Często myślę że wspomnienia w moim życiu są ważniejsze niż obecne moje życie.
Czy takie myślenie jest dobre? Uważam, że jak najbardziej, wręcz celebrowanie tego co pamiętam jest dla mnie bardzo ważne. Są to chwile które utkwiły nam w pamięci tak głęboko ponieważ mają one dla nas bardzo duże znaczenie. I cokolwiek byśmy zrobili obecnie, nic tego nie zmieni. Czas obecny jest oczywiście też bardzo ważny, to w jaki sposób postąpimy teraz będzie miało wpływ na nasze życie i będziemy rozpamiętywać te chwile. Jesteśmy teraz bogatsi o tyle, że z upływem czasu lepiej zdajemy sobie z tego sprawę.

Zdarza mi się bardzo często, że nie mogę zasnąć w nocy bo po głowie kłębią mi się wspomnienia, które przychodzą samoistnie. Zapewne jakiś bodziec uaktywni naszą podświadomość i nockę mamy z głowy.

Wspomnienia ciągle świdrują mój umysł, czy tego chcę czy nie. Nie panuje nad tym, kładę sie spać - wspomnienia. Co jest, chce spać! Myślę o różnych innych rzeczach co będę robił jutro, jakie mam plany i co, i nic wspomnienia wciąż świdrują mój umysł. Głowa pełna wspomnień - biorę tabletkę ,chce spać, CHOL....! chce spać!

My wspominamy swoje minione chwile, wspominamy kogoś i zapewne ten ktoś wspomina nas. Ważne, żeby za sobą pozostawić dobre wrażenie i świadomość tego, że dobrze postępowaliśmy i kochaliśmy ludzi, sprawi, że będą oni pamiętać o nas i obdarzą swoje życie wspomnieniem o nas.
Jaką wartość nosimy w sobie mogą świadczyć wspomnienia innych osób o nas, im więcej ludzi nas kocha tym dłużej i częściej będziemy żyć w spomnieniach innych.

Wspomnienia trwają przez całe życie, puki istniejemy dopóty wspomnienia będą naszą siłą napędową, bo cóż nam pozostanie cenniejszego niż przeżyte chwile, które pamiętamy.

Życie pcha nas do przodu, pędzimy my, czy tak szybko pędzi czas? Chyba i życie i czas jest naszą rakietą mknącą, której nie da się zatrzymać.

Co sprawia, że niektóre wydarzenia z naszego życia pamiętamy bardzo dobrze a niektóre są zasnute mgłą i mimo naszych wysiłków nie możemy dokładniej przypomnieć sobie pewnych zdarzeń, bądź pamiętamy je trochę odmiennie niż inne osoby biorące udział w tych wydarzeniach. Umysł płata nam figle i czasami przeinacza przebieg niektórych sytuacji.

Gdy miałem około 12 lat pewnego gorącego dnia, a był to koniec maja, z grupą kolegów wybraliśmy się rowerami nad jezioro aby pokąpać się w chłodnej wodzie.
W drodze powrotnej wiozłem kolegę na ramie swojego roweru i jego noga utknęła w szprychach przedniego koła. Wystrzeliliśmy w powietrze jak z katapulty prosto na asfalt. Koledze nic się nie stało, natomiast ja lewą stroną twarzy przejechałem po tym asfalcie. Pamiętałem, że ktoś mnie do domu przetransportował, ale jak się niedawno okazało to nie zostałem przez nikogo dowieziony do domu tylko dotarłem sam na rowerze, którym jechałem wcześniej trzymając koszulkę na twarzy, która była czerwona od krwi. Były to niewielkie zadrapania i szpachel na twarzy po niedługim czasie zniknął.

Dlaczego mój umysł sugerował mi inny przebieg wydarzeń? Cały przebieg pamiętałem, poza jednym szczegółem. Nasz umysł przechowuje wszystkie nasze wspomnienia, ale nie jesteśmy w stanie wydobyć ich wszystkich, a to co nam gdzieś uciekło może być nadpisane w trochę odmienny sposób.
Gdy doszło do tego, że uświadomiono mi inny przebieg tego zdarzenia to w chwili obecnej pamiętam tak jak mi to przedstawiono. Potrzebny był bodziec, który przypomniał mi faktyczny przebieg zdarzeń i tym bodźcem były wspomnienia innych osób.

Chwalcie ten dzień w którym pamiętamy jeszcze to co było, ale nie minęło tylko pozostało zapisane w naszych umysłach.

Jestem tym kim byłem kiedyś - no może trochę zmarszczek i siwych włosów przybyło.

Zdjęcia pixabay