บันทึกไว้ในความทรงจำ วิ่งมินิมาราธอนครั้งแรกในชีวิตEp.2

หลังจากกลับตัวที่5กิโลเมตรแล้ว ฉันก็ได้เห็นคนที่วิ่งตามหลังฉันมาอีกหลายคนเลยใจชื้นขึ้นมานิดนึงค่ะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่อันดับสุดท้าย ฝนก็ยังตกเหมือนเดิม หลังจากผ่าน5 กิโลเมตรแรกมาได้ฉันผ่อนคลายมากขึ้น หยิบมือถือมาเช็คดูเวลา ก็เห็นข้อความมีเพื่อนสองคนส่งข้อความมาหาฉัน คนนึงส่งมาถามว่าไหวไหมต้องการกำลังเสริมไปรับรึเปล่า และอีกคนก็ส่งมาให้กำลังใจและขอให้ฉันว่าเข้าเส้นชัยให้ได้ ฉันเห็นข้อความก็ใด้แต่อมยิ้มรู้สึกดีกับทั้ง 2 ข้อความ แต่ปัญหาเริ่มเกิดขึ้นกับฉันแล้วคือเท้าและหน้าแข้งฉันเจ็บมากรวมทั้งเข่าด้วย
ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าต้องไหว ห้ามหยุดฉันไม่หยุดเดินเลยวิ่งตลอดแม้ระดับความเร็วสปีดจะเท่ากับเต่าคลานก็เถอะฉันก็ยังคงวิ่ง เท้าและขาของฉันโอดครวญ แต่ใจบอกว่าต้องวิ่งห้ามหยุด ฉันทะเลาะกับตัวเองตลอดทาง สิ่งอื่นใด ณ ตอนนั้น ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับการพาตัวเองเข้าเส้นชัยให้ได้ ฉันไม่ได้กังวลแล้วว่าจะที่สุดท้ายรึเปล่า เพราะฉันวิ่งแซงมาหลายคนแล้ว อย่างน้อยฉันรู้แน่นอนแล้วว่าไม่ใช่สุดท้าย กิโลเมตรสุดท้ายฝนตกหนักลงมาอีกครั้ง 500เมตรสุดท้ายมีคนคอยส่งเสียงเชียร์ตลอดทาง คนข้างหน้าทิ้งฉันไปไกล และฉันก็ทิ้งคนตามหลังมาไกลเหมือนกัน จึงดูเหมือนว่าฉันวิ่งอยู่คนเดียว และตัวฉันเองในตอนนั้นพอเข้าใกล้เส้นชัยก็หายเหนื่อยแล้ว

นี่คือรอยยิ้มแห่งความสำเร็จความภาคภูมิใจ ในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จฉันชนะใจตัวเอง ก้าวผ่านความกลัว สำหรับฉันแล้วเมื่อตอนสาวๆอายุ17 ปีหรืออายุ27ปีฉันไม่เคยวิ่งเลยแค่1กิโลเมตรก็หอบลิ้นห้อยแล้ว แต่พออายุ37ปีฉันทำได้ ดังนั้นไม่มีอะไรสายเกินไปที่จะเริ่มทำ ขอเพียงแค่เราคิดว่าทำได้ แล้วเริ่มทำเลย พอเวลาล่วงเลยไปจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายว่าไม่ได้ทำสิ่งนั้นสิ่งนี้

เข้าเส้นชัยฝนก็ตกกระหน่ำลงมาเลยฉันทำเวลา1.29 ชม.


หลังจากเข้าเส้นชัยและฝนซาก็ได้เวลาถ่ายรูปแห่งความภาคภูมิใจค่ะ
บอกไม่ถูกว่ารู้สักดีกับตัวเองแค่ไหนแต่รู้ว่ามากมาย ฉันชอบความรู้สึกนี้มาก และจะพยายามสร้างให้เกิดความรู้สึกแบบนี้บ่อยๆ นั่นหมายถึงเราได้พยายามที่จะพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เราจะเป็นคนที่มีความกระตือรือร้นขึ้น มีชีวิตชีวา เพราะเรามีไฟฝัน แล้วในทุกๆวันจะเป็นวันที่ดี
ที่จริงฉันน่าจะจบเรื่องวิ่งได้ใน Epนี้แต่ยังมีอีกหลายเรื่องที่ฉันอยากเล่า😁😉