Bilimkurgu Öyküsü - Bağımsız Sinema - Tüm Bölümler

Bölüm 1
Bölüm 2
Bölüm 3
Bölüm 4

Bölüm 5

İhsan Müfit Aktaş’ın filmim hakkında yazdıkları koltuklarımın kabarmasına yol açmıştı, yazının bağlantısını Whatsapp üzerinden Timur’a gönderdim. Sinemayla uğraşmaya başladığım günden beri belki ilk kez iyi bir iş çıkardığımı düşünüyor ve kendimle gurur duyuyordum.

Film hakkında yazılmış başka bir eleştiri olup olmadığını araştırırken telefonum çaldı, arayan Selin’di.

-İhsan’ın seni sevesi gelmiş bu sefer.

-Evet, ben de az önce okudum, bir övgüler, bir övgüler.

-Demek ki çok da ilgisiz bir baba değilmişsin.

-Anlayamadım. Nasıl yani?

-İlke’yle görüştüm evvelsi gün, babam yeni filminde beni anlatmış dedi. Bunu söylerken görsen nasıl da mutluydu, gözleri parlıyordu.

-Oğlumla bakıyorum benden fazla görüşüyorsun.

-Bence sen de görüşmelisin, dört dörtlük bir insan.

-Seninle de daha sık görüşsek aslında. Gerçi millet ilişkimize bir anlam veremiyor ama olsun.

-Çok zorlasan ilişkimizden bir film çıkarırsın sen. Aralarında cinsel çekim yok ama iyi arkadaşlar. Ama acaba var mı bir şeyler? Sahneler gözümde canlanmaya başladı hemen. Üzülüp süzülmeler, darılıp barışmalar, filan.

-Aklımdan geçmedi dersem yalan olur. Yarın ne yapıyorsun?

-Çekimlerim var, ama Pazartesi’den sonra müsait hale gelirim.

-İyi madem, konuşuruz o zaman.

-Senin adına çok sevindim, görüşmek üzere.

Sesinin tonundan sözlerinde samimi olduğu anlaşılıyordu. Görüştüğüm fazla insan yoktu ancak dostlarımdan yana kendimi şanslı sayıyordum.

İki gün sonra Emirgan’daki Çınaraltı çay bahçesinde Timur’la buluştuk. Hasır iskemlelerden birinde oturmuş onu beklerken gişe hasılatının şokunu üzerinden atmış olduğunu umuyordum. İlk izlenimim moralinin çok da bozuk olmadığı yönündeydi. Çay bahçesinin mobil uygulaması üzerinden siparişlerimizi verdim, tepsi biçimdeki mini kuadkopter çay ve tostlarımızı getirdi.

“Nasılsın dostum, ilk şoku atlatabildin mi?”

“Atlatmayıp ne yapacaksın, işimiz bu bizim.”

“Sana ulaşan tepkiler nasıl?”

“Sanatın dibini kazımışız, hasılatı sorarsan nanay. Dünya genelinde yirmiyi aşkın film festivaline başvuru yaptım. Akmasa da damlar diye düşünüyorum. Ayrıca ödül kazanma şansımız da var tabii. Ölürsem kılıcım elimde ölürüm, umutsuzluğa yer yok.”

“Aile bütçesi ne alemde? Çocukların okul parası filan. Destek atabilirim istersen”

“Şimdilik idare ediyorum. Insperon’dan iş teklifi aldım. Yapım danışmanlığı. Galiba kabul edeceğim.”

“Bağımsız yapımcılık defteri kapandı mı yani?”

“Bir iki sene ara verdim diyelim.”

“Al benden de o kadar. Zamanı geldiğinde senden başkasıyla çalışmam ama. Bilgin olsun.”

“Son filmin yurtdışı hasılatının nasıl gelişeceğine bağlı. Olsa dükkan senin.”

“İlke’yle görüştüm dün. Kum, Kül ve Karanfil’de onun çocukluğunu anlattığımı düşünüyor. Memnun olmuş.”

“İşin aslı öyle değil mi?”

“Onunkiyle benimkini karıştırarak anlatmıştım. Demek ki deneyimler benziyor.”

“Aranızdaki buzlar eriyor yani, çok sevindim be abi.”

“Çalışmaya başlayınca bazı mecburiyetleri kavramış galiba. Ben de babamı çocuğum olduğunda anlamıştım.”

“Sen onu bekleme abi. İki günlük dünya sonuçta, yarına çıkacağımız belli değil.”

"Haklısın, elimden geleni yapacağım."

Görsel Kaynağı: https://unsplash.com/photos/4qGbMEZb56c