Ulog/10 ทำอะไรก็แล้วแต่ที่ลงตัวกับชีวิตแล้วจะพบความสุข

ย้อนกลับไปตอนช่วงที่ย้ายมาฝางใหม่ๆ เนื่องจากต้องดูแลลูกชายที่เป็นเด็กพิเศษ ควบคู่กับการดำรงชีวิตให้อยู่รอด ช่วงแรกที่มาอยู่ใหม่ๆ ได้ทำการปรับปรุงที่นา ทำเป็นสวนลำใย และระหว่างที่ลำใยยังไม่โตพื้นที่ว่างระหว่างลำใย ต้นต่อต้นเอามาทำประโยชน์ได้โดยการปลูกพวกพืชผักสวนครัว อย่างที่เคยกล่าวมาแล้ว แต่อีกอาชีพที่พึ่งมาทำคือ ขับรถโรงเรียนรับนักเรียน ซึ่งซื้อคิวต่อจากคนอื่นมาปีนี้จะเริ่มเข้าปีที่ 2 แล้วครับ สาเหตุหลักที่เลือกอาชีพนี้ เพราะในแต่ละวันจะใช่เวลาไม่นาน คือ ตอนเช้าเริ่มออกเดินทางตั้งแต่ 6 โมงเพื่อรับเด็กคนแรก และจะไปถึงโรงเรียนประมาณ 7.10 ของทุกๆวันครับ ส่วนช่วงเย็นจะเริ่มไปรับเอารถจอดที่โรงเรียนประมาณ 3 โมงครึ่ง แล้วจะเริ่มไปรับเด็กอนุบาลที่ห่องเรียนประมาณ 4 โมง เพื่อมาขึ้นรถ โดยโรงเรียนจะเลิกประมาณ 3.40 ก็จริงแต่เด็กจะทยอยมาขึ้นรถ เปิดโอกาศให้เด็กทำธุระ เล่นนั่งคุยกับเพือ่น ซื้อขนมของกิน โดย 4.30 ต้องมาพร้อมกันเพื่อออกเดินทางส่งเด็กกลับบ้านครับ....

:::: ด้วยการที่ใช้เวลาไม่นานเช้าประมาณเกือบ 2 ชั่วโมง เย็น 2 ชั่วโมงนิด เพราะต้องไปรอเด็ก จึงทำให้สามารถทำอย่างอื่นควบคู่ไปด้วยได้โดยเฉพาะมีเวลาดูแลลูกชายได้ อย่างตอนเช้ามาถึงนี้เกือบๆ 8 โมงผมหรือแฟนสลับกัน หาอาหารเช้าให้ลูก อาบน้ำแต่งตัวให้ลูกชาย พอมาถึงก็สามารถไปส่งลูกในช่วงเช้าได้ บ่ายก็จะไปรับลูกชายกลับจากโรงเรียนบ่าย 2 โมงมาถึงบ้านแล้วสามารถไปรับนักเรียนต่อได้ทันที มันเป็นอะไรที่ลงตัวที่สุดและไม่ต้องเร่งรีบอะไร ที่สำคัญสำคัญมันเหมือนทำงานราชการ ต่างกันที่ไม่ได้บำเน็ญ บำนาญ แต่จะได้เวลาว่างที่มาก และวันหยุดเหมือนราชการทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น วันเสาร์ วันอาทิตย์ หรือวันหยุดตัวแดงตามปฏิทินต่างๆ ก็จะหยุดหมด เพราะนักเรียนหยุดเรียน สบายๆ และมีความสุขครับ ไม่มีความกดดันอะไร อยู่กับเด็กๆ น่ารักทุกคน มีลูกๆ เพิ่มหลายคนเลย อายุแต่ละคนก็น้อยกว่าหรือมากกว่าลูกสาวปี 2 ปี เด็กๆจะเรียกแฟนผมว่าแม่ครับ เราก็ดูแลเค้าแบบลูกเรา จะมีอุปสรรคอยู่บ้างคือบางทีรถเสีย แต่ก็แก้ไขไม่ยาก เพราะถ้าเกิดรถเสียก็จะแบ่งๆ รถตู้คันอื่นไปรับ อาชีพเดียวกันมีน้ำใจให้กันอยู่แล้ว ช่วยๆ กันในหมู่คนรับนีกเรียนด้วยกันครับ....

:::: บรรยากาศกับเด็กๆ น่ารักๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส ทำให้เราทำงานง่ายและมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ขนาดนี้ เสริมด้วยเก็บผัก เก็บไม้ที่ปลูกเองบ้าง เอาผักมาแลกผักกันกับเพื่อนบ้านคนอื่นบ้าง เหลือกินไม่หมดเอามาขายบ้าง แค่นี้ผมก็คิดว่าเพียงพอกับชีวิตแล้วครับ อาจจะมีบางช่วงบางเวลาที่ให้รางวัลกับชีวิต ถึงตอนนี้ลงตัวทุกอย่างแล้ว แต่ถึงยังไงผมกคิดว่าถึงจะอยู่นี้แล้วมีความสุขยังไงสักวันถ้าลูกชายผมหายพูดได้ และลูกสาวเรียนจบทำงานมีครอบครัว เป็นฝั่งเป็นฝา ผมอาจจะทิ้งความสุขตรงนี้ย้ายกลับไปในเมือง เพือ่กลับไปดูแลแม่ของผม ต่อไป....ชีวิตคนก็แค่นี้ไม่แน่ไม่นอน ไม่มีอะไรที่จีรังตายตัว ทุกข์มังสุขมัง แต่ผมจะทำวันนี้และอนาคตข้างหน้าให้ดีที่สุด เพื่อตัวเองและครอบครัวครับ

สำหรับวันนี้ผมขอจบโพสต์ผมแต่เพียงเท่านี้ครับ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่านจนจบ และขอบคุณทุกกำลังใจ และมิตรภาพที่มีให้กับผมเสมอมาครับ