Czasem taki, a czasem inny.

Czasem to, co najtrudniejsze, przynosi najlepsze owoce. Może nie od razu, ale jednak.

Człowieku...

Nie musisz być zawsze gigantem ze stali, odpowiedzią na każde pytanie, rozwiązaniem wszystkich bolączek tu i teraz - natychmiast.

Nie musisz być bezbłędny i doskonały.

Możesz być słaby, zmęczony i zrozpaczony. Wykończony.

Czasami taki, a czasami inny. Różny, rozmaity, niejednoznaczny, ciekawy, piękny, wspaniały... wiarygodny.

LUDZKI.

Wbrew pozorom nie dopadł mnie wcale krakowski spleen, choć byłoby to wielce romantyczne.
W środę słońce mi przygrzało na działce, jak zbierałam agrest i łeb mnie bolał przez dwa dni. Nie mogąc sobie znaleźć miejsca, to siadłam w końcu z kartką i ołówkiem.

Od lat, właściwie od dziecka, towarzyszyło mi przekonanie "nie umiem rysować".
Za każdym razem, gdy dostałam z zewnątrz zadanie wymagające jakichkolwiek umiejętności, pojawiała się blokada nie do przebycia. Po pierwsze, żeby w ogóle siąść i spróbować. A jak już siadłam, to klapa kompletna. Zero kreatywności, zero umiejętności, nic.

Tylko wiecie, tu jest taki istotny szczegół. Zdaje się, że napisany wyjątkowo drobnym druczkiem, skoro mój wewnętrzny krytyk nigdy go nie brał pod uwagę. Ja nigdy nie uczyłam się rysować, nigdy. Coś tam "bazgrałam" od małego, ale nie rozwijałam tego później.
A jednak mój osobisty gderacz zawsze wymagał, bym była geniuszem. Każdą nieśmiałą myśl o rysowaniu uwalał: a po co, jak nie umiesz?

To jak do cholery miałam się nauczyć?

Aaaaa, zapomniałam. Ja przecież powinnam wszystko umieć i wiedzieć już w momencie narodzin. A jakże.

Kilka miesięcy temu wywaliłam jęzor krytykowi i zapisałam się na lekcje rysunku - takie moje niespełnione (do tej pory) marzenie z lat nastoletnich. Nic wielkiego - szkicowanie kilka razy w miesiącu pod okiem fachury.

Tydzień po tygodniu krytyk słabł - kończyły mu się argumenty.

Pominę wykład o tym, skąd się ten krytyczny głos wewnętrzny wziął. Znacie mnie - znowu byłoby tysiąc pięćset słów o odpowiedzialności za to, co i w jaki sposób mówimy do dzieci.

Dwa dni temu, chyba przez ten ból głowy i ogólną niemoc, porwałam się na portret. I zanim się otumaniony ibupromem krytyk zorientował już byłam w stanie flow... czyli tam, gdzie żaden obcy głos nie dociera. Gdzie jestem tylko ja i to, co robię.

I narysowałam!!! Pierwszy w życiu [pół]portret, najprawdziwszy!!!

I w dupie mam warsztat, się doszlifuje. Widzę, czuję i potrafię to przekazać. UMIEM!

I do tego bezczelnie się chwalę publicznie moją niedoskonałą pracą, to już szczyt wszystkiego.
Kiedyś to było, jak rozebranie się do naga na środku rynku.

Będę więc rysować - czasem mi wyjdzie, a czasem nie. Czasem ktoś pochwali, a czasem skrytykuje. Albo nikt oprócz mnie nie zobaczy.

I co z tego???

Krytyk od dwóch dni siedzi jak trusia.

ps.: Zastanawiam się nad tytułem. Jedną propozycję już mam (od syna młodszego): Facepalm.