สวัสดีวันอาทิตย์ครับ วันนี้น่าจะเป็นวันหยุดพักผ่อนของใครหลายๆ คน ซึ่งจริงๆ แล้ว มันก็เป็นวันหยุดพักผ่อนของผมด้วยเหมือนกัน แต่ว่าไม่ได้หยุดพักมา 2 อาทิตย์แล้วครับ

วันนี้มาจัดการกับงานค้างที่อู่ต่อจากเมื่อวาน จริงๆ แล้ว วันนี้คิดว่าจะอยู่บ้านพักผ่อนกับลูกๆ แต่ก็ไม่ได้พักตามที่คิดไว้ เพราะว่าเดี๋ยวลูกค้าจะมาเอารถในเช้าวันจันทร์

ทำงานที่อู่นี่ก็เหมือนเป็นงานฟรีแลนต์ครับ ไม่ได้เหมือนงานประจำที่ได้โอทีในวันหยุด คือวันใหนมาทำก็ได้ตังค์ วันใหนไม่มาทำก็ไม่ได้ตังค์ครับ ค่าแรงก็แล้วแต่ค่าซ่อมครับ คิดเป็นเปอร์เซ็นต่อคันต่องานเลยครับ แต่ที่สำคัญนี่คือเรื่องเครดิตครับ เพราะว่า "รับปากเขาไว้ยังไงก็ต้องทำให้ได้แบบนั้น"

เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ผมเคยคิดนะว่า เราทำเยอะก็ได้เยอะ ถึงจะรับงานมาราคาถูกแบบว่าไม่ขาดทุน แค่เอากำไรนิดหน่อย แต่ถ้ารับมาเยอะๆ เราก็ได้เงินเยอะแล้ว .... แต่มาวันนี้รู้สึกว่า ไอ้สิ่งที่คิดเสมอมา มันจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องแล้วซิ แต่ที่บ้านก็พาทำแบบนั้นเสมอมา

อ้อ..ไม่ใช่ทั้งบ้านซิ ในตระกูลทางฝั่งแม่ มีคนที่คิดผ่าเหล่าอยู่ 3 คน ก็มีลูกชายคนโตของป้ารอง แล้วก็ลูกสาวคนเล็กของป้าใหญ่ และก็ไอ้ก๊ง สามคนนี้คิดไม่เหมือนคนอื่น

ที่เห็นได้ชัดทุกวันก็คงจะเป็นลุงก๊งของหลานๆ นี่ละมั๊ง ลุงก๊งจะไม่รับงานราคาถูก แล้วก็ไม่ลดราคาให้ลูกค้าด้วย แต่ถ้าพอใจมันทำให้ฟรี 55555 มันเคยพูดว่า "จะรับงานราคาถูกมาทำให้ตัวเองเหนื่อยทำไม ถ้าลูกค้าคิดว่า เลือกคนทำงานได้ แล้วทำไมคนทำงานจะเลือกลูกค้าบ้างไม่ได้ละ"

เคยมีลูกค้ามาจ้างมันเพ้นท์ฝากระโปรงรถ เขาจ้างมัน 3,000 มันบอกว่าไม่เอา มัน 12,000 ราคาน่าตกใจมาก ราคาพุ่งขึ้นจากที่ลูกค้าเสนอมาตั้ง 4 เท่าตัวเลย แต่มันให้เหตุผลมาว่า งานนี้ต้องทำอยู่อาทิตย์ ถ้าหักค่าแรงขั้นต่ำออกไป 7 วัน ก็เหลืออยู่แค่ 900 หักค่าสีกับค่าแลคเกอร์เคลือบกับค่าไฟก็ยังติดลบเลย น้าๆ ก็เลยบอกมันว่าก็ลดค่าแรงลงซิหรือไม่ก็ทำตอนค่ำๆ ให้เสร็จเร็วขึ้น แค่นั้นแหละ มันบอกว่าให้ทำกันเองเลย ถ้าจะเอาค่าแรงลงแบบนั้น ไม่ต้องมารบกวนมัน ทำให้มันเสียเวลาไปการหาเงินด้วยงานอย่างอื่นเลย สรุปรถคันนั้นก็เลยไม่ได้เพ้นท์สีที่ใหนเลย

ตอนนั้นผมไม่เข้าใจมันกับพี่อีกสองคนเลยนะว่าทำไมถึงแต่ที่จะเอาแต่งานราคาแพงๆ แต่ตอนนี้เริ่มจะพอเข้าใจพวกพี่ๆ เขาขึ้นมาบ้างแล้วละ .... พี่ๆ เขามีเวลาเลี้ยงลูกอยู่กับลูกพาลูกไปเที่ยว ส่วนผมต้องทำงานอยู่เกือบตลอดเลย เหนื่อยมากๆ เห็นแค่การดำเนินชีวิตของพี่ชายตัวเองแล้ว แรกๆ ผมก็รู้สึกสงสารมันแต่ว่าวันนี้เริ่มจะอิจฉามันแล้วละนะ 5555

ทำงานตามที่ตัวเองพอใจ ได้เงินพอใช้ไปวันๆ เหลือก็แบ่งให้คนอื่นบ้าง อยากไปใหนก็ไป ไม่พอใจงานใหนก็ไม่ต้องทำ คือว่า เดี๋ยวนี้ก๊งมันไม่รับงานสะเปสะปะแล้วละ ยิ่งมันมีทางหาเงินกับการขายรูปบนเว็บแล้วก็รายได้จาก Steemit มันยิ่งไม่ค่อยรับงานเลย ถ้ามีลูกค้าต่อรอง มันตัดสายทิ้งหรือเดินหนีไปเลยก็มี

การที่ไม่ต้องแคร์ใครเหมือนกับมันนี่ ผมอยากเป็นบ้างจังเลย ผมทำงานเกือบจะทุกวันทำงาน 1 อาทิตย์ ยังได้เงินไม่เท่าที่พี่ผมมันนั่งๆ นอนๆ หาเลยนะ 555555 มันได้พักสมอง ไม่ต้องคิดเรื่องงานตลอด จนสมองมันโล่ง มันก็เลยมีไอเดียคิดงานถ่ายรูปส่งขาย หรือไม่ก็หาอะไรมาโพสบน Steemit ส่วนผมยังต้องมานั่งคิดเรื่องงานอีก เครียดกับการวิเคราะห์อะไหล่ในการซ่อมยังไม่พอ ต้องมาทนรับฟังความคิดเห็นและการกดดันเร่งงานจากลูกค้าอีก ลูกค้าบางคนนี่ก็ถามมากเสียจนบางทีต้องวางมือจากงานซ่อมเพื่อคุยโทรศัพท์อย่างเดียวเลยก็มี บางทีเสียเวลาคุยเกือบชั่วโมงเลย

ถ้าเป็นไปได้ ผมมีทุนรอนสักก้อน ผมจะลองทำร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งเล็กๆ เข็นไปขายอยู่หน้าโรงเรียนในตอนเช้าๆ กับแฟนผมดูนะ ถ้ามันดีได้ตังค์พอส่งรถส่งบ้านส่งลูกๆ เหมือนอย่างที่คนอื่นเขาทำได้ ผมอาจจะเลิกซ่อมรถก็ได้นะ มาขายหมูปิ้งมันเป็นงานเบากว่าซ่อมรถเยอะเลย 5555 ถ้ารายได้ดี บางทีอาจจะได้พาลูกพาเมียไปเที่ยวบ้างครับ เคยเห็นแต่รูปที่พี่ผมมันถ่ายมา แต่ละที่น่าไปมากเลย แต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปสักทีเลยครับ .... ตอนนี้ก็ยืมกล้องกากๆ Canon G-12 ของมันมาฝึกใช้ถ่ายรูปอยู่ครับ ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย บางทีก็ถ่ายมืดไป สว่างจ้าก็มี บางทีก็เบลอ มันใช้ยากกว่ากล้องโทรศัพท์เยอะเลยครับ แต่ก็จะพยายามครับ ... ส่วนนโพสนี้ก็ชมรูปของลุงก๊งมันไปก่อนก็แล้วกันครับ

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจด้วยครับ