“การเลิกกัน มันมีที่มายังไงคะ แล้วเลิกกันยังไงคะ มันถึงจะไม่เจ็บ”

เป็น inbox ที่สั้นมาก
แต่เป็นคำถามที่น่าสนใจมาก
เจ้เลยเปลี่ยนจากมือถือมาเป็นคอมพิวเตอร์
พิมพ์ตอบ inbox นั้นไปด้วยคำถามว่า
“น้องคาดหวังอะไร จากคำตอบเจ้ล่ะคะ
ไม่เจ็บ หรือ เข้าใจเจ็บ?”

…….
คนเราคบกันด้วยอะไร?
คำตอบส่วนใหญ่ก็คือ “ก็รักกัน”
ถูกค่ะ เรารักกัน เราก็เลยคบกัน
ดังนั้นคนเราควรเลิกกันด้วยอะไร?
คำตอบที่ถูกต้องก็คือ “เลิกรักกัน”

“ต่างคนต่างเลิกรัก”
เราหมดรักเขา เขาหมดรักเรา ดังนั้นการแยกทางกัน มันก็เป็นทางออกที่ดีที่สุด ฟังๆดูเหมือนจะวินวินกันทั้งคู่ ไม่น่าจะเจ็บอะไรกัน แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ....
พอแยกกันแล้ว แม้จะไม่รักกันแล้ว แต่เราจะคิดถึง คิดถึงตัวเราสมัยก่อน คิดถึงตัวเขาสมัยก่อน คิดถึงตอนที่เคยมีความสุข เคยรักกัน และบางครั้งมันจะมีคำถามว่า “ทำไม?” “จุดไหน?”
ทำไมเราถึงมาถึงจุดที่เลิกกัน ?
จุดไหนที่เราสองคนเริ่มเปลี่ยนไป ?
เปลี่ยนจนกลายเป็นไม่รักกันแล้ว และเลิกกัน
มันจึงเป็นความเจ็บแบบหนึ่งเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะต่างคนต่างก็ไม่รักไม่เสียดายกันแล้วก็ตาม หรือสุดท้ายลงเอยด้วยต่างคนต่างเกลียดกันด้วย แต่ความสุขในอดีตที่มันเคยมี มันก็ linger ให้เจ็บได้เหมือนกัน

“เขาหมดรัก เรายังรัก”
เขาจึงเป็นฝ่ายไป ทิ้งเราไว้ที่ยังเป็นฝ่ายรักเขาอยู่ อันนี้แน่นอนเราเจ็บอย่างไม่ต้องสงสัย เราก็จะวนๆอยู่กับคำถามถามตัวเองว่า เราทำอะไรผิด มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ต่างอะไรกับข้อที่ 1
แล้วเราก็พยายามจะรีดเอาเหตุผลจากเขาให้ได้ว่าทำไมถึงขอเลิก และพยายามหาทางแก้ไข เพราะหวังว่ามันจะซ่อมความสัมพันธ์ได้และเขาจะไม่เลิก
ซึ่งก็เคยบอกไปแล้วในโพสท์ก่อนๆว่า ล้านการบอกเลิกมาจากเหตุผลเดียว คือ เขาไม่ต้องการเราในฐานะคนรักอีกต่อไป สั้นๆ เขาหมดรักเราแล้วเขาก็ไป ที่จริงมันดีต่อตัวเรา เพราะมันชัดเจนและไม่เสียเวลา
เพียงแค่ว่ามันเจ็บ ... ที่ตัวเรา

“เราหมดรัก เขายังรัก”
เราจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายไป เพราะอยู่ต่อไปก็ไม่ดีทั้งกับเรา และกับเขาด้วย บางคนบอกว่า ได้นะ อยู่ทนต่อไปได้ แต่เธอรู้ไหมว่ากลิ่นของความ “ไม่รัก” มันแรง ต่อให้ซ่อนยังไง อีกฝ่ายก็รู้สึกได้
และการอยู่กันไปแบบที่มีกลิ่น “ไม่รัก” ฟุ้งหึ่ง แต่ไม่ยอมพูดกัน ไม่จัดการอะไรสักอย่าง มันทรมานยิ่งกว่าเลิกกัน แยกกัน จบกันไปเสียอีก
การเลิกแบบนี้ที่จริงแล้ว นอกจากเขาเจ็บแน่ๆ (จากข้อ 2 ) เราผู้เป็นคนหมดรัก ก็เจ็บเช่นกัน ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ เธอจ๋า ... คนเราคบกันมาความรู้สึกดีๆมันมีอยู่ ความทรงจำดีๆมันก็มี ความห่วงใยมันก็เหลือ แม้จะไม่รัก แต่ไมไ่ด้แปลว่าอย่างอื่นมันจะหมดด้วยเสียที่ไหน
“ไม่มีผมแล้วเขาจะอยู่ยังไง?”
“ไม่มีหนูแล้ว เขาก็คงไม่มีใครอีกแล้ว”
“ผมนึกสภาพเขาตอนมีผมไม่ออกเลย”
“หนูไม่อยากนึกเลยว่าตอนหนูไปเขาจะเป็นไง”
นี่ไงคือความเจ็บของผู้จากไป เจ็บเพราะความรู้สึกดีๆที่ยังเหลืออยู่ เพราะห่วงเขา และบางครั้ง เรากลัวที่จะเจ็บกับความรู้สึกแบบนี้มาก มากจนเราตัดสินใจไม่เลิก แต่นั่นแหละ ให้ย้อนกลับขึ้นไปอ่านข้างบน
“กลิ่นของความไม่รัก” มันหึ่ง
และเชื่อเถอะว่าฝืนดมกันไป
ยังไงมันก็เจ็บอยู่ไม่ต่างกัน

“เราและเขา ต่างยังรักกัน”
รักกันแต่ต้องเลิกกัน ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆภายนอก ครอบครัว หน้าที่การงาน สังคม กฏหมาย จารีต ระยะทาง ฯลฯ อะไรอีกอ่ะ พูดมาอีกสิ มีเหตุผลหลายอย่างมากที่บังคับให้คนสองคนที่ยังรักกันเลิกกันได้
มันจึงกลายเป็นความเจ็บคู่ เพราะรู้ว่าไปกันต่อไม่ได้ แต่ในใจยังรักกันไม่ลดลงเลย ไอ้ที่แบบใช้การ “เลิกกัน” เป็นการทำโทษ เช่นแฟนทำให้เราเสียใจ ทำผิดสัญญาซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือ ฯลฯ นั่นแหละ คือการเลิกกันที่เข้าข่ายข้อนี้
สิ่งที่ตามมาคือ “เวิ่นเว้อ” เพราะเธอก็ยังรักเขา และเขาก็ยังรักเธอ และมันก็เป็นความเจ็บที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ยังไงมันก็เจ็บ เผลอๆจะเจ็บที่สุดในบรรดา 4 กลไกที่กล่าวมา
เธอจ๋า... เธอเห็นอะไรไหม?
ไม่ว่าจะเลิกกันด้วยกลไกยังไง
สุดท้ายมันก็มีความเจ็บที่ต้องแบกรับอยู่ดี
เจ้ถึงถามน้องคนนั้นไงว่า
คาดหวังอะไรกับคำตอบจากเจ้เหรอ?
ทุกความรัก และการเลิก มันมีความเจ็บ
เอาจริงๆ รักเฉยๆยังไม่เลิก มันยังมีความเจ็บเลยเธอ
สาระมันคือ ไม่ใช่ว่าหาทางป้องกันความเจ็บได้ยังไง เพราะไม่ว่าเราจะเลือกทางไหน สุดท้ายมันก็ต้องมีความเจ็บโผล่มาได้อยู่แล้ว ความเจ็บเป็นสิ่งการันตี ว่ายังไงก็ต้องมีแน่ๆ
สาระมันคือ ความเจ็บที่ว่ามันคุ้มไหม คุ้มกับความสุขที่ “เคยได้” มาก่อนหรือเปล่า ถ้าตอนรักกันมันดี มันมีความสุข สุดท้ายเธอจะพูดกับตัวเองว่า “ถึงเจ็บ แต่ก็ดี ที่ครั้งหนึ่งเคยรักกัน”
ฟังดูละคร แต่มันจริง
เธอรู้ เจ้รู้ ทุกคนรู้
อย่าหารักที่ไม่เจ็บ เพราะมันไม่มี
อย่าถามเลิกที่ไม่เจ็บ เพราะมันก็ไม่มี
แต่จงถามหา รัก
แต่จงถามหา เลิก
ที่มัน “คุ้มแล้วที่เจ็บ”