"ความพลัดพราก"

ธรรมดาของชีวิตคิดแล้วเศร้า
เคยได้เนาอยู่ด้วยกันพลันห่างหาย
เฝ้าคิดถึงคนึงอยู่มิรู้วาย
โอ้พี่ชายมาจากไปไม่กลับคืน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ก็กลับมาพบกันอีกเช่นเคย หลังจากที่ห่างหายไป2-3วัน เพราะช่วงนั้นจะยุ่งมาก

หลังจากที่พี่ชายของฉันป่วยด้วยโรคถุงลมโป่งพอง ฉันก็เทียวมาเทียวไปอยู่ตลอด แต่ส่วนมากฉันจะมาอยู่ดูแลแกอยู่ที่โรงพยาบาล โดยเปลี่ยนกะกันเฝ้ากับพี่สะใภ้ ฉันจะเฝ้าไข้ตอนกลางคืน ส่วนพี่สะใภ้จะเฝ้าตอนกลางวัน

นี่คือภาพถ่ายที่พี่น้องมาเยี่ยท่านที่บ้านค่ะ

อันที่จริงแกก็ป่วยมาได้2ปีแล้ว ซึ่งตอนนั้นแกจะไอ เหนื่อย หอบและมีเลือดปนออกมาด้วย แกจึงไปหาหมอ หมอบอกว่าแกเป็นโรคถุงลมโป่งพอง หมอบอกให้แกเลิกกินเหล้า เลิกสูบบุหรี่

ปกติแล้วแกจะชอบดื่มเหล้าและสูบบุหรี่มาก เมื่อหมอสั่งห้าม แกก็พยายามลดลงจนอาการดีขึ้น เนื่องด้วยแกมีรถเจาะน้ำบาดาล แกจึงต้องเดินทางไปควบคุมคนงานเองที่ภาคใต้ ซึ่งบ้านแกอยู่จ.เลย
เมื่ออาการของแกดีขึ้น ทำให้แกคิดว่าถ้าสูบบุหรี่ก็คงจะไม่เป็นอะไรมาก

ตลอดเวลาที่แกควบคุมคนงานอยู่ทางภาคใต้ในระยะเวลา2เดือน แกจะสูบบุหรี่วันละ2ซอง ข้าวแกก็กินไม่ได้ เพราะแกไม่รู้สึกหิว อีกอย่างแกก็ไม่ชอบอาหารของทางภาคใต้ จึงเป็นเหตุให้แกผอมมาก แกเริ่มมีอาการไอ และไอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่แกก็อดที่จะสูบบุหรี่ไม่ได้ ภรรยาของแกก็โทรให้แกกลับบ้านมารักษาตัว แต่แกก็ไม่กลับ

จนกระทั่งงานบวชหลานชายของแก แกจึงกลับบ้าน ในวันงาน ฉันและญาติๆจากขอนแก่นก็เดินทางไปบ้านแก พอไปถึงฉันและญาติๆก็ยกมือไหว้และถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน ในตอนเช้าขณะที่จะนำหลานชายไปบวชที่วัด แกก็เดินไม่ได้ อาการของแกทรุดลงเรื่อยๆ

จากนั้นแกก็ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอ ซึ่งหมอและพยาบาลที่นี่มีอัธยาศัยดีมาก แกก็เทียวเข้าเทียวออกอยู่เป็นประจำ จนหมอและพยาบาลจำได้หมด ฉันเองก็เฝ้าไข้แกอยู่เป็นประจำ อาการไอที่ทรมาน ทำให้แกตั้งปณิธาณไว้ว่าแกจะไม่กลับคืนไปสูบมันอีก

แกถูกส่งตัวไปเอ๊กซเรย์ปอดที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดแล้วกลับมารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอเช่นเคย พอถึงวันที่หมอนัดให้ไปฟังผลตรวจที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ฉันจึงไปฟังผลโดยที่ไม่ได้นำคนไข้ไปด้วย เพราะดูท่าทางแกจะเหนื่อยมาก แกไอบ่อยและมีเสลดเหนียวๆติดอยู่ที่คอ แกไอบ่อยจนทำให้เหนื่อยหอบ แกจึงต้องใช้ออกซิเจนช่วยในการหายใจเสียเป็นส่วนมาก

หลังจากที่ฉันฟังผลเสร็จ ฉันก็ถึงกับเข่าอ่อน หมอบอกว่าบริเวณปอดของแกจะมีจุดดำๆและมันก็ได้แพร่กระจายไปทั่วแล้ว หมอแนะนำให้รักษาตามอาการ กล่าวคือถ้าเหนื่อยหอบก็มารักษาที่โรงพยาบาล ถ้ารักษาต่อก็ต้องเจาะเอาก้อนเนื้อไปตรวจเสียก่อนแล้วจึงจะรักษาตามขั้นตอนได้ แต่ถ้าทำอย่างนั้นพี่คงอยู่กับเราได้ไม่นาน เพราะแกนั่งไม่ได้ แกบอกว่าแกปวดหลังตลอดเวลา และต้องใช้ออกซิเจนในการหายใจ เราปรึกษากันและลงความเห็นว่ารักษาตามอาการจะดีกว่า

เมื่อฉันกลับจากฟังผล ฉันก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลยว่าแกเป็นมะเร็ง เพราฉันกลัวว่าจะได้ยินถึงหูของแก ฉันเล่าให้ภรรยาของแกฟังเพียงคนเดียว แต่หมอและพยาบาลที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอเรียกฉันและภรรยาของแกเข้าไปพบ หมอบอกว่ายังไงๆแกก็ต้องรู้อยู่ดี ควรจะบอกแกเพื่อให้แกเตรียมใจและทำอะไรๆในช่วงที่แกยังมีชีวิตอยู่จะดีกว่า

เมื่อหมอและพยาบาลพูดเสร็จและถามฉันว่าจะให้หมอบอกแกหรือจะให้ฉันบอกแก ฉันสงสารพี่และไม่กล้าบอกแก ฉันจึงยกให้เป็นหน้าที่ของหมอและพยาบาล วันที่หมอจะบอกแกเป็นวันที่แกจะได้ออกโรงพยาบาลพอดี ซึ่งแกก็ยังไออยู่บ่อยๆ ดูท่าทางของแกจะดีใจมากที่จะได้กลับบ้าน

พอหมอและพยาบาลเดินมายังเตียงที่แกนอนอยู่
แรกๆหมอจะพูดอ้อมค้อมและยกตัวอย่างถึงชีวิตคนเราซึ่งจะหนีจากความตายไปไม่พ้น แกก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี สุดท้ายหมอจึงบอกแกว่าแกเป็นมะเร็ง พอหมอกลับไปหมด ฉันก็เเอบเห็นน้ำตาของแกไหลออกมาจากเบ้าตา ฉันสงสารพี่มาก ฉันก็ได้แต่ปลอบใจว่าสักวันมันคงจะหาย

พอพี่ๆที่อยู่ต่างจังหวัดรู้ว่าพี่คนนี้ป่วยเป็นมะเร็งปอด พี่ๆก็เที่ยวหาต้นอังกาบหนูมาต้มให้แกดื่มแทนน้ำ ซึ่งช่วงนี้ต้นอังกาบหนูมาแรง ฉันต้มใบของต้นอังกาบหนูให้พี่ดื่มอยู่เ็นประจำ ในใจก็คิดว่าถ้าแกหายจริงๆ ยาตัวนี้คงจะเแนยาวิเศษแน่ๆ

ไม่ว่าแกจะอยากกินอะไร พี่ๆน้องๆก็จะไปหามาให้แกกิน ถึงแม้ว่าระยะทางจะไกลสักแค่ไหนก็ตาม อาหารที่แกชอบจะเป็นอาหารอีสานพื้นบ้านเป็นต้นว่า เนื้อจิ้มจุ่ม ต้มน้องวัว ลาบเทา ต้มไก่บ้าน ล่บปลาหลาดเป็นต้น แต่แกก็กินได้ไม่ถึง5คำ

หลังจากที่แกออกจากโรงพยาบาลครั้งสุดท้าย หมอก็จะจัดยาและนำถังออกซิเจนมาไว้ที่บ้าน เวลาแกเหนื่อยหอบก็จะให้ออกซิเจนช่วยหายใจ ซึ่งระยะหลังๆนี้แกจะพูดไม่ได้เลย เพราะไม่มีเสียง ฉันจึงเอาปากกาและสมุดไว้ให้แกเขียน
หลังจากที่แกรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง อาการก็ดูจะทรุดลงอย่างรวดเร็ว แกกินอะไรไม่ค่อยได้และไม่ยอมขับถ่ายเป็นเวลานานมาก

จนกระทั่งวันหนึ่งแกบ่นกับฉันว่าแกปวดท้อง ฉันก็เอายาแก้ปวดท้องให้แกกิน แต่อาการก็ยังไม่หาย
สามวันต่อมา แกกินข้าวได้เยอะในตอนเที่ยง พอตกตอนเย็นแกจึงกินข้าวได้แค่2คำเอง พอกินข้าวเสร็จ ฉันจึงเอายาให้แกกิน ปรากฏว่าแกกลืนไม่ลง ดูเหมือนว่ามันจะค้างอยู่ในลำคอ แกเหนื่อยมาก...เหนื่อยจนไม่มีแรงจะไอ ปกติแล้วแกจะไอและถ่มเสมหะเหนียวๆออกมาประจำ เนื่องด้วยแกไอบ่อยและถี่ แกจึงไม่ค่อยมีเวลาหลับรวมทั้งคนที่เฝ้าไข้ด้วย

หลังจากที่ตอนเที่ยงแกกินอาหารได้เยอะพอสมควร ตอนเย็นแกกินข้าวแค่2คำ หลังจากที่ฉันเอายาให้กิน ฉันร้สึกว่าน้ำและยาจะจุกอยู่ที่คอของแก ฉันและพี่สาวจึงพยุงให้แกลุกขึ้นนั่ง แต่พอลุกนั่งแกกลับดูเหนื่อยมาก ฉันจึงรีบวางแกลงนอนดังเดิม แต่อนิจจา...พอหัวแกถึงหมอน ก็ปรากฏว่าแกหยุดหายใจแล้ว แกจากฉันและญาติๆไปด้วยอาการสงบและกระทันหัน ฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าแกจะจากพวกเราไปเร็วขนาดนี้ พอแกรู้ว่าแกเป็นมะเร็ง แกก็อยู่กับพวกเราได้ไม่ถึงเดือน

แกจากฉันและญาติๆไป ทิ้งให้พวกเราอาลัยอาวรณ์ โศกเศร้าเสียใจในการจากไปของแก เกิดชาติหน้าฉันใด ฉันขอเกิดมาเป็นน้องสาวของพี่อีกนะ ขอให้ดวงจิตวิญญาณของพี่ไปสู่สุขคติด้วยเทอญ สาธุ

สำหรับเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านโพสต์นี้และต้องการสมัครเข้ามาเป็นสมาชิก​ ขอแนะนำลิงค์นี้เลยค่ะ

วิธีลงชื่อสมัครใช้ Steemit แฟลตฟอร์ม​โดยคุณตุ๊กตา
👉 https://steemit.com/thai/@tookta/pt-1
👉 https://steemit.com/thai/@tookta/pt-2

ขอขอบคุณทุกๆอัพโหวต คอมเม้นต์และการติดตามนะคะ

Thank you to visiting my post and follow me.