ความคิดที่สับสนในใจเวลานี้

สำหรับวันนี้ก็เป็นวันหนึ่งที่กลับมาสู่การทำงานปกติที่ต้องทำงานตั้งแต่เช้าอีกอย่างหนึ่งคือรับรถตู้รับนักเรียน ช่วงสายมาช่วยงานในสวนส้มของเพื่อนบ่าย หรือถ้าสวนส้มไม่มีงานก็จะต้องไปช่วยงานสวนลำไย หรือสวนผัก ไม่ก็วันนั่นไปทำแต่สวนผัก พอใกล้บ่าย 3 โมงก็ต้องไปรับนักเรียนช่วงเย็น
ส่วนที่เกริ่นมาทั้งหมดไม่ใช่อะรทั้งนั้น แค่ไม่รู้คิดเหมือนกันไหมที่ว่าเราทำอะไรที่มันเหมือนเดิมซ้ำซากทุกวัน พอเราไม่มีจุดมุ่งหมายที่จะก้าวเดินต่อไปทำให้ทุกอย่างมันดูเหงาๆ ไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย
ยิ่งความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ในช่วงหลังกลับจากรับรถตู้รับนักเรียนในช่วงเย็นๆ ที่ส่งนักเรียนหมดแล้วเดินทางกลับบ้าน มันรู้สึกว่าแวบๆ ว่าเราเหนื่อยไหม เบื่อไหมมันเหมือนความไม่มีอิสระ ไปไหนไกลๆ หรือไปเที่บวไหนไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยใจ เหนื่อยกายน่ะไม่เท่สไรจริงไหนค่ะ
ที่เขียนโพสต์ในวันก็แค่ต้องการบรรยายความรู้สึกที่ยังสับสนวุ่นวายในชีวิต ที่คิดว่าทุกอย่างลงตัวในชีวิตแล้วในตอนนี้ แต่เอาเข้าจริงๆ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ บอกไม่ถูกเหมือนกัน คงต้องให้เวลาในการถามใจตัวเองอีก แต่ก็คิดในใจว่าอย่าหาทางออกในใจได้ไวๆ แค่นั้น สำหรับวันนี้ขอจบโพสต์ของแป้งแต่เพียงเท่านี้ค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆ สำหรับโหวต ทักทาย และกำลังใจที่มีให้แป้งค่ะ