Bu hissi iyi bilirim. İnsan öyle bir alışıyor ki sonra, tam tersini, yani bir yerlere kök salma fikrini düşününce çıldıracak gibi oluyor. Her yeni yüze merhaba dediğin anda aslında gün gelince gidecek olmanın verdiği rahatlıkla yaşamanın da ayrı bir güzelliği olduğunu belki çok sonra farkediyorsun ama bu sırada kendinle olan bağın da muazzam hâle gelmiş oluyor. En iyi dostun, hiçbir zaman ardından el sallamayacağın kişi kendin oluyorsun. Evim, memleketim dediğin bir yer, bir kara parçası olmadan, kendini hiçbir yere ait hissedemeden yaşayıp gidiyorsun. Ta ki günün birinde "evim" dediğin yere kavuşuncaya kadar :) Yerleşik bir düzen gerekmez ve hatta olmasın daha iyi, kendini gördüğün bir çift gözle olduğun her yer evin oluyor nihayetinde. İşte ordan ayrılmak, kısa süreliğine de olsa, diğer hiçbir ayrılığa, vedaya benzemiyor. Dönüp dönüp geriye bakma hissini iyi bilirim.

Çok uzattım toplayamadım cümlelerimi ama bugün sabah gözlerimi açtığımdan beri Harry Potter izleme gibi bir harikulâdeliğin verdiği ayak yere basmama durumu yaşıyorum, sen anlarsın beni 😘

_{Son ekleme: Tam karşındayım bütün dağınıklığımla. Dolabın üst rafı senin olabilir bu sefer. 😛}