เรื่องของโรคภัยและการรักษา

สวัสดีเพื่อนๆ ชาว steemit ทุกคนครับ

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะครับโพสต์ของผมในโพสต์นี้ไม่ได้แสดงความคิดที่จะโจมตีใครทั้งสิ้นเป็นเพียงแค่ความเห็นส่วนตัว ในเวลาที่ผมอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องราวการรักษาพยาบาลหรือกระบวนที่ล่าช้าที่ติดต่อเพื่อขอเข้ารับการรักษาแล้ว เกิดมีคนไข้ตาย สิ่งที่ผมคิดผมไม่ได้หวังจะหาข้อสรุปว่าใครผิดใครถูก ผมคิดแต่ว่าทำไมไม่คิดหาหนทางทำอะไรไม่ให้เรื่องราวแบบนี้ต้องเกิดขึ้นซ้ำซาก บางทีมานั่งคิดถ้าเกิดขึ้นกับตัวเราและคนรอบข้างละ
ผมเข้าใจทั้งคุณหมอทั้งพยาบาล ทั้งผู้ป่วยและญาติคนป่วยนะครับ คงไม่มีใครอย่างให้เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ยิ่งโรงพยาบาลทางรัฐงบประมาณและบุคลากรบางโรงพยาบาลไม่เพียงพอต่อปริมาณคนไข้ที่ป่วย หรือบางทีเกิดจากกระบวนการทางช่องทางที่ยุ่งยากทำให้เกิดความล่าช้าในการรอที่จะติดต่อเพื่อทำการรักษา
จะหาหมอในโรงพยาบาลรัฐเอาแค่อำเภอที่ผมอยู่ มีโรงพยาบาลรัฐแค่โรงพยาบาลเดียว ก็ตั้งแต่เช้ายันบ่ายถึงจะตรวจเสร็จ หรือบางทีก็เย็น หรือแม้แต่อนามัยก็ยังมีคนป่วยมารักษากันเต็ม จะทำยังไงที่จะทำให้การรักษาคนไข้ที่จำนวนให้เกิดการมีประสิทธิและรวดเร็วกว่าเดิม อันนี้เป็นเรื่องน่าคิด
ความคิดผมที่เจอจากประสบการณ์ของตัวเองนะครับ

1. คิดว่าปัญาหาเกี่ยวกับบุคลากรและเครื่องมือเครื่องไม้ไม่เพียงพอทั้งที่ทุกคนทุ่มเทเต็มที่ โดยเฉพาะหมอตามชนบทที่ห่างไกล หรือแม้กระทั่งบุคลากรบางคนที่ไม่มีประสิทธิภาพ ไม่มีใจรักงานบริการทำงานก็หวังจะได้เงินทำให้คนทั้งองค์กรดูไม่ดีอันนี้ก็มีส่วนครับ
2. กระบวนการติดต่อ และช่องทางคัดกรอกคนป่วยมีน้อย และบางทีถึงขั้นยุ่งยากมากขั้นจนทำให้เกิดความล่าช้ากว่าจะถึงมือหมอ
3. ตัวคนป่วยหรือญาติคนป่วย ไม่ให้ความร่วมมือ ตลอดจนไม่ยอมทำความเข้าใจกับบุคลากรของโรงพยาบาลทำให้เกิดการล่าช้า บางทีถึงขั้นให้ข้อมูลผิดพลาด หรือบางคนไม่ทำความเข้าใจในการขั่นตอนการรักษาเอาแต่โวยวาย หรือคอยเร่งพยาบาลทำให้เกิดความล่าช้า
   ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็แค่ความคิดเห็นไม่มีผิดไม่มีถูกครับ คิดต่างกันได้ครับ ไม่มีใครว่าถ้าใครจะเห็นต่างจากผม และขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอและพยาบาลและเจ้าหน้าที่ รวมทั้งผู้ป่วยทุกท่านครับ

ตลอด 6 ปี ที่ผ่านมาผมต้องไปโรงพยาบาลบ่อย เพื่อลูกไปฝึกและหาหมอ ทุกวันนี้ก็เช่นกัน และวันนี้ทั้งวันอยู่ทั้งอนามัยและโรงพยาบาล บางทีนั่งรอลูกในโรงพยาบาลนั่งมองเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ภาพภายในโรงพยาบาลฝางแห่งนี้ ภาพพยาบาลบางคนมาตั้งแต่เช้าถึงเย็น ช่วงพักทานข้าวบางทีพักไม่ถึงชั่วโมงต้องรีบกินข้าว แล้วประจำที่นั่งเพื่อเคลียร์เอกสารของช่วงเช้า เพื่อคนป่วยที่หนาแน่นในรอบบ่าย ภาพเภสัชรอจัดยาเพื่อจ่ายยาให้คนไข้ทั้งวัน ภาพคนป่วยบ้างคนเจ็บไม่หนักจนถึงเจ็บหนักเพื่อรอคอยหมอ ภาพรถฉุกเฉินวิ่งคนเข้าพนักงานเปลช่วยกันนำคนเจ็บเข้าห้องฉุกเฉิน ซ้ำวนไปวนมาแต่ละวัน ผมถึงเข้าใจและเห็นใจทั้ง 2 ฝ่ายและอยากให้ปัญหาเรื่องนี้แกไขได้อย่างมั่นคงและถาวรครับ

วันนี้ทั้งวันวุ่นกับการพาลูกไปฝึกโรงพยาบาลและหาหมอ ผมกับแฟนได้กินแค่นมกับขนมปัง และอาหาช่วง 2 ทุ่มพึ่งมาถึงคงเป็นมาม่าใส่ไข่ต้มแบบง่ายๆ นั่งกินไปแถมยุงไป ^^

สำหรับวันนี้ขอจบโพสต์ของผมแต่เพียงเท่านี้ครับ ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ติดตาม