İnsanı Anlamak

İnsanı anlamak vesselam benim için oldukça zor. Neyi niçin yaptığını veya yapmadığını. Anlayamayınca da ister istemez kelimelere de dökemiyor insan.

İşin aslı kelimelere de dökmek istemiyorum. Yani aklımdaki düşüncelerle kişiler hakkında yanlış yargılarda bulunmaktan da oldukça korkuyorum.

Resim

En iyisi örnekler üzerinden gidip akılda şekillendirilmesini sağlamak.

Aslan yattığı yerden belli olur.

Atasözünü kendime başlangıç noktası kabul edip insanı anlamaya çevresinden başlayım dedim.

Ama yaşadığım yerin bir şehir merkezi olduğu düşünüldüğünde bu yaptığımın anlamsız olduğunu fark ettim. Şehirlerde insanlar sanki gerçek yüzlerini çevreye yansıtamıyor gibiler. Buna toplum psikolojisi diyebiliriz belki de. Elinizdeki çöpü sokağa öylece attığınızda etraftaki insanların rahatsız edici bakışlarına maruz kalmak istememe düşüncesi gibi.

Neyse kararımı verdim daha kırsal veya insanların kendilerini daha rahat edecekleri alanları gözlemleyecektim. Piknik alanlarını gözüme kestirdim.

Merkezden uzaklaştıkça gördüm ki temiz kaldırımlar, yollar, parklar… eser kalmamaya başlıyor. Su kenarları, yollar derken piknik alanları… Buralara hiç insan gelmez dediğim yerler bile çöplerle dolmuş.

Önceden belki insanın geçtiği yerleri onun ayak izinden tespit ederlerdi ama artık çok zorlamaya gerek yok çöpleri takip etseler yetecek gibi.

İnsanı çevresine karşı bu kadar duyarsızlaştıran neydi acaba? Dünyada tek başına yaşıyor olma düşüncesi mi düşüncesizlik mi? Başka ?.. Hangisi olursa olsun sonuçlarını gözlemlediğimizde yapılanı tek kelimeyle özetleyebiliriz, acımasızlık.

Dünyamızın nefes kaynağı ormanları düşünelim. Bize sunduklarının yanında bünyesinde barındırdığı sayısız canlının yuvası olması; sel, çığ, taşkın, erozyon gibi felaketler için kalkan görevini yapması ve dahası..

Ormanların başlıca ve hızlıca yok olmasını sağlayan orman yangınlarının %90-%98 oranında sebebinin insan olduğunu biliyor muydunuz? Kaynak

Şimdi bana insanın bu duyarsızlığını hangi kelime ile tarif edebilirsiniz?

Mangal meraklılarına sesleniyorum. Mangalınızı ağaçtan 1-2 metre ötede yaksanız ne kaybederdiniz? Belki size bir metre uzak olurdu ama o orman bugün yerinde olurdu.

Hayatı tek kullanımlık yaşıyor gibiyiz. Tamam diyebilirsiniz hayat zaten tek kullanımlık, geldik gideceğiz ve dönüşü de yok… Haklısınız dönüş yok ama o dünyada bizden sonra da yaşayan olmayacak mı?

Bu kadar zarar vermeye hakkımız var mı? Ya da sana senin anladığın dilden sorayım insan. Bunun hesabı sorulmayacak mı?

Tek kullanımlık kelimesine takıldım. Sanki bu ifade hayatımızı işgal etmiş gibi. Kalemlerimiz bile tek kullanımlık oldu (tükenmez denilen ama tükenen kalemler). Kullan ve at. Bu kadar basit mi?

İnsan ilişkileri aklıma geliyor. Sanki onlar da tek kullanımlık olmuş. İnsanlarla bir şeyler yaşıyor ve sonrasında geride bırakıyorsun. Yok benim öyle değil diyebilir misin? Soruyorum ömrünün yaşadığın kısmında kaç tane insanla görüştün ve kaç tanesiyle görüşüyorsun?

Yazımı bitirmeden son bir kavramdan bahsetmek istiyorum. Söylemeden önce bir soru : Evinizde tamamen unutulan bir çocukluk eşyası olabilir, ya da gençlik, ya da annenizden kalan bir tespih ya da dedenizin favori çakısı ile karşılaşsanız ne düşünürdünüz ? İlk önce sevinir, sonra düşüncelere dalardınız yüzünüzde bir tebessümle. İşte bu vefa dır.

Yazımı sevdiğim yazardan alıntı yaparak bitirmek istiyorum.

Dünyanın eksiği, insanın isteği bitmez. İhtiyaç ile ihtiras arasındaki mesafe uzun gibi görünse de bir anda kısalabilir.

Canlı ve cansız her şeyi kullanışlı bir nesne olarak gören, sadece kazancını düşünen bir kimse, elbette insanlara ve tabiata gereken özeni göstermez. Çünkü hürmet ve merhamet duygusunu kaybetmiştir. Bütün taşları kaldırıp altına bakmak ister. Merak değil, hırstır bu.

Elinin altındakini hor kullanan, kendini dünyanın sahibi sanan birinden ‘ahlakî dürüstlük ve manevî disiplin’ bekleyemeyiz.

Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim.