Merhaba sevgili arkadaşlar,

“Bende iz bırakanlar” başlığı altında, zaman buldukça sizlerle paylaşmayı düşündüğüm, emin olun beni çok etkilemiş yerli – yabancı ayrımı yapmadan izlediğim; eğer izlemediyseniz izlemenizi şiddetle tavsiye edeceğim filmlerden bahsedeceğim.

Bu filmlerden ilki ve izlerken aşırı etkilendiğim “Ailesi için çok fedakarlık yapan bir babanın hikâyesi” “La vita è bella – Life is Beautiful – Hayat Güzeldir” filmi.

()

1997 yılı İtalyan yapımı olan filmde 2. Dünya Savaşı ve öncesinde İtalya’da yaşanan bir hikayeyi anlatır. Neşeli ve karizmatik bir İtalyan Yahudisi olan Guido Orefice (Roberto Benigni) amcasının yaşadığı şehre taşınır ve onun çalıştığı otelde garsonluk yapmaya başlar, ama asıl hedefi kendine ait bir kitap evi açmaktır. Bir tesadüf sonucu karşılaştığı, yerel bir okulda öğretmen olan, zengin aristokratik ve Yahudi olmayan bir ailenden gelen Dora (Nicoletta Braschi) ’ya aşık olur. Guido, ailesi tarafından zengin bir polis memuru ile evlendirilmesi planlanan sevdiği kadın Dora’nın kalbini çalmayı başarır ve nişan günü birlikte kaçarlar. Guido ve Dora evlenir ve Joshua (Giorgio Cantarini) adında bir oğulları olur.

II. Dünya savaşı döneminde Alman güçlerinin İtalya’ya girmesiyle birlikte filmde bir dönüm noktası yaşanır ve bu küçük ailenin mutluluğu, Joshua’nın doğum gününde babası ve babasının amcası ile tutuklanması ile son bulur. Bir Yahudi olmamasına rağmen Dora da ailesini bırakmayarak, onlarla birlikte toplama kampına gitmek ister ve aynı trenin farklı vagonlarında toplama kampına götürülürler.

Filmin benim açımdan, alt çenemi sızlatmaya başladığı sahneler toplama kampıyla birlikte başlar. Peri masalı bitmiştir ve savaşın acımasız yüzü kendini gösterir. Tüm bu olumsuzluklar içinde bir baba, oğlunun içinde bulundukları durumdan etkilenmemesi için yaşadıklarını, eğer kazanırlarsa karşılığında gerçek bir tank alabilecekleri kendisinin düzenlediği bir oyun olarak gösterir. Guido’nun amacı oğlunun hayatta kalabilmesini sağlamaktır ve bunun için ciddi mücadele verir ve bunu başarır da. İzleyen herkes, bir Alman askeri tarafından ölüme götürülürken, oğlunun kendini izlediğini fark ettiğinde yaptığı komik(!) yürüyüş sahnesini hatırlayacaktır. Savaş biter Amerikan askerleri kampı ele geçirir ve Joshua saklandığı yerden çıkar. Kazandığını düşündüğü tankın üzerinde giderken annesini görür ve oyunu kazandık diyerek ona sarılır. Filim 4,5 yaşında yaşadıklarını hatırlayan ve artık yaşlı bir adam olan ve babasının kendisi için yaptıklarını hatırlayan Joshua’nın "Ailesi için çok fedakarlık yapan bir babanın hikâyesi” sözleriyle biter.

Film; savaşı, savaşın siviller üzerindeki etkisini son derece etkili bir dille anlatmanın yanı sıra; bize içinde bulunduğumuz durum ne kadar kötü olursa olsun istenildiği takdirde güzelleştirilebileceğini; yeter ki hayata pozitif bakmasını bilmemiz gerektiğini de anlatıyor.

Filmin aldığı ödüllere bakacak olursak; 7 dalda Oscar’a aday gösterilerek En İyi Yabancı Film, En İyi Erkek Oyuncu ve En İyi Müzik dallarında ödüllerini almanın yanında Akademi, BAFTA, César, Cannes, David di Donatello Ödülleri, Goya Ödülleri ve daha birçok film töreninde farklı dallarda ödüllere layık görülmüş bir filmdir.

Bir sonraki filmde görüşmek üzere...
Hoşçakalın.

Görsel Kaynaklar:

1
2
3
4
5
6