne, kłują niespodziewanie, spadają na łeb na szyję i zapiera ci dech, aż zginasz się z bólu. Chwile gdy kończy się świat. Tych też nie zapomnisz.
Jednak dla jednych i drugich warto pielęgnować własny Ogród, wyrzucać kamienie, nawozić dobrą myślą i umieć przystanąć by cieszyć się Różą.☺