“เราไปต่อเครื่องเกทนู้น” เจ้ส่งแจ็คเก็ตคืนให้เขา

“เราไปต่อเครื่องเกทนู้น”
เจ้ส่งแจ็คเก็ตคืนให้เขา
“ส่วนเกทเราไปอีกทางน่ะ”
เขารับแจ็คเก็ตกลับไปถือไว้
“งั้นเราไปก่อนนะ โชคดี”
เจ้ยื่นมือออกไป
“อื้ม นายก็โชคดีเหมือนกัน”
เขายื่นมามาเชคแฮนด์
ความสัมพันธ์คนเรามันก็อย่างนี้แหละ
จะหลายปี หรือจะแค่ไม่กี่ชั่วโมง
มันก็คือการร่วมทางชั่วคราว
ตราบเท่าที่ยังใช้ทางร่วมกัน
ถ้าชีวิตคือการเดินทาง
มันก็ธรรมดาที่ต้องมีร่วมทางและแยกทาง
และสุดท้าย ถ้าเรารู้ตัวนะ …
เรา เดิน ทาง คน เดียว เสมอ

……………
“ขึ้นเครื่องมาก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเลยเหรอ?”
เสียงที่โคตรคุ้นทักมา พอเงยหน้าดู หน้าที่คุ้นกว่าก็ยืนยิ้มให้เจ้ ฮีเป็นแฟนเก่าที่คบกันช่วงอยู่มหาวิทยาลัย นานแล้ว นานมากกกก หลังจากเลิกกันไปก็ติดต่อกันนานๆที ดีนะที่ยังพอจำหน้ากันได้
นี่เป็นไฟลท์ไปประชุมวิชาการที่ต่างประเทศของเจ้ เลยเดินทางคนเดียว ก็ตามนิสัย เจ้ ไม่ชอบคุยกับใครระหว่างเที่ยวบิน พอเจอที่นั่งตัวเองก็ก้มหน้า อ่านหนังสือเลย
เจ้ : อ้าว มาทำอะไรเนี่ย?
ฮี : เที่ยวนี้เป็นคนนั่ง ไม่ใช่คนขับ
เจ้ : ตอบไม่ตรงคำถาม แล้วมายืนอะไรตรงหน้าเรา?
ฮี : ก็เรานั่งข้างนาย (โชว์ตั๋ว) บังเอิญของจริง ไม่ได้แกล้งทำเหมือนตอนจีบหรอกน่ะ
เจ้ : (ขำ) เออ จำได้น่ะ นั่งดิ บังเอิญเจอกันจริงๆด้วย
ฮี : นี่จะไปไหนเนี่ย? เราไปเยอรมัน
เจ้ : เราไปอีกที่อ่ะ
ฮี : อ๋อ... ทรานซิทเหมือนกันสินะ
เจ้ : อื้อ.... (วางหนังสือหันไปยิ้มให้เขาอีกที) บังเอิญเนอะ
ฮี : (ยิ้ม) อื้อ บังเอิญจริงๆ ดีใจนะเนี่ยที่ได้เจอ
สรุปว่า 4 ชั่วโมงบนเครื่อง แทนที่จะอ่านหนังสือ หรือว่าดูหนังตามที่เคยทำมาตลอด เจ้ใช้เวลานั่งคุยกับแฟนเก่าไปเรื่อยๆ สัพเพเหระ อัพเดทชีวิต นู่นนี่นั่น
พอได้คุยไป ความทรงจำเก่าๆ เรื่องสมัยที่เคยคบกันมันก็ค่อยๆกลับมาทีละนิด ทีละนิดนะ ตอนแรกที่เขามานั่งด้วย ยังรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้านิดๆ แต่พอนั่งคุยๆกันไป มันก็กลับมาเป็นความรู้สึกเหมือนตอนเป็นแฟนกันนั่นแหละ
ฮี : นี่ยังชอบนั่งริมทางเดิมเหมือนเดิม?
เจ้ : เราปวดฉี่บ่อย แล้วก็ ... (พูดไม่ทันจบ)
ฮี : กลัวความสูง เราจำได้น่ะ
เจ้ : อื้อ นั่นแหละ เออ (ชี้ในจานฮี) ปลาอร่อยไหมอ่ะ? (เจ้เลือกไก่)
ฮี : อร่อยนะ ลองไหมล่ะ อ่ะ (จิ้มมาใส่จานเจ้ 1 ชิ้น)
เจ้ : ขอบคุณ กินไก่ไหม?
ฮี : หึ ไม่เอาอ่ะ กินไปเหอะ
เครื่องลงแล้ว ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลาต่อเครื่อง ต่างคนต่างมาคนเดียว เราสองคนเลยเดินเที่ยว ดูของ ช็อปปิ้งในเทอร์มินัลด้วยกันต่อ
ฮี : หนาวเหรอ? เห็นลูบแขนใหญ่
เจ้ : อือ หนาว ไม่ได้เอาแจ๊คเก็ตมาน่ะ
ฮี : อ่ะ เราให้ยืม (ถอดแจ็คเก็ตให้)
เจ้ : อือ... ขอบคุณ (หยิบมาห่ม)
เดินเสร็จก็มานั่งที่ร้านกาแฟจิบอะไรอุ่นๆ คุยกันต่อ ทั้งๆที่ตลอดทางที่บินมาก็คุยกันมาตลอดนะ แต่ดูเหมือนเรื่องที่คุยกันมันไม่หมดสักที มีนู่น มีนี่คุยกันเรื่อย จนกระทั่ง...​
เสียงนาฬิกาเจ้ที่ตั้งไว้เตือน ...
เจ้ก้มดู ได้เวลาแล้ว
เจ้ : เราต้องไปแล้วล่ะ ได้เวลาแล้ว
ฮี : เหมือนกัน เราก็จะต้องไปแล้ว
เจ้ : เราไปต่อเครื่องที่เกทนู้นน่ะ
ฮี : เกทเราไปอีกทางนึง ...
เจ้ถอดเสื้อแจ็คเก็ตคืนให้เขา
เขารับไปถือไว้เฉยๆ ไม่ได้ใส่มัน
เจ้ : งั้น... เราไปก่อนนะ โชคดี
ฮี : อื้ม นายก็โชคดีเหมือนกันนะ
เจ้ยื่นมือออกไป “จับมือกันหน่อยดิ”
ฮียิ้มขำๆ “โอเคได้” แล้วเราก็เชคแฮนด์กันแทนการอำลา
ตอนที่ต่างคนต่างเดินแยกออกมา รู้สึกแปลกนะ โหวงๆ เหงาๆ ทั้งๆที่ตอนมาสุวรรณภูมิเจ้ก็มาคนเดียว แล้วก็คิดว่าการเดินทางนี้เดินทางคนเดียว ไม่รู้สึกเหงาอะไรเลย
จนกระทั่งบังเอิญมาเจอฮีบนเครื่อง ได้คุยกัน เดินเที่ยวกัน แบ่งข้าวกันกิน ใช้เวลาด้วยกันสั้นๆแค่ไม่กี่ชั่วโมง พอต้องแยกกันกลับเหงา... ซะงั้น
แต่ก็นั่นแหละ เจ้ต้องไปทางหนึ่ง
เขาก็มีจุดหมายอีกทางหนึ่ง และมันคนละทาง
เราใช้เวลาสนุกด้วยกัน คุยกัน หัวเราะกันได้
แต่เมื่อถึงเวลา เรารู้ว่า เราต่างมีเป้าหมายที่ต้องไป
แล้วเราก็ต้องไปตามเป้าหมายของเรา เพราะมันคือตัวเรา
ชีวิตคนเรามันก็แบบนี้แหละเธอ การพบเจอมันคือความบังเอิญ เราจะใช้เวลากับความบังเอิญของเราไปสักพัก เมื่อถึงเวลา มันก็ต้องแยกจากกันไปตามทางที่เราตั้งใจของกันและกันอยู่ดี
ถ้าเป้าหมายเขามันไปทางเดียวกับเรา ก็จะได้ร่วมทางกันยาวหน่อย ถ้ามันคนละทางกัน ร่วมทางไปสักพัก เดี๋ยวก็ต้องเปลี่ยนเครื่องแยกจากกันอยู่ดี
มีคนบอกว่าชีวิตคือการเดินทาง คนที่เดินไปด้วยกันข้างๆก็คือเพื่อนร่วมทางนั่นแหละเธอ แต่ทุกคนมีทางของตัวเองเสมอ เราเดินไปด้วยกันเพราะทางมันร่วมกันช่วงหนึ่ง
อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะเดินทางไปกับเราตลอดทาง
อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะทิ้งเป้าหมายแล้วไปทางเดียวกับเรา
อย่าไปคาดหวังว่าทางของเราจะต้องเป็นทางของเขาด้วยเสมอตลอดไปจนตาย
ทุกคนมีชีวิตของตัวเอง
ทุกคนมีเป้าหมายของตัวเอง
ทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง
ถ้าตอนนี้ยังร่วมทางกันอยู่
ก็แลกเมนูก