"Między słowami" Sofii Coppoli (2003 r.) - chyba najlepsza obyczajówka XXI wieku
15 lat temu miała miejsce premiera filmu „Między słowami” Sofii Coppoli. Dzieła niezwykłego, naładowanego znakomitą energią i takiego, które zostaje bardzo długo w naszych głowach. Czasami wrzucacie tutaj różne rankingi i mam nieodparte wrażenie, że gdybym zrobił taki także i ja, ten film byłby wysoko. Bo ma w sobie coś, czego wielu z nas już w kinie nie zauważa – magię.
(Plakat filmowy)
Magia tego filmu polega na tym, że córka legendarnego reżysera przez całe życie oglądała świat Hollywoodu i w jej głowie udało się zapisać sporo przemyśleń na jego temat. A w tym filmie po raz pierwszy na seria zaczęła te przemyślenia sprzedawać. Nie po raz ostatni – bo celebrytowy blichtr to jeden z motywów przewodnich jej twórczości.
Film opowiada historię spotkania podstarzałego aktora z żoną początkującego reżysera w Tokio. Już od początku widzimy takie dwa światy – przepiękną świeżość Scarlett Johanson i zmęczenie Billa Murraya. Ich spotkanie w prostym przekazie powinno wyglądać tak, że nie przyjstoją do siebie. A jednak magia Tokio działa. Bo bohaterowie ruszają na podbój miasta. I widzą jak wiele należy zrobić, by się nie nudzić. A przed widzami odkrywają fantastyczne emocje – niepewność, tęsknota, reakcje na odkrywany świat. Niezwykle wychwycono jak bogatsza klasa średnia się z tym styka.
Odreagowanie bohaterów na to do czego będą musieli wkrótce wrócić robi wrażenie. Podbój Tokio przypomina im, że wiele elemetnów ich życia nie mogą sobie po prostu tak ot powiedzieć. Ukrywają je „między słowami”. Albo, jak głosi oryginalny tytuł „gubimy w tłumaczeniu”.
Pamiętam, że jak byłem na filmie w kinie to sala była pełna. Miasteczko mało, seans w sobotę. Trochę mnie to zdziwiło. Ale także ta cisza na seansie. Choć film nie jest ani zbyt smutny, ani zbyt wesoły to jednak kupujemy bez problemu tę historię. Bo jest po prostu opowiedziana w sposób przemyślany i operatorsko dobrze sprzedany. Ale bez wielkiego wydziwiania. Ma konstrukcję prostą i to właśnie doceniamy.
Film ma rewelacyjną ścieżkę dźwiękową. Mimo, że reżyserka potrafi wyławiać perełki muzyczne do swoich dzieł wiadomo od dawna, to jednak tutaj trzeba przyznać, że zrobiła to w sposób mistrzowski. Pod podkreśla dystans bohaterów i wychwytuje w sposób mistrzowski ich samotność w mieście.
Wielką zaletą takich filmów jest to, że praktycznie się nie starzeją. Czy obejrzysz go dziś, czy za 40 lat i tak zrobi wrażenie. Emocje ludzkie przecież zawsze są takie same. Dlatego też tak wielu ludzi do tego dzieła wraca. Bo mimo że miał wielkiego pecha „Oscarowego” (konkurował z „Powrotem Króla”) i nie mógł wówczas nic „więcej zdobyć” to jednak ma w sobie magię kina, które powoduje, że możemy spokojnie stwierdzić iż jest to dzieło kultowe.
Ten post został podbity przez użytkownika @mmmmkkkk311 i jego program #perpetuummobile. Z jego inicjatywy zostało przydzielone opiekunom Tag'ów po 10 SBD na wspieranie dobrych treści na platformie #steemit, ja dostałem na wspieranie Tagu #pl-muzyka.
To już 15 lat...? Kocham ten film za emocje, które buzują pod cienką warstwą pozornego spokoju i przemilczeń. Zero dramy, "nic się nie dzieje", a ja zaczynam i kończę seans w tej samej pozycji, z napiętym każdym mięśniem i gulą w gardle. Dobrze, że o nim napisałeś, czas odświeżyć znajomość :)
No właśnie 15 .... Ciut dużo niestety :(
Uwielbiam ten film... Przepiękna Scarlett, wspaniałe aktorstwo, mistrzostwo w pozawerbalnym ukazywaniu uczuć i emocji, genialna muzyka, której chce się słuchać długo po seansie... W tym filmie jest magia!