"มหาแดง"ตอนอวสาน

สวัสดีทุกท่านที่อ่านเรื่อง
อย่าขุ่นเคืองถ้าไม่เพราะเสนาะหู
แต้งค์เอฟเวอรี่บอดี้ที่มาดู
อยากจะรู้ตอนจบเดี๋ยวพบกัน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ มาเจอกันอีกแล้วค่ะ วันนี้ฉันจะนำนิทานที่มีคติสอนใจเรื่อง"มหาแดง"ซึ่งเสนอเป็นตอนจบค่ะ ตอนที่แล้วกล่าวถึงพ่อ แม่และลูกสาวจะมาแสดงความยินดีกับมหาแดง ซึ่งกำลังจะจัดงานฉลองที่ได้รับเลื่อนยศเป็นมหา พอมาถึงสามเณรน้อยก็ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี เรื่องราวต่อไปจะเป็นอย่างไรนั้น เชิญตามมาได้เลยค่ะ

เจ้าเณรน้อยเห็นนายพลคนสูงส่ง
ท่านนายพลถามตรงตรงมีสิ่งไหน
สามเณรไม่รอช้าแล้วว่าไป
โปรดบอกให้อาจารย์รู้มีผู้คน

อยากจะมาพบพานอาจารย์ใหญ่
นายพลจึงแจ้งไปไม่สับสน
มหาแดงนั่งอยู่ในใจวกวน
นึกว่าคนมาช่วยงานจึงขานไป

สามเณรพาไปให้ถึงที่
พ่อแม่ลูกเร็วรี่ไม่สงสัย
ก้มลงกราบแล้วยิ้มแป้นแสนดีใจ
โอ้ลูกชายผิวพรรณดั่งจันทร์เพ็ญ

โอ้ว่าลูกแม่จ๋าสง่านัก
พ่อลูกรักแม่ดีใจได้พบเห็น
ลูกช่างสวยงามสง่ากว่าเคยเป็น
แม่ไม่เห็นใบหน้ามาช้านาน

ฝ่ายลูกชายตกใจพูดไม่ออก
คนบ้านนอกช่างน่าอายไม่อยากขาน
จึงพูดว่ามีเรื่องไรอย่าได้นาน
เรากำลังคุยงานอย่ากวนใจ

โอ้ลูกจ๋าจำแม่ไม่ได้หรือ
นั่นก็คือน้องสาวจำได้ไหม
มหาแดงตวาดสาดออกไป
จงอย่าได้มากล่าวอ้างอย่างนี้เลย

พอได้ฟังปิ่มว่าใจจะขาด
เหมือนฟ้าฟาดช่างเจ็บช้ำคำเอื้อนเอ่ย
น้ำตาไหลร้องไห้พลางไม่สร่างเลย
โอ้ลูกเอ๋ยช่างทำได้ไม่ไตร่ตรอง

ฝ่ายแขกเหรื่อมากมายในห้องโถง
รีบเดินลงจากไปให้เศร้าหมอง
เห็นภาพแล้วนึกขุ่นใจไม่อยากมอง
พอไตร่ตรองท่านมหาช่างน่าชัง

พ่อแม่ลูกรีบออกมาน้ำตาร่วง
เจ็บในทรวงคิดขึ้นมาน้ำตาหลั่ง
เสียแรงหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง
ด้วยใจหวังอยากให้พี่นี้ได้กิน

พี่ช่างลืมความหลังครั้งก่อนเก่า
พ่อแม่เราเศร้าใจให้ถวิล
น้องทำงานเหนื่อยล้าเป็นอาจิณ
พ่อกู้หนี้ยืมสินส่งพี่เรียน

ทั้งวัวควายไร่นาก็ขายเกลี้ยง
ขอแต่เพียงพี่นั้นได้อ่านเขียน
จนสำเร็จเสร็จสิ้นตำราเรียน
จะได้เลื่อนเป็นมหาน่าเสียดาย

แม่จึงเอ่ยลูกจ๋าอย่าว่าพี่
จะชั่วดีก็พี่เราเขาเสียหาย
ว่าแล้วพลางกอดลูกมาแนบกาย
ถึงพี่ชายจะไม่ดีก็พี่เรา

สามเณรองค์น้อยละห้อยหา
สงสารยายกับตาดูเงียบเหงา
ขอจงพักค้างคืนอยู่กับเรา
พรุ่งนี้เช้าค่อยดำเนินออกเดินทาง

แสนปลื้มใจในตัวพ่อเณรน้อย
ที่เฝ้าคอยเอาใจใส่ไม่เหินห่าง
ขอผลบุญที่เคยทำหนุนนำทาง
วันไหนว่างไปเยี่ยมบ้างนะพ่อเณร

พ่อเณรน้อยตอบรับครับไปแน่
ขอโยมแม่จงปลอดภัยไร้ทุกข์เข็ญ
จะตกถิ่นฐานใดไม่ลำเค็ญ
ให้ร่มเย็นเป็นร่มไทรไปนานนาน

หยิบเอาเงินให้ตาหน้าใสสด
เป็นค่ารถกลับคืนแคว้นแดนอีสาน
รีบไปเถิดเดี๋ยวจะช้าไม่ทันการ
รถโดยสารจะไม่รอพ่อรีบไป

จะกล่าวถึงลูกชายผู้ใจชั่ว
หลงเมามัวในลาภยศมิสดใส
ได้สำนึกให้เคืองแค้นแสนอาลัย
โอ้เรานี่ทำอะไรไม่ไตร่ตรอง

ลงกุฏิมาหาพ่อเณรน้อย
ใจละห้อยห่วงหาพาเศร้าหมอง
จงพาเราไปยังถิ่นทำเลทอง
ไปขอร้องให้พ่อแม่แกอภัย

เจ้าเณรน้อยร้องไห้อาลัยหา
สงสารยายกับตาเป็นการใหญ่
ได้ยินเสียงหลวงพี่มาแต่ไกล
หยุดร้องไห้เช็ดน้ำตาออกมาดู

เปิดประตูออกมาเห็นเป็นหลวงพี่
ก็เร็วรี่เห็นหลวงพี่นั้นยืนอยู่
เห็นน้ำตาหลวงพี่ไห้ไหลพรั่งพรู
จึงได้รู้ว่าคิดได้ให้ยินดี

พ่อเณรน้อยเก็บเอาของต้องประสงค์
แล้วเดินลงไปหน้าหาหลวงพี่
จะนั่งรถก็เนิ่นนานหลายนาที
จึงเร็วรี่จะนั่งเรือเผื่อให้ทัน

แต่เรือที่ลำใหญ่ไปหมดแล้ว
เหลือเรือแจวลำน้อยคอยกางกั้น
รีบโบกมือเรียกมาไม่ช้าพลัน
แล้วเรือนั้นก็พายไปยังปลายทาง

วิ่งออกไปไม่นานสักเท่าไหร่
มีเรือใหญ่วิ่งมาใกล้อยู่ไม่ห่าง
คลื่นเลยซัดเรือแจวแล้วจมพลาง
ไม่เห็นร่างท่านมหาถึงคราตาย

ส่วนคนพายกับเณรน้อยลอยริมฝั่ง
เหลียวคืนหลังท่านมหามาห่างหาย
เพราะเวรกรรมทำมาถึงคราตาย
ขอฝากไว้ให้มวลมิตรคิดไตร่ตรอง

เป็นยังไงบ้างคะเพื่อนๆ ฟังจบแล้วได้ข้อคิดอะไรบ้าง?...เอาหละ ทีนี้มาเล่าเป็นร้อยแก้วกันเลย...

พอเณรน้อยเห็นท่านนายพลกำลังจะเดินออกมาจากห้องประชุม ก็เลยวานให้ท่านนายพลถามอาจารย์ว่ว่าพอที่จะพบแขกหรือไม่ ท่านนายพลจึงถามท่านมหา ท่านมหานึกว่าเป็นคนรวยที่จะมาช่วยงาน จึงบอกให้เข้ามาได้ พ่อแ ม่และน้องสาวต่างก็พากันดีใจ รีบเข้าไปแล้วก้มลงกราบ พอท่านมหาเห็นดังนั้นก็ตกใจสุดขีด!...ด้วยอายญาติโยมที่มีแต่คนร่ำรวย กลัวว่าเขาจะดูถูกว่าเป็นคนบ้านนอก ทั้งการแต่งตัวและกิริยาท่าทางก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคนบ้านนอก ท่านมหาจึงเอ่ยออกไปว่า"โยมมีธุระอะไร ถ้าจะมาขอข้าวของเงินทองก็ให้ไปรออยู่ข้างนอกก่อน อาตมากำลังยุ่งอยู่"พอคนทั้ง3ได้ยินเช่นนั้นก็แปลกใจ คนเป็นแม่จึงพูดขึ้น

"ท่านมหา จำพ่อกับแม่และน้องไม่ได้เหรอลูก แม่อุตส่าห์รีบมา เกรงว่าจะไม่ทันงานลูก ของที่ลูกชอบแม่ก็เตรียมเอามาให้ อยู่ข้างนอกแน่ะ พ่อเณรเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว"พอมหาแดงได้ยินเช่นนั้นก็เกิดความโมโห จึงร้องตวาดให้พากันออกไปจากห้อง ทั้งสามเมื่อได้ยินเช่นนั้นดั่งหัวใจแตกสลาย
น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว หมดทั้งแรงหมดทั้งกำลังใจ ลูกสาวจูงเอาแขนพ่อกับแม่ออกจากห้องพร้อมทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลไม่ขาดสาย เมื่อเณรน้อยเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนั้น ก็สงสารเป็นอย่างมาก จึงชวนให้ค้างคืนก่อน แต่ทั้งสามทนอยู่ต่อไปไม่ได้ ด้วยน้ำใจที่งดงาม เณรน้อยเลยมอบเงินให้เป็นค่ารถ ทั้งสามรู้สึกตื้นตันใจและขอบคุณเณรน้อย แถมยังบอกให้เณรน้อยไปเยี่ยมบ้าง ถ้ามีเวลา

ฝ่ายญาติโยมในวัดไม่เคยเห็นกิริยาท่าทางของท่านมหาเป็นแบบนี้มาก่อน ต่างก็พากันเดินลงจากศาลาด้วยหมดศรัทธา ฝ่ายมหาแดงเมื่อญาติโยมหนีไปหมดแล้ว จึงได้ครุ่นคิดอยู่คนเดียว สำนึกได้ว่าทำบาปไว้กับพ่อกับแม่และน้องสาว จึงลงจากศาลาไปหาเณรน้อย ทั้งเดินไปร้องไห้ไปเพราะเสียใจกับการกระทำของตน พอมาใกล้จึงร้องตะโกนเรียกเณร ฝ่ายเณรน้อยกำลังร้องไห้อยู่เพราะสงสารตายาย พอได้ยินเสียงอาจารย์เรียกก็รีบออกมา

มหาแดงจึงชวนเณรน้อยตามไปขอขมาลาโทษผู้บังเกิดเกล้า ครั้นจะนั่งรถไป ระยะทางก็ไกลเกรงว่าจะไม่ทันพ่อกับแม่ จึงตัดสินใจจะไปทางเรือ พอดีว่าเรือโดยสารออกไปหมดแล้ว เหลือเรือแจวลำเล็กๆ จึงโบกมือเรียกแล้วนั่งโดยสารไป ในขณะที่นั่งเรือไปนั้น ได้มีเรือใหญ่ลำหนึ่งวิ่งเข้ามาใกล้ ทำให้คลื่นซัดเรือแจวจมหายไปภายในพริบตา มหาแดงสิ้นใจตาย ส่วนเณรน้อยและคนพายเรือถูกคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง จึงรอดชีวิตกลับมาได้

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าจากเณรน้อยเองค่ะ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งนำมาทำเป็นลำเรื่องต่อกลอนโดย"คุณแม่บานเย็น ศรีวงษา"ฟังทีไรร้องไห้ทุกทีเพราะท่านลำได้ลึกซึ้งกินใจจริงๆค่ะ
ถ้าเพื่อนๆอยากร้องไห้ ก็ไปเปิดดูในยูทุปได้นะคะ555😅😅😅
เห็นมั๊ยคะว่าเวรกรรมมีจริง อย่างเช่นมหาแดงที่ทำไม่ดีกับผู้ให้กำเนิด สุดท้ายชีวิตจึงมาจบลงเช่นนี้
เพราะการทำตัวเป็น"คนลืมตัว วัวลืมตีน"นี่แหละคะ โบราณท่านจึงสั่งสอนเอาไว้ว่าให้ทำแต่ความดี เพราะคนดี"ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้"
เชื่อเถอะค่ะว่าพ่อแม่ย่อมรักลูกไม่แปรเปลี่ยน ถึงจะดีก็ลูก จะชั่วก็ลูก ถึงท่านจะดุด่าว่ากล่าว นั่นเป็นเพราะว่าท่านอยากให้เราได้ดี อยากให้เราเป็นคนดี บทสรุปก็คือเรารักลูกอย่างไร พ่อแม่ก็รักเราเช่นเรารักลูกนั่นแหละค่ะ ก่อนจากกัน ขอให้เพื่อนๆทุกคนจงมีสุขภาพแข็งแรงกันทุกคนนะคะ สวัสดีค่ะ

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและการติดตามนะคะ ทักทายกันมาได้ ยินดีเป็นเพื่อนกับทุกๆคนค่ะ