ความหลังครั้งเก่านำมาซึ่งจุดประกายครั้งใหม่

สวัสดีเพื่อนๆ ชาว steemit ทุกคนครับ

หลังจากที่ส่งรูปเข้าร่วมสนุกกับทาง @thaiteam มาหลายรูปแล้วขอพักลงบางละกันครับ เห็นเพื่อนๆ โพสต์รูปทะเลกันดูกี่ทีกี่ทีก็ไม่เบื่อครับ กลับมุมมองทะเลหลายๆ ที่ มันชวนให้คิดถึงความหลังครับ วันนี้เลยไปหารูปทะเลที่เคยถ่ายไว้เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้วได้มังที่ผมมีโอกาศได้ไปทะเลนานพอสมควรกับครอบครัวและแม่ของผม ก็คงเหมือนเคยด้วยขี้เกียจถ่ายรูปของผม ทำให้รูปที่ถ่ายไว้แทบจะนับภาพได้ครับ

:::: รูปทะเลที่ผมไปครั้งล่าสุดประมาณ 4 ปี คือที่หัวหิน จริงๆ นอกจากเล่นน้ำทะเลแล้ว ผมได้มีโอกาศไปสถานที่แห่งอื่นอีก แต่ด้วยรูปภาพที่ค่อนข้างมีน้อยและไม่ได้ถ่าย ทำให้ผมจำสถานที่เหล่านั้นไม่ได้ จะว่าผมขี้เกียจถ่ายรูปอย่างเดียวก็ไม่เชิงครับ เพราะการที่ต้องดูลูกคนเล็กซึ่งเป็นเด็กพิเศษทำให้ต้องจับเค้าตลอดเวลา ทำให้ไม่มีมือที่สามารถถ่ายรูปและทำให้เกิดความไม่อยากถ่ายรูปไปโดยอัตโนมัติ

ใจจริงอยากจะไปสัมผัสทะเลใต้กับเค้าอีกสักครั้ง แต่มีข้อจำกัดในหลายๆ เรือง ทำให้ไม่สามารถไปได้ และไม่รู้จะมีโอกาศได้ไปอีกเมื่อไร ทำให้ผมทำใจได้ครับ แต่การที่ @thaiteam จัดกิจกรรมในครั้งนี้ทำให้ผมได้เจอภาพธรรมชาติสวยๆ จากทุกหนทุกแห่งในภายในประเทศไทย และต่างประเทศ ถึงจะไม่เยอะแต่ก็พอทำให้ผมสามารถเปิดโลกกว้างไปได้ทีเดียว ขณะเดียวกันก็จุดประกายไฟในความหวัง ความในครั้งใหม่ ว่าสักวันถ้าลูกชายคนเล็กหายดีผมจะต้องไปเยือนทะเลทางภาคใต้อีกครั้งแน่นอน

:::: บางคนอาจจะคิดว่าทำไมผมเวอร์จังไปแค่ในประเทศแค่นี้ ถึงจะในประเทศมันก็ค่อนข้างลำบากในการเดินทาสำหรับผม เพราะตั้งแต่วันแรกที่ผมได้ฟังคำพูดของหมอที่ว่าลูกผมเป็นเด็กพิเศษ อิสระภาพของผมก็ถูกจำกัดลงไปทั้งที แต่เมื่อเค้าได้เกิดมาร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา ถึงผมจะหมดสิทธิ์ในหลายๆ อย่างที่เป็นอิสระภาพ ถึงจะไม่มีโอกาศได้เที่ยวที่อยากไป ได้กินสิ่งที่อย่างกิน ได้ทำสิ่งที่ฝัน แต่ผมก็ได้สิ่งอื่นทดแทนนั้นคือความรักและความสุขที่มีเค้าลูกชายคนนี้

สำหรับวันนี้ผมขอจบโพสต์แต่เพียงเท่านี้ครับ ความรักคือพลังอันยิ่งใหญ่ที่สรรสร้างทุกสิ่งครับ