Życie jest piękne

Akcja filmu toczy się w czasie II wojny światowej. Opowiada historię Guido, który wraz z żoną Dorą i małym synkiem Giosue zostaje zesłany do obozu koncentracyjnego. Bohater nie chce, by jego synek zetknął się z okrucieństwami niemieckich żołnierzy. Wmawia więc chłopcu, że biorą udział w konkursie, w którym nagrodą jest czołg.  

 Roberto Benigni pokusił się o naprawdę trudną rzecz. Postanowił opowiedzieć koszmarną historię Holocaustu w formie niemal komediowej. Nie oglądamy tu żadnych brutalnych scen, możemy sobie tylko wyobrażać, co się tam naprawdę działo na podstawie rozmów bohaterów. Reżyser skupił się przede wszystkim na tym, by pokazać nam piękną historię o wielkim poświęceniu i ogromnej afirmacji życia. Dla Guida (jak dla wszystkich) ogrom zbrodni przekracza wszelką zdolność pojmowania. Jedynym motywem do walki o przetrwanie jest chęć ocalenia bliskich bez względu na koszty. Iluzja, jaką buduje wokół swojego synka, chroni biedne dziecko przed uświadomieniem sobie skali otaczającego go zła i zamienia traumatyczny pobyt w obozie w przedziwne zadania, za wykonanie których czeka nagroda.   

 Twórca nie miał na celu rozbawienia widza satyrycznymi elementami w tragicznej części filmu, które tak naprawdę miały pogłębić kontrast między pięknym i radosnym życiem a okrutnym antysemityzmem. Skupił się na ukazaniu roli optymizmu i zachowania dystansu w postaci bujnej wyobraźni wobec niszczącej siły holocaustu. Fikcyjna gra na terytorium obozu przypomina małą utopię w przeciwieństwie do brutalnej antyutopii realizowanej przez faszystów.  

 Piękne zdjęcia, znakomita muzyka i wspaniałe aktorstwo dopełniają całości. Wszystkie te elementy złożyły się na dzieło kompletne. Film, który powstał, łączy w sobie elementy komediowe z prawdziwie tragicznymi. Pewnie dlatego całość daje tak wstrząsający efekt.