เรื่องราวชีวิตตอน"บ่วง"

ลูกนั้นคือโซ่ทองคอยคล้องจิต
ให้พ่อแม่คอยคิดถึงคนึงหา
แม้พ่อแม่มีเรื่องหมองต้องเลิกรา
แต่แก้วตาคือโซ่ทองคอยคล้องใจ

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ พบกันอีกเช่นเคยนะคะกับเรื่องราวชีวิต จากตอนที่แล้ว...

ฉันกับสามีได้ตัดสินใจแยกทางกัน สำหรับฉันตัดสินใจที่จะไปทำงานที่กรุงเทพ ช่วงที่เราเลิกกันนั้น ข้าวกำลังเหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่ง เราไม่ได้พบกันเกือบเดือน

วันหนึ่ง...ฉันอยากไปชมทุ่งนาที่เหลืองอร่ามเต็มไปด้วยรวงข้าว คงจะมีความสุขเป็นยิ่งนัก ฉันจึงขออนุญาตพี่ก่อน พี่ก็ไม่ว่ากระไร ฉันจึงปั่นจักรยานไปทุ่งนา ก่อนที่จะถึงที่นาของฉันจะต้องผ่านที่นาของสามีเสียก่อนเพราะที่นาของเขาติดกับถนนราดยาง ที่นาของฉันจะมีถนนเล็กๆเลยที่นาของเขาเข้าไป พอมาถึงที่นาของเขาฉันก็รู้สึกใจหายวาบเมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ถนน พอเขามองเห็นฉันเขาก็บอกให้ฉันจอดจักรยานก่อน เขาคนนั้นก็คือสามีของฉันนั่นเอง

เนื่องจากเราไม่ได้เจอหน้ากันนาน ความโกรธและความเกลียดในตัวของเขา ไม่รู้ว่ามันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกยินดีกลับเข้ามาแทนที่ เขาส่งยิ้มให้ฉันพร้อมกับทักทาย ฉันมองดูท่าทางของเขาแล้ว เขาเองก็คงมีความรู้สึกยินดีเช่นกัน เขาบอกกับฉันว่าเขานอนไม่หลับ เขาคิดถึงลูกมาก เขาขอให้เรามาดีกันใหม่...

ความเด็ดเดี่ยวที่เคยมีไม่รู้ว่ามันหายไปไหนหมด ฉันเคยตั้งใจเอาไว้ว่าจะเลิกกับผู้ชายคนนี้ให้ได้ ตอนที่เราเลิกกันใหม่ๆ พี่ก็ให้ความรักความอบอุ่นกับฉันดั่งเช่นที่เคยมา แต่ทว่า...ความรู้สึกตอนที่เป็นวัยรุ่นและตอนที่แต่งงานแล้ว ทำไม?...ทำไมความรู้สึกมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ตอนนี้...ถึงแม้ว่าพี่จะดีกับฉันเพียงไร แต่ทำไมฉันถึงเกรงใจและดูเหมือนไม่มีความสุข หรือเป็นเพราะว่าฉันคิดถึงเขางั้นหรือ?...ถ้าหากว่าฉันเกลียดเขา ทำไมเวลาฉันเห็นหน้าเขา ฉันถึงมีความรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก แล้วที่ฉันตั้งใจว่าจะไปทำงานที่กรุงเทพล่ะ?...ฉันจะทำยังไงดี ฉันเฝ้าถามใจตัวเองตลอดเวลา...

ขณะที่ฉันนิ่งอึ้งและฉุกคิดอยู่ตลอดเวลานั้น เขาก็จะพยายามพูดถึงลูก เขาบอกว่าเขาคิดถึงและเป็นห่วงลูกมาก เขาขอร้องให้ฉันและลูกกลับมาอยู่กับเขาดังเดิม ฉันรู้สึกสงสารและนึกขำในใจ"เออ คนอย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่เคยเห็นพูดดีอย่างนี้เลย แต่พออยากคืนดีพูดดีก็เป็นด้วย"

ใจที่เคยเด็ดเดี่ยวตั้งแต่ทีแรก บัดนี้ไม่เหลือแม้แต่เสี้ยวเล็กๆ คำพูดของเขาทำให้ฉันชุ่มชื้นหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด ฉันรู้สึกอบอุ่นและเชื่อเขาโดยง่าย

จริงสินะ...ถ้าฉันเลิกกับเขาจริงๆ ต่อไปลูกคงจะมีปมด้อย เมื่อลูกเห็นคนอื่นเขามีพ่อ ลูกคงจะรู้สึกน้อยใจและไม่รู้ว่าจะมีปัญหาอะไรตามมาบ้าง

ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะเลวร้ายอะไร เพียงแต่เขาเป็นคนพูดหวานไม่เป็น เป็นคนจริงจังเกินไป แต่จริงๆแล้วเขาก็ทำไปเพื่อครอบครัว เขาขยัน ประหยัดก็เพื่อสร้างฐานะ อาจจะเป็นที่ฉันยังมีความคิดไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำลงไป ดูเหมือนว่ามันจะเกินไปทุกอย่าง เขาขยันเกินไปและประหยัดเกินไปงั้นหรือ?...หรือเป็นเพราะว่าเขาดุฉันบ่อยๆ ฉันจึงไม่อาจจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาได้ ความคิดลบและความคิดบวกมันกำลังต่อสู้กันในจิตใจของฉัน แล้วฉันจะตัดสินใจอย่างไรดี...
ฉันจะเริ่มต้นใหม่กับเขา...หรือฉันจะจากเขาไปทำงานในเมืองหลวง ฉันควรจะทำอย่างไรดี

เราเคยทะเลาะกันบ่อยในเรื่องการทำงาน เพราะเรามาจากครอบครัวที่แตกต่าง

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราทะเลาะกัน ฉันจึงไปหาแม่ของเขาที่บ้าน ตอนนั้นเรายังไม่มีลูก ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง ท่านจึงบ่นให้ลูกชาย ท่านรู้จักนิสัยของเขาดี ดังนั้นท่านจึงวางแผนให้ฉันไปซ่อนตัวอยู่ในบ้าน พอเขามาถามหาฉัน ท่านก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง เขารู้สึกตกใจมาก ท่านจึงบอกเขาให้ไปหาหมอดู เพื่อที่จะดูว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน

เขากำลังจับจักรยานเพื่อที่จะไปหาหมอดู แม่ของเชาจึงหัวเราะและบอกกับเขาว่าฉันอยู่ในบ้าน เขาเข้ามาหาฉันและชวนฉันออกไปทุ่งนาดังเดิม ฉันเองก็ว่าง่ายและตามเขาไปแต่โดยดี

แต่เหตุการณ์ในครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย เราทะเลาะจนถึงขั้นแยกทางกัน และฉันเองก็ถึงกับไปขนข้าวที่บ้านของเขามา แล้วเราจะมองหน้ากันได้อีกหรือ?...

เรื่องราวชีวิตยังไม่จบ โปรดรอติดตามตอนต่อไป
ขอขอบคุณทุกๆท่านที่คอยติดตามกันมาตลอด

Thank you for visiting my post and follow me.
Love you all.