ลั้นลากับลูกชายที่เดอะมอลบางแค

นับถอยหลังอีก 3 วันที่ผมต้องกลับออกจากอ้อมอกแม่ เพื่อไปสู้ชีวิตผมต่อที่ จ.เชียงใหม่ เหตุที่ผมไม่ได้พาแม่ออกไปเที่ยวไหนไกลๆ โดยเฉพาะต่างจังหวัด เป็นเพราะช่วงนี้ พายุฝนฟ้าคะนอง แล้วแม่ผมท่านก็ไม่ค่อยอยากไปไหนไกล จึงตามใจท่าน อยากไปไหนใกล้ๆ ก็พาไปครับ ไหนๆก็ไหนๆกำลังจะกลับไปอยู่กับธรรมชาติ ที่เห็นแต่ภูเขา ต้นไม้ใบหญ้า อาจจะไม่ได้สัมผัสชีวิตแบบนี้อีกพักใหญ่ วันนี้เลยตกลงกันจะพาตัวเล็กไปลั้นลาสักหน่อย ตอนแรกว่าจะไปสวนสยาม แต่มันค่อนข้างไกลแม่ผมเลยไม่อยากไป ข้อสรุปจึงตกไปที่เดอะมอลบางแค

กาลครั้งหนึ่งเมื่อเกือบ 2 ปีที่แล้ว มันเป็นสถานที่ที่ผมชอบพาลูกมานั่งปลดปล่อยอารมณ์ หรือเวลาที่เจ้าตัวเล็กงอแงที่นี้มุมนี้ทุกครั้งครับ และลูกชายผมเค้าก็ชอบนั่งแช่ได้เป็นชั่วโมงแบบไม่งอแงหรือถ้างอแงอยู่ก็จะหยุดทันที แม้มันเป็นธรรมชาติที่มนุษย์สร้าง แต่มันก็ได้อารมณ์ความรู้สึกที่ดีไปอีกแบบ รูปนี้ถ่ายไว้เกือบ 2 ปีครับ

ณ ปัจจุบัน ที่เดิม เวลาใหม่ มุมใหม่ แต่ความรู้สึกดียังเหมือนเดิม และก็เป็นสถานที่เจ้าตัวเล็กชอบไม่เปลี่ยนแปลง และมองมันด้วยรอยยิ้ม อารมดี มีความสุขของเค้าเป็นประจำ ทุกครั้งที่มานี้ผมจะต้องพาเค้ามาบริเวณนี้ตลอด หลังจากดูจนจุใจอารมณ์ดีแล้ว (ขามางอแงเนื่องจากง่วงนอนให้นอนบนรถไม่นอน) ก็พาไปลั้นลาบนชั้นบนสุดตรงโซนเครื่องเล่น อันดับแรกบ้านบอลก่อนเลยเพาเวอร์ยังเยอะลงก่อน เดียวเพาเวอร์หมดจะไม่ยอมเล่น ที่อยากให้เล่นจะได้มีปฏิสัมพันกับเด็กคนอื่นมัง

หลังจากเล่นบ้านบอลเสร็จเล่นเครื่องเล่นหยอดเหรียญทั้งหลาย แต่เล่นสักพักเล่นไปไม่กี่อย่าง เอาละหว้าง่วงอีกแระ ก็พี่แก่เล่นนอนเกือบตี 2 ตื่น ตี 5 ทำเอาพ่อแม่ไม่หลับไม่ได้นอนตาม

พาไปนั่งม้าหมุนตัวใหญ่ดูละกันเผื่อจะช่วยได้ นั่งเล่นอยู่คนเดียวทั้งเครื่องเล่น พอช่วยได้ระดับหนึ่ง

เอาละหว้าไม่หายงอแง งี้ใช้ท่าไม้ตายเหลือกไปเห็นเครื่องเล่นสุดโปรดพอดี ดีได้เจ้านี้ช่วยเล่นมันทั้งง่วงๆ นี้แระ สรุปได้ผลหลังจากเล่นเสร็จอารมณ์ดีแระ

พาไปกินไก่ทอดของโปรดของเค้าละจะได้อารมณ์ยิ่งขึ้น โดยเลือกไก่ทอด ที่แมคโดนัล โดยส่วนตัวชอบไก่ทอดที่นี้มากกว่า

ปิดท้ายของการเล่นเครื่องเล่นคือรถไฟ วนรอบชั้นในห้าง ซึ่งขึ้นฟรี แต่ต้องซื้อของภายในห้างครบ 500 บาท เล่นเสร็จก็ได้เวลาของผู้ใหญ่ มานั่งจับจ่ายใช่สอยซื้อข้าวของเครื่องใช่ที่จำเป็น และเดินทางกลับบ้าน

ถึงเวลาไปไหนพาลูกชายไปด้วยเป็นอะไรที่เหนื่อย เพราะด้วยความที่แก่เป็นเด็กพิเศษ สื่อสารอะไรบางทีไม่เข้าใจ และดื้องอแงบ่อย แต่มันก็เป็นอะไรที่มีความสุขครับ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็อยากให้ลูกได้รู้ได้สัมผัสชีวิตเหมือนเด็กปกติทั่วๆไป จริงๆผมก็หวังนะครับอย่างให้บางทีคนทั่วไป เข้าใจเด็กพิเศษพวกนี้มังครับ แต่คงจะให้คนเข้าใจทุกคนคงเป็นไปไม่ได้ ผมจึงต้องใช่สติและความเข้าใจเพื่อดูแลแก่ให้มีความสุขที่สุดเท่าที่ทำได้

ขอบคุณทุกคำทักทายที่น่ารักและอบอุ่นนะครับ สำหรับผมมันช่วยได้จริงๆครับ แค่เพื่อนๆทักทายผมก็ดีใจแล้วครับ ขอบคุณมิตรภาพ และกำลังใจของเพื่อนๆ ทุกคนที่มีให้กันเสมอครับ