RE: Sevgili Günlük #7 / Bu kente yalnızlık çöktüğü zaman...
Hüzünle, zevkle okudum kaleminize sağlık. Hele ki şarkıyı kısık sesle dinlerken okumak ayrı zevkli oldu.
Tlc'yi, Dmax'i izlerken hangimiz hayalini kurmuyoruz ki o evlerin. Herkesten kaçmanın, sessizlikte huzuru bulacağını sanmanın. Neden varolan hayatımıza tercih ediyoruz bunu bilmiyorum.
Hislere tercüman bu cümleniz.
Nasıl da özgür ruhlu, nasıl da başına buyruk dimdik duruyor. Sanki tüm acılara, kederlere, hüzünlere set çekerek tüm dünyaya meydan okuyan bir havası var...
Genelde asker polis çocukları yaşarmış o ait olmama hissini. Benim babam öyle bir işte çalışmasa da ben de yaşıyorum. Doğudan göç etmiş bir ailenin yerleştiği şehir, oradan üniversite için gidilen başka bir şehir oradan da görev için gelinen bu yer. Kendimi ne memleketime ne ailemin yaşadığı şehre ne de buraya ait hissetmiyorum kendimi. Elbet bir yer bulurum diyorum kendimi ait hissedecek. Bulduğumda anlayacağım eminim...
bu güzel sözlerinize teşekkür ediyorum😊
şarkıyı beğenmenize de sevindim:)
hepimizin ortak hayalini de görmüş olduk:)
umarım bir gün hepimizin konforlu dağ evleri olur, kaçıp sığınacağımız bir limana ihtiyaç var:)
evet hiçbir yere ait olmama hissi beter bir şey..
"nerelisin" sorusuna verilecek bir cevap bulamamak, her şeyden biraz biraz ama hiçbir şey tam değil..
Ben de bir polis kızı olarak benzer duyguları yaşadım seninle, sürekli yeni arkadaşlıklar, yrni çevre edinmenin fatklılığı,
Yazını okurken hislendim. Mardin Savur kazasında iki yıl kaldık hiç Unutmam çocukluğumun o günlerini o zamanlar karışık değildi oralar, dağlara pikniğe gittiğimizi , akarsu kenarlarında özgürce oynadığımızı hatırlıyorum. İnsanları da sıcacıktı.
Bazen ben de kısa bir süreliğine alıp başımı kimsenin olmadığı bir yere gitsem diye düşünürüm.
Ellerine sağlık güzel arkadaşım hislerini yazına çok güzel aktarmışsın.
teşekkür ediyorum arkadaşım, seni ben de çok iyi anlıyorum benzer şeyleri yaşamışızdır mutlaka..
şehirler güzel de insanları kötü bazen..