RE: Kobieta kończy się na pięciu nanomolach
Wyczynowy sport już od dawna nie ma nic wspólnego ze zdrowiem i zdrowym rozsądkiem. Warunki fizyczne i pewne cechy fizjologii decydują. Jeżeli ktoś uwielbia pływanie, ale ma 160 cm wzrostu, długie nogi, krótki tułów i ręce, pojemność płuc w okolicach średniej, to pływanie wyczynowe nie ma przy takich warunkach sensu. Co z tego, ze ktoś taki będzie wypruwał żyły na treningach, skoro równie ciężko będzie pracował ktoś z doskonałymi warunkami fizycznymi i bonusami fizjologicznymi. Podobnie w konkurencjach lekkoatletycznych. Co z tego, że niski zawodnik skacze wzwyż świetnie jak na swój wzrost, skoro nigdy nie przeskoczy tych z optymalnymi warunkami.
Do czego zmierzam. A do tego, że w wielu dyscyplinach wymagania fizyczne i wydolnościowe stawiane młodym sportowcom, którzy 'rokują' (czyli jest sens inwestować w nich czas, pieniądze, jest w ogóle jakaś nadzieja, że będą mogli rywalizować z najlepszymi) są niesłychanie wyśrubowane. Nikt nie szuka średniaków, tylko właśnie swoistych fenomenów budowy ciała i fizjologii. A ci wybrani są jeszcze dodatkowo wspierani dozwolonymi środkami farmakologicznymi, a czasem bywa, że i niedozwolonymi.
Uważam zatem, że ustalenie sportowej przynależności płciowej powinno opierać się na stwierdzeniu płci genetycznej i posiadaniu narządów rozrodczych męskich lub żeńskich. Ma dużo testosteronu? A niech ma.
Natomiast osoby transpłciowe i z zaburzeniami rozwoju płci (na przykład posiadające obojnacze gonady, niewykształcone narządy zgodnie z płcią chromosomalną) nie powinny w ogóle uzyskiwać licencji zawodnika - właśnie ze względu na brak możliwości sklasyfikowania płciowego. Jeżeli stanowią liczną grupę wśród sportowców amatorów, to nie widzę problemu w organizowaniu własnych wydarzeń sportowych.
Dlaczego nie limity związane z fizjologią? A dlatego, że czynników niezależnych od zawodnika, a silnie wpływających na jego wyniki jest cała masa. Wystarczy pomyśleć o wspomnianej pojemności płuc. Czy to jest sprawiedliwe, gdy jako kobieta o pojemności płuc wynoszącej 6 litrów, startuję z paniami mającymi przeciętne 3,2 litra? Może przed zawodami dmuchanie w spirometr? Albo mierzenie długości nogi? I ile kategorii wtedy utworzyć? Czy dla płuc kategorie dwie, czy trzy. Ile kategorii dla nóg? Czy wystarczy do 90 cm i powyżej 90, czy raczej do 80, 81-95 i 96+? :)
Moje trzy propozycje z końca posta odnosiły się do braku ingerencji w jakiekolwiek leczenie czy też sztuczne obniżanie hormonów. Ale to chyba nie jest dobra droga.
Zastanawiam się - kiedy tak naprawdę w sporcie jest dobry moment na zapewne kosztowne badanie płci genetycznej? To nie jest chyba jakiś standard (tzn już nie, bo ten przepis był kiedyś na igrzyskach olimpijskich), więc może się okazać, że sportowiec po kilkunastu latach nagle się dowie, że nie może występować i wszystkie jego dotychczasowe wysiłki poszły na marne.
Zresztą, jak sama wspominasz, w sporcie nigdy nie chodziło o równość i uczciwość, bo wtedy każdy by musiał mieć takie same parametry ciała i warunki treningowe, a wtedy sport by nikogo nie ciekawił. Sam poziom hormonu nie powinien hamować startu zawodniczki, o ile właśnie można ją "przypisać" genetycznie do kobiet. W innym przypadku może normalnie startować z mężczyznami.
Myślę, że medycyna sportowa mogłaby wskazać taki moment i kryteria kwalifikacji do badania płci genetycznej. Zawodnicy przechodzą przecież regularne badania lekarskie. Naturalnym i jednocześnie ostatecznym momentem wydaje się tu przejście ze startów juniorskich do seniorskich, bo w tym czasie dobiega końca okres dojrzewania płciowego i jeżeli zawodnik ma startować z daną płcią, to powinien posiadać cechy tejże płci. U kobiet sygnałem do badań płci genetycznej powinien być właśnie wysoki poziom testosteronu, który w okresie dojrzewania przełożyłby się na maskulinizację czy brak owulacji. Może właśnie granica 5 nmol/l mogłaby być progiem obowiązkowego badania genetycznego, może 2 nmol/l, a może każda wartość powyżej 1,68.