Jakieś 4 lata temu przypadkiem zatrudniłem się do pracy przy skupowaniu złomu. Nie żałuję tej nie do końca mojej decyzji, chociaż z początku miałem bardzo mieszane uczucia.

Ale od początku.

Po skończeniu, a właściwie porzuceniu studiów przez jakiś czas wegetowałem sobie na skromnych oszczędnościach, które posiadałem, dodatkowo dorabiając sobie tu i ówdzie przez internet korzystając z revshare i innych tego typu wynalazków.

Jednak to nie było wystarczające i przyszedł czas na znalezienie sobie pracy. Po kilku dniach wertowania portali ogłoszeniowych, dziesiątkach wysłanych CV i kilku odbytych rozmowach kwalifikacyjnych, przeglądając jeden z portali, zobaczyłem ogłoszenie pt: "Praca przy komputerze dla osób niepełnosprawnych".

Jako ze posiadam stopień niepełnosprawności i wszystkie ich wymagania spełniałem, wysłałem CV. Nie przywiązywałem jakiejś szczególnej uwagi do tego ogłoszenia, było to raczej coś w stylu: Zobaczymy co to będzie, a nuż się trafi coś fajnego.

No i się trafiło. Dzień później zadzwoniła do mnie sympatyczna kobieta, w celu zaproszenia mnie na rozmowę do siedziby firmy. Podczas rozmowy wypytała jedynie o kilka szczegółów dotyczących mojej osoby, z rozmowy wywnioskowałem, że praca jest siedząca, za biurkiem i będzie polegała tylko i wyłącznie na wypłacaniu pieniędzy i prowadzeniu dokumentacji w punkcie skupu złomu i metali kolorowych. Czyli w sumie spoko. Umówiliśmy się na kolejny dzień.

Wstałem rano, sprawdziłem jakim autobusem dotrę na miejsce, ogarnąłem się, ubrałem i pojechałem na umówione spotkanie.

Wysiadłem na przystanku jakieś 10 minut drogi od punktu skupu, włączyłem mapy w telefonie i idę.
Okolica, w której mieścił się ów punkt skupu uważany jest w Olsztynie za najbardziej patologiczny i żulerski rejon w całym mieście. Pewnie dla tego większość skupów metali kolorowych otwiera się właśnie tutaj.

Bywałem tu już wcześniej, jednak zawsze przejazdem, nigdy nie miałem tu bezpośredniego interesu. Tym razem było inaczej. Po minięciu starych składów kolejowych, kilku zdezelowanych kamienic, zakładów produkujących płyty nagrobkowe, doszedłem na miejsce i się przeraziłem.

Zobaczyłem plac z 2 kontenerami, blaszaną szopą, wielkim budynkiem będącym kiedyś prawdopodobnie jakimś kolejowym magazynem albo warsztatem, usłyszałem pisk szlifierki kątowej, huk przerzucanych elementów metalowych, po placu kręciło się kilku starszych facetów, mimo ze dopiero dochodziła 12 godzina, na pierwszy rzut oka byli już dawno po kilku piwkach, wszystko wyglądało trochę jak melina lub jakaś dziupla, ale w końcu czy nie tak wyglądają skupy złomu?

Zacząłem się szybko zastanawiać co ja robię, przecież nie mogę się wkręcić w takie towarzystwo, mimo że będę tylko tym od papierkowej roboty przecież i tak większość czasu będę spędzać wśród ludzi których jedynym sensem życia jest upicie się i zebranie tylu puszek, żeby mieć na kolejne picie.

Zawahałem się i poszedłem dalej, do umówionej godziny zostało mi jeszcze 15 minut, więc postanowiłem się jeszcze przejść i przemyśleć wszystko jeszcze raz. Zrobiłem małe kółko po okolicy, zdecydowałem, że wejdę, zobaczę, porozmawiam, w końcu sama rozmowa do niczego nie zobowiązuje. A skoro się umówiłem to nie ładnie było by teraz tych ludzi wystawić.

Ciąg dalszy nastąpi...