Salondaki Minik Buzağı - The Little Calf in the Living Room

Kayseri'nin küçük bir köyünde yaşayan teyzem hayvancılıkla uğraşır. Minik ahırındaki düvelerden biri hamileydi ve günlerdir doğumu bekliyordu teyzem ve ailesi. Akşamları sık sık ahıra uğruyor, düvenin doğumunun başlayıp başlamadığını kontrol ediyorlardı. Bu yirmi gün kadar böyle sürdü. Doğum geciktikçe gecikmişti. Çoğu doğumda gerçekleşmesi olası ve bir o kadar da tehlikeli bir durummuş doğumun bu denli (yirmi gün kadar) gecikmesi. Hatta öyle zamanlar olurmuş ki veterinerin hayvanın karnını yarıp minik buzağıyı kurtarması gerekebilirmiş. Bunları noel tatili için Türkiye'ye gittiğimde akşamları teyzemlerin evinde çay içip bisküvi yerken öğrendim. Kayseri'de bir süre kaldıktan sonra annem ve ben Ankara'ya döndük.

Bundan dört beş gün kadar önce teyzem aradı. Sesinde bir neşe vardı ve düvenin sonunda doğum yaptığı müjdesini verdi hepimize. Anlattığına göre düvenin dünyalar tatlısı minik bir buzağısı olmuştu ve bu minik buzağının kafasında da kalp şekline benzer bir beyazlık vardı. Hepimiz buzağı sağlıkla dünyaya geldiği için derin bir oh çektik ve telefonları karşılıklı kapattık.

Diğer gün hal hatır sormak için teyzemi aradığımızda onu ağlarken bulduk. Doğum yapan düveyi can çekiştiği için kesmek zorunda kalmışlardı. Sabah ahıra giren teyzem düvenin çok rahatsızlandığını ve ölmek üzere olduğunu fark edince kuzenime haber vermiş hemen. Düveye üzülüyorduk ama buzağının daha dünyaya gözünü açtığı ilk günde annesini kaybetmesi içimizi parçalıyordu.

Annesini bu kadar kısa bir sürede kaybeden minik buzağı teyzemin anlattığına göre şaşkınlıktan ne yapacağını bilemiyordu. Annem bu talihsiz buzağının adını öksüz koydu. Gün boyu fotoğraflarına baktık ve sevdikçe sevdik minik buzağıyı. Akşam kız kardeşim buzağının yeni fotoğraflarını atmaya başladı. Yeni fotoğraflar hepimizi şaşkına uğratmıştı çünkü buzağı resmen teyzemin salonunda yatıyordu. Annesinin sıcaklığına ihtiyaç duyan öksüz buzağı ahırda donma noktasına gelmişti. Onun bu haline dayanamayan teyzem salonun ortasına serdiği çuvallara yatırmıştı buzağıyı ve üzerine battaniyeler örtmüştü. Yine de o kadar üşüyormuş ki buzağı bu sefer sıcak su torbaları koymaya başlamışlar battaniyelerin altına.

Rahat bir uyku çekememiş öksüz buzağı. Sabaha kadar gözlerinden yaşlar süzülmüş.

Annem ve ben o kadar üzüldük ki bu duruma o gün sadece ama sadece buzağı konuşuldu evimizde ve yüzümüz bir türlü gülmedi. Bir gün sonra ise minik buzağının da hastalanıp öldüğünü haber aldık. Son dakikasına kadar ağlamaya devam etmiş minik buzağı.

Umarım annesinin yanında çok mutludur şimdi ...