ชีวิตติดรีวิว #จิ้มจุ่มญี่ปุ่น (ตั้งชื่อเอง)

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกท่าน

ฮัลโหลวววว.... วันจันทร์ที่ 8 ก.ค.62 มาล้าววววว....มาล้าววววว แง....แง วันจันทร์อีกแล้ว อยากจิวาร์ปไปวันเสาร์หน้าเลย จะรีบไปไหนพักผ่อนเสาร์-อาทิตย์ยังไม่พอเลย วิถีขุ่นแม่ ต้องตื่นเช้าไปส่งลูกที่โรงเรียน ซึ่งมันก็แปลกมากวันไหนวันหยุดบัวตื่นแต่เช้ามืด ประมาณว่านอนไม่หลับ ส่วนวันไหนต้องไปส่งลูกที่โรงเรียนหลับลึกแทบจะไม่อยากตื่น ตั้งนาฬิกาปลูก ต้องปลุก 2-3 ครั้งถึงจะตื่น

สมัยตอนเป็นเด็กบัวกับน้องๆ ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 พอถึงตี 5 ปั๊ปพวกเราก็จะมีนาฬิกาปลุกส่วนตัว คือแม่นั่นเอง แม่ก็จะเรียกชื่อลูกแต่ละคนเรียงกันไป บัวจะโดนเรียกเป็นคนแรก ได้ยินค่ะ ได้ยินทุกเช้า ด้วยความขี้เกียจตื่นเช้า ก็จะแกล้งหลับไม่ได้ยิน แม่เรียกอยู่ประมาณ 4-5 ครั้ง เมื่อยังไม่ตื่นพ่อก็จะเริ่มมีน้ำโห ถ้าได้ยินพ่อเรียกชื่อแค่ครั้งเดียวบัวกับน้องๆ จะรีบลุกทันทีไม่ต้องให้มีเรียกครั้งที่สอง ตื่นมาทำไมคะตี 5 ก็ตื่นมานึ่งข้าว บัวกับน้องๆ ก็จะแบ่งหน้าที่กัน บัวจะซาวข้าวใส่หวดนึ่งข้าว น้องคนที่สองก่อไฟ ส่วนน้องคนสุดท้องก็เอาข้าวเย็นที่อยู่ในกล่องข้าง มาบิเป็นชิ้นเล็กๆ เวลานึ่งข้าวจะได้สุกง่ายๆ หลังจากนั้นก็ รีดชุดนักเรียน จัดตารางเรียนสำหรับไปโรงเรียน ก่อนไปก็กินข้าวก่อนไปโรงเรียน ส่วนมาก็จะเป็นไข่เจียว 1 ฟองที่กินกันทั้งสามพี่น้อง บางวันก็ปลาทูทอด หรือบางวันก็เป็นหมูยอทอด ถ้าวันไหนได้กินหมูยอทอดเหมือนได้กินอาหารเหลาเลยก็ว่าได้ เพราะหมูยอแท่งหนึงสมัยก่อนราคาตั้ง 5 บาท ถือว่าแพงมาก เมื่อก่อนกินอะไรก็อร่อยค่ะ นานๆ จะได้กินหมูกินเนื้อสักที แต่ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองลำบาก ส่วนสมัยนี้สมัยใหม่ขอแค่มีเงิน มื้อเช้าก็ไปซื้อกินที่โรงเรียน ไม่ต้องทำกับข้าวตอนเช้า

ที่อรัมภบทมาข้างต้นไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่จะเขียนหรอกค่ะ อ้าว!!!.... แล้วเล่าทำไม ก็พอดีว่ามันนึกขึ้นได้ตอนที่กำลังเขียนพอดี 555 บางทีก่อนจะเขียนอะไรมีต้องมีเรื่องเกริ่นนำก่อน ก่อนที่จะเข้าเนื้อเรื่อง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อหาที่จะเล่าเลยก็ตาม งั้นเราไปเข้าเรื่องเลยละกัน เล่ามาอ้อมโลกแล้ว

เรื่องราววันนี้ก็เป็นเรื่องอาหารการกินตอนที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นนั่นแหล่ะค่ะ ยังไม่จบอีกหรอ? ยังค่ะ ยังมีอีกเยอะ 555 วันท้ายๆ ก่อนจะกลับไทย พวกเราก็ไปเที่ยววัดคินคะคุจิ หรือวัดทองที่มีสีเหลืองทองทั้งหลัง ไกด์กิติมศักดิ์ก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล คือคุณปูนั่นเองค่ะ หลังจากออกจากวัดทอง พวกเราก็จะไปวัดเรียวอันจิ สวนหินเซ็น กันต่อก็เดินเท้าเช่นเคยค่ะ ระหว่างทางที่เดินสายตาก็สอดส่ายหาร้านอาหารไปด้วย เพราะบ่ายโมงแล้วยังไม่ได้กินข้าวกันเลย ก็เจอร้านนี้พอดี เป็นร้านอาหารที่มีขนาดใหญ่พอสมควรค่ะ

ร้านมีลักษณะคล้ายรูปตัว L บริเวณกลางตัว L ก็มีการจัดสวนหย่อมไว้สวยงามมาก

สวนหย่อมที่อยู่หน้าร้านค่ะ แต่บัวถ่ายจากด้านในร้าน แล้วก็มาแต่งรูป เป็นสวนหย่อมที่สวยมากๆ

ภายในร้านมีหลายมุมที่สามารถมองเห็นสวนหย่อมได้ชัดเจน บรรยากาศดีๆ อาหารอร่อย ลงตัวเป๊ะ

เป็นร้านที่ใหญ่มาก มีโต๊ะไว้รับรองลูกค้าเพียบ เรียกได้ว่าถึงจะมีลูกค้าเยอะแค่ไหน ก็เพียงพอสำหรับลูกค้าไม่ต้องต่อคิวรอค่ะ

บรรยากาศภายในร้าน

สั่งอาหารแล้วก็รอไม่นานค่ะ อาหารที่พวกเราสั่งมาคล้ายจิ้มจุ่มบ้านเราค่ะ ชุดนี้เป็นเนื้อ เสิร์ฟมาในกล่องไม้ทำเป็นชั้นๆ ดูเก๋ดีค่ะ ก็จะมีเนื้อ มีผัก เครื่องเคียง น้ำจิ้ม และที่ขาดไม่ได้คือหม้อลวกจิ้ม

ส่วนอาหารชุดนี้น่าจะเป็นปลาชุบแป้งทอด มันผ่านมาหลายเดือนแล้วบัวก็จำรายละเอียดไม่ได้ทั้งหมด จำได้แค่ว่าอาหารเขาอร่อย จำได้แม่นไม่ลืมเลย อิอิ

ส่วนอาหาชุดนี้เป็นปลา ของบัวเองค่ะ ดูน่ากินใช่ไหม๊หล้าาา....

นี่เป็นหม้อลวกจิ้ม เป็นเหมือนถ้วยเล็กใส่น้ำ ด้านล่างทำคล้ายๆ เตาไฟ ใส่เทียนจุดเตาไว้ด้านใน เพื่อให้ความร้อน เมื่อน้ำร้อนแล้วเราก็ เอาผัก ปลา ใส่ลงไปลวก สนุกดีค่ะ

เนื้อปลาที่จัดเป็นชุด จะเป็นปลาอะไรนั้นก็ไม่ทราบได้ค่ะ แต่เนื้อหวานฉ่ำ

นี่เป็นเครื่องเคียงที่จัดใส่ถ้วยเล็กๆ น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม

หลังจากกินคาวแล้ว ก็ยังมีของหวานให้ล้างคอด้วย มื้อนั้นอร่อยมากค่ะ แต่ไม่อิ่ม เพราะเขามีให้อย่างละนิดอย่างละหน่อยเองอ่ะ เทียบกับเดินมาทั้งวันแล้วได้กินแค่เนี้ย พูดเลยไม่อิ่ม แต่ที่ไม่สั่งเพิ่มคือมันเหนื่อยจนจุก

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....