เรื่องราวชีวิตตอน"ยาวิเศษของคุณปู่"

ชีวิตของคนเรานั้นไม่แน่
มีทั้งแย่มีทั้งดีมีผสม
บางครั้งทุกข์บางครั้งสุขบางครั้งตรม
มีผสมกันไปไม่แน่นอน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ก็มาพบกันอีกเช่นเคยนะคะกับชีวิตของฉันซึ่งเป็นคนชนบทโดยกำเนิด อาจจะดูไร้สาระ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมีจุดประสงค์เพื่ออยากให้เพื่อนๆได้มองเห็นชีวิตของชาวชนบท หรือพูดแบบบ้านๆก็คือคนบ้านนอกว่ามีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร เอาหละค่ะมาต่อจากโพสต์ที่แล้วกันเลย

หลังจากที่ฉันแต่งงานและมาใช้ชีวิตอยู่กับท้องนาท้องไร่ ตอนนั้นเรายังไม่ได้ทำไร่ ที่ดินทั้งสองแปลงของฉันและสามีจะทำนาหมด เราทำเองโดยที่ไม่ได้จ้าง ช่วงปักดำก็จะเสร็จช้าไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะถึงเวลาเก็บเกี่ยวผลผลิตก็ถือว่าใช้ได้อยู่ แต่ช่วงเก็บเกี่ยวนี่สิ...กว่าจะเกี่ยวข้าวเสร็จแปลงแรก แปลงที่สองลำต้นของข้าวก็จะแห้งกรอบเสียแล้ว รวงข้าวก็จะหักออกจากลำต้น เวลาเกี่ยวข้าวเราต้องเก็บรวงข้าวที่หักไปด้วยเพราะเสียดาย กว่าจะมาเป็นข้าวให้เราได้กินนี่...ผ่านหลายขั้นตอนมาก ดังนั้นคนที่เห็นคุณค่าของข้าว เขาจะกินข้าวให้หมดทุกเม็ด

เมื่อฤดูทำนาผ่านพ้นไป เราก็ไม่มีอะไรทำ รายได้ก็ไม่มี ดังนั้นฉันและสามีจึงลงมือปลูกถั่วและแตงกวาขายโดยการตักน้ำในบ่อรด พอปลูกได้เดือนกว่าๆ เราก็เก็บแตงกวามาบรรจุถุง เสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็จะปั่นจักรยานไปขายตามหมู่บ้านใกล้ๆ ขายได้วันละ40-200บาท ซึ่งขึ้นอยู่กับของที่จะนำไปขายว่ามีมากน้อยเพียงไร พอได้เงินมาเราก็เก็บเสียเป็นส่วนมาก ข้าวของก็ซื้อเฉพาะที่จำเป็นเท่านั้น

พูดถึงเรื่องกับข้าวแทบจะไม่ได้ซื้อ เพราะอาหารหลักของฉันก็คือตำมะละกอหรือส้มตำนั่นเอง มะละกอเราก็ปลูกไว้ในที่ดอนซึ่งน้ำไม่ขังอยู่แล้ว แถมยังปลูกเยอะอีกด้วย อาหารสำหรับลูกวัยปีกว่าๆก็จะเป็น"แจ่วเขียด"หรือป่นเขียด โดยการแหวะท้องเขียดเอาสิ่งสกปรกออก ล้างน้ำให้สะอาดแล้วนำมาต้มใส่ปลาร้าและน้ำ พอสุกดีแล้วฉันก็จะฉีกเอาส่วนขาที่มีเนื้อเยอะๆมาขยำๆแล้วใส่น้ำต้มลงไป จากนั้นก็นำมาจิ้มกับข้าวเหนียวเป็นคำป้อนลูก นอกจากนี้เรายังเลี้ยงเป็ดไว้กินไข่อีกด้วย กล้วยก็ปลูกเยอะเหมือนกันซึ่งคุณปู่ปลูกไว้ ฉันกินบ่อยจนเห็นกล้วยแล้วรู้สึกเบื่อเลย แต่ตอนนี้คุณปู่และคุณย่าเสียแล้ว กล้วยก็พลอยสูญพันธุ์ไปด้วย ปัจจุบันฉันจะซื้อกล้วยกินเป็นประจำเพราะพึ่งรู้ว่าประโยชน์ของกล้วยมีมากมาย ฉันจะยกตัวอย่างที่ที่ประสบกับตัวเองให้ฟังกันค่ะ

วันหนึ่งขณะที่ฉัน สามีและคุณปู่กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่นั้น ในขณะที่คุณปู่ตักขนมจีนใส่ปาก ช้อนก็หลุดมือ ตาค้าง ไม่ได้สติปากก็บูดเบี้ยว เราจึงนำคุณปู่ส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าคุณปู่เป็นอัมพฤกษ์และมีโปแตสเซียมในเลือดต่ำ หมอแนะนำให้ทำกายภาพบำบัด และสิ่งทีขาดไม่ได้ก็คือผลไม้ที่มีแร่ธาตุโปแตสเซียมเช่นกล้วยและส้มเป็นต้น

คุณปู่เดินไม่ได้เพราะ ซีกซ้ายของคุณปู่ขยับเขยื้อนไม่ได้ ฉันจึงทำกายภาพบำบัดให้คุณปู่ทุกวัน โดยการยกแขน ยกขา ยกขึ้น ยกลงอยู่เป็นประจำ สำหรับอาหารก็จะเป็นปลา เพราะมีโปรตีนสูง ย่อยง่ายเหมาะสำหรับคนแก่ หลังจากคุณปู่กินข้าวเสร็จ ฉันก็จะเตรียมกล้วยไว้ให้กินหลังอาหารวันละ3-5ลูกต่อวัน ฉันปอกกล้วยแล้วยื่นให้คุณปู่ ในใจก็รู้สึกสงสารท่านมาก เพราะดูจากอาการแล้วท่านจะรู้สึกพะอืดพะอมในการกินกล้วย ก็คุณปู่ปลูกกล้วยซะเต็มสวนจนกินไม่ทัน และท่านก็ไม่ชอบกล้วยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เวลาท่านกินกล้วยทีไรฉันเห็นท่านโก่งคอคล้ายจะอาเจียน แต่ท่านก็พยายามฝืนใจกิน บางมื้อก็ได้แค่ลูกเดียว บางครั้งท่านก็จะโกหกว่ากินแล้ว ที่ฉันรู้ว่าท่านโกหกเพราะอาการมันฟ้อง แขนขาจะอ่อนแรง ยกไม่ขึ้น แต่ถ้าได้กินกล้วยอย่างสม่ำเสมอ อาการเหล่านั้นก็จะหายไป สามีของฉันถึงกับยกให้กล้วยเป็นยาวิเศษ

หลังจากที่เราดูแลเอาใจใส่คุณปู่เป็นอย่างดี ปีกว่าๆคุณปู่ก็เดินได้ แต่ก็ไม่ได้100%เหมือนคนปกติ เวลาท่านเดินขาข้างที่เป็นอัมพฤกษ์จะลาก แต่ก็ถือว่าดีเพราะท่านสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ พูดมาถึงตอนนี้ฉัน สามีและลูกซึ่งก็โตมากแล้วได้ย้ายจากทุ่งนามาอยู่ในหมู่บ้านหนึ่งซึ่งก็คือที่อยู่ปัจจุบันนั่นเอง พร้อมกันนั้นเราก็เอาคุณปู่มาอยู่ด้วย เพราะสงสารท่านซึ่งอายุมากแล้วและอยู่คนเดียวอีกด้วย

สำหรับยาวิเศษของคุณปู่ก็จบลงแล้ว เอาไว้พบกันโพสต์หน้า วันนี้ต้องขอขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาอ่าน ขอให้โชคดีกันทั่วหน้า สำหรับวันนี้สวัสดีค่ะ

Thank you for visiting my post and follow me.