Kaybolmak.
Daha 5 yaşımda varım yokum memlekete gittik. Önce ilçede yani Divriği'de alışveriş mi yapacaklar birimi gelecek hatırlamıyorum. Sadece Babamın kaybolursan telefon kulübesine gir orada bekle dediğini hatırlıyorum. 4 5 yaşlarında bir çocuk 2 dakika yerinde duramayan belkide ilk defa şehir dışına çıkıyorum heyecanlıyım. Hatırladığım çarşıda gezerken bir anda dedemin elimi bırakmak ve kayboluşum. Aklıma ilk gelen şey telefon kulübesi. Çocuğum ama çok rahatım nasıl olsa babam gelecek beni bulacak diyorum. Biraz ileride bir telefon kulübesi bulup içine girdim. Çok geçmedi 10 dakika falandır herhalde babam geldi buldu. Bu benim en kısa kayboluşumdur.
Daha sonraki kayıp olmalarım kendi içimdeydi hele bir tanesi vardı ki tam ne kadar sürdü bilmiyorum, kendimi buldum mu şuan onuda bilmiyorum. Bazı kavramlar önemini yitirince hevesim kaçtı diyebilirim. Bayramlar mesela gelmesini iple çekerdim. Çocuk işte para alacak diye düşünmeyin. Bayramlarda en az parayı ben toplardım, sadece dedemler ve teyzelerimden alırdım başka kimseden para almazdım verseler dahi kabul etmezdim. O zamanlar bile çevremdeki bazı arkadaşlarım çok rahattı tanıdıklarından çok kolay para isteyebiliyorlar yada verince hemen alıyorlardı. Bende öyle yapacağım diyordum ama her seferinde o kadar utanıyordum ki isteyemiyor yada verirlerse alamıyordum aldığımda ise kıpkırmızı oluyordum bunu bana annem söylerdi hep. Tabi bu huyum yüzünden hiç aferin almadım.
Mesela yılbaşı günleri de çok özeldi benim için o zamanlar gece geç saate kadar oturmamıza izin verilirdi. Bizde çocuklar ayrı masada yetişkinler ayrı masada değildi herkes bir masada oturur eğlenilir anılar anlatılırdı. çok güzel zamanlardı, kaybolmadan önce tabi. Eskiden geç saatlere kadar uyumamamıza izin verilirdi şimdi ise bu yazıyı saat sabah 03:00 da yazıyorum. Hatta o kadar önemsiz hale geldi ki bu günler yılbaşını tek başıma geçirdiğim oldu.
Kaybolmaktı konu. İçimde bir yerlerde kaybolan o çocuğu arıyorum, orada olduğunu biliyorum ve arıyorum. Uzun süredir bulamadığım aramaktan vazgeçmediğim o çocuğu arıyorum. Keşke babamın bana verdiği o öğüt gibi bende ona bir şeyler söyleseydim. Kaybolursan eğer çocuk kalbime git orada seni bulurum.
Go here https://steemit.com/@a-a-a to get your post resteemed to over 72,000 followers.
Go here https://steemit.com/@a-a-a to get your post resteemed to over 72,000 followers.
hangimiz kalbimize gömmedik ki...
Bir zaman makinası olsa çocukluğuma dönsem ve hiç büyümesem o saflıkta kalsam.. Benimde keşke büyümeseydim dediğim zamanlar çok olmuştur.. Kaleminize sağlık..
Bazen çocuklar gibi davranmak istiyorum, sonra nedense yapamıyorum.
Küçükken kardrşim kaybolmuştu. Ne aramış ne üzülmüştük. Allahtan bulan gençler karakola teslim etmişler.
Ellerinize sağlık güzel bir paylaşım olmuş çocukluk anıları bir başka 😃
Gerçekten öyle doksanlarda çocuk olanlar bence çok şanslı. Bence son nesildik.
Bu yazı Curation Collective Discord Sunucusunda küratörlere önerilmiş ve manuel inceleme sonrasında @c-squared topluluk hesabından oy ve resteem almıştır.
This post was shared in the #turkish-curation channel in the Curation Collective Discord community for curators, and upvoted and resteemed by the @c-squared community account after manual review.
Belki de o çocuk hala telefon kulübesindedir. Babalar boşuna konuşmazlar. (Yazınız kadife gibi olmuş,tebrik ederim.)
teşekkür ederim :)