“แล้วหนูจะยังหวังได้ไหมคะพี่” “ได้สิ แต่ไม่ใช่หวังว่าเขาจะเปลี่ยนไปนะ”

“งั้นหวังอะไรล่ะค่ะพี่หมอ?”
นางถาม ... อีกครั้ง
“หวังว่าสักวัน เราจะชินกับมัน”
และนั่นคือคำตอบดีที่สุด
ที่เจ้ให้นางได้

………
รู้จักเรื่อง “คู่กรรม” ไหม?
นิยายคุณหญิงทมยันตี ที่เป็นเรื่องรักระหว่างสาวไทย อังศุมาลิน กับนายทหารญี่ปุ่น โกโบริ นั่นแหละ เชื่อว่าทุกคนรู้จัก แล้วทันเวอร์ชั่นไหนกันบ้าง?
นิยาย
นิยายภาพแบบการ์ตูน
หนัง (ซึ่งมีหลายเวอร์ชั่น)
ละคร (ซึ่งก็มีหลายเวอร์ชั่น)
ละครเวที (ซึ่งก็เคยมีแสดงไปบ้าง)
ครั้งแรกเลยที่รู้จัก คู่กรรม คือได้ดูละครเป็นเวอร์ชั่นพี่เบิร์ดเล่นกับพี่กวาง จำได้ว่าตอนจบเนี่ย ทำเอาถนนโล่ง คนไม่ออกไปไหนเลย เฝ้าอยู่แต่หน้าจอทีวี ตอนนั้นพอดูจนจบแล้วโกรธคนแต่งมากว่า ทำไมต้องให้โกโบริตายด้วย ทำไมต้องให้จบแบบเศร้าๆด้วย
พอโตขึ้นมาเรื่อยๆ ได้อ่าน ตอนอ่านหวังใจว่าจะเจอตอนจบที่ต่างไป แต่ก็พบว่าเออ ในนิยายมันก็เป็นแบบในละครเลย คือโกโบริตาย
หลังจากนั้นมา ก็ได้ดูละครอีกสองสามเวอร์ชั่น ก็จบเหมือนกันคือโกโบริตาย ได้ดูหนังอีก 2 รอบก็จบเหมือนกันคือโกโบริตาย ไม่มีครั้งไหนเลยที่ตอนจบเปลี่ยน
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ
ความรู้สึกของเราเอง
เราเริ่มรู้สึกว่า ตอนจบแบบที่เศร้า มันก็มีอะไรที่สอนเรา มีความงดงามในแบบของมัน มันเดินมาตามเส้นเรื่องและเหตุผลของมันอยู่แล้ว มันดูเหมาะแล้วที่จะเป็นแบบนั้น
จากที่เคยโกรธคนเขียน
ก็เปลี่ยนเป็นชื่นชมคนเขียน
และเชื่อว่าในอนาคต แม้จะเอาคู่กรรมกลับมาทำอีกกี่รอบๆ ก็ตาม แม้จะเอามาตีความใหม่อีกหลายรอบยังไงก็เถอะ ตอนจบ โกโบริก็ต้องตายอยู่ดี ....
“พี่หมอ ชวนหนูคุยเรื่องคู่กรรมทำไมคะ?”
น้องสาวที่นั่งตรงข้ามขมวดคิ้ว
“ก็หนูถามพี่เรื่องแฟนหนูไม่ใช่เหรอ?”
เจ้เลิกคิ้วใส่นางกลับบ้าง
“ค่ะ หนูถามพี่ว่าเราจะเริ่มต้นใหม่กับคนคนเดิมได้ไหม?”
“งั้นไหนบอกพี่อีกทีซิว่า ทำไมหนูอยากเริ่มใหม่”
“เพราะ... เขาทำหนูเสียใจซ้ำๆมาหลายทีอยู่ แต่หนูคิดว่าหนูควรจะให้โอกาสเขา หนูถึงได้มาถามพี่หมอเพื่อให้แน่ใจว่า เราเริ่มต้นใหม่กับคนคนเดิมได้ จริงๆใช่ไหมคะ กลับไปเชื่อใจ และใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยผ่านความเจ็บ”
“หลายที?” เจ้ย้อนถาม
“ใช่ค่ะ” นางพยักหน้า
“แล้วหนูอยากให้โอกาส” เจ้ถามอีกครั้ง
“ก็... ใช่ค่ะ” นางพยักหน้าอีกหน
“นั่นแหละ พี่ถึงชวนคุยเรื่อง คู่กรรม”
“อือ.. พี่หมอ หนูยังไม่เก็ทอ่ะค่ะ”
“หนูคิดว่า รีเมคครั้งที่ 100 คู่กรรมจะเปลี่ยนตอนจบให้โกโบริไม่ตายไหม?” เจ้ถาม และคราวนี้นางไม่พยักหน้า และไม่ส่ายหน้า แต่นางมองเจ้กลับด้วยแววตาว่างเปล่า
“หนูคิดว่า กลับไปอ่านคู่กรรมอีก 100 รอบถ้าอ่านได้ ตอนจบมันจะเปลี่ยนไหม?” เมื่อนางไม่ตอบ เจ้ก็ป้อนคำถามกลับไปใหม่อีกครั้ง คราวนี้แววตาว่างเปล่าของนาง ค่อยๆมีน้ำตารื้นขึ้นนิดๆ
“หนูคิดว่า หนูติดตามคู่กรรมไปจนหนูแก่ ตอนจบจะเปลี่ยนเป็นโกโบริไม่ตายไหม?” นางไม่ตอบ นางก้มหน้า และเจ้เห็นว่าน้ำตานางไหลผ่านแก้มสองข้างลงไป
“หนูลูก ... อ่านหนังสือเล่มเดิม
ตอนจบมันก็เป็นตอนจบเหมือนเดิม
นี่มันกฏธรรมชาติอยู่แล้ว
สิ่งที่เปลี่ยนไป มันไม่ใช่ตอนจบ
แต่มันคือความรู้สึกของเราต่างหาก
เรารู้สึกต่างกันไปเรื่อยๆ
ในทุกครั้งที่เราดำเนินมาถึงตอนจบ
แต่นั่นแหละ
มันก็คือตอนจบที่ไม่เปลี่ยนอยู่ดี
ไอ้ที่เราบอกว่า “ให้โอกาส”
เราไม่ได้ให้โอกาส “ตอนจบ” เปลี่ยนตัวเองหรอก
แต่เราให้โอกาส “ตัวเราเอง”
ทดลองตอนจบแบบเดิมอีกรอบต่างหาก
ว่า เรา จะ รู้สึก เปลี่ยน ไป ไหม
ว่า เรา ทน ได้ ไหม”
นางปาดน้ำตา สืดจมูกแล้วถามใหม่
“หนูจะยังหวังอะไรได้อีกไหมคะพี่หมอ?”
เจ้พยักหน้าตอบ “หวังได้สิจ้ะ”
แต่ก่อนที่นางจะขยับปากพูดประโยคถัดไป
เจ้ก็ขัดนางก่อน “แต่ไม่ใช่หวังว่าเขาจะเปลี่ยนนะ”
“แล้วหวังอะไรล่ะคะพี่หมอ?” นางถาม
“หวังว่าสักวัน
เราจะชินกับตอนจบแบบนั้น
หวังว่าสักวัน
เราจะเฉยกับตอนจบแบบนั้น
หวังว่าสักวัน
เราจะไม่เจ็บกับตอนจบแบบนั้น
หวังว่าสักวัน ... เราจะไม่หวังอะไรเลย
จาก “ตอนจบ” แบบนั้น
และหวังว่าสักวัน...
เราจะเข้าใจ “ตอนจบ” แบบนี้
ในแบบที่มันเป็นตอนจบแบบนี้
และทิ้งให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป
เพราะมันไม่ใช่ธุระของเรา
แล้ว ออกไปหาตอนจบแบบใหม่
จากหนังสือเล่มใหม่
ในแบบที่เราต้องการ”