Şehrime Hoş Geldin Ey Sevgili

Öyle bir öykü yazıyorum ki bazan, gerçek olmamasına rağmen, gerçek olduğuna inanan okurlarımla gizli bir anlaşma yapmış gibi hissediyorum kendimi…işin tuhafı öyle delicesine inanıyorlar ki; kendim dahi şüpheyle bakıyorum.

Bana bu şehri sevdirecek bir şehir lazım fakat nerden bilebilirdim şehir içinde şehir olmayacağını, şehir içinde şehri güzin olurmuş. Öğrendim ki ben şehir olmalıyım sen de bu şehrin tacı.

Aşk şehir içinde kaybolmak gibiydi önceden şimdilerde şehir içinde şehir olmakta.

Mutluluğun zirvesine ulaştım artık, ve ulaşınca farkettim mutluluğun zirvesinde acıları. Dibe çöküyorum şimdi çok Mutlu olmaktan; çok Mutlu olmak acı çekmekmiş aslında.

Evet mutluydum. Ama mutlu olmam acı çekmeme engel olmuyordu. Bir şehrin içerisindeki kalabalıkta tanıdım seni. Seni tanıdığım günden sonra bana bu şehir başka geldi. Şehrin kalabalıkları içerisinde kendimi yapayalnız hissettiğim günleri geride bırakmıştım. Artık yalnız değildim bu şehirde. Öyle inanıyorum ki sen de artık bu yalnızlığı yaşamıyordun. Kısaca bahar bizim için bu şehre selam verdi.

Bir ormanı kesip binalar yapacağız desem kimse bana inanmazdı. Ama öyle yaptık. Binaların evrimini göremedik. Öyle ki dört köşeli betonlarla da vedalaştık farkında olmadan. Şekilsiz binaların cam yüzeyinden yansıyan güneş otoyollar arasına dikilmiş lalelere yansırken şehrime geldin sen. Ömrüme hoş geldin ey sevgili.

Doğal olan şey benim için sevgiydi. Yıllardır da bunun bozulmadan aynı şekilde korunduğuna inanıyorum. Seviyorum biliyor musun ben bu şehri. Sen geldin diye değil. Hala saf olan bir şeyin farkına vardım diye belki.

Altı günde dünyayı yaratıp yedinci gün dinlenmeye çekilen tanrıya kafa tutarcasına seni dur durak bilmeden seveceğim. Sonra da ona seni sevmekten vakit buldukça şükredeceğim sevgilim.