Hislere tercüman olan insanlar olabileceği gibi yerler veya manzaralar da olur hayatta. Akyaka da benim için bu nadide yerlerden biridir. Küçük bir yerleşim yeri, ruhu kocaman olan... Her köşesi, her sokağı, her kum taneciği...

Sabah saat 9.00'da Akyaka'ya varıyorum. Ulaşımın bu kadar kolay olması cennete girmenin hiç de zor olmadığını hissettiriyor insana. Sahilde insanlarla, köpeklerle ve denizle iç içe olan bir mekanda kahvaltı ediyorum. Güne bu kadar güzel başlamak keşke her gün mümkün olsa diye düşünüyorum. Ağır ağır yürüyorum sokaklarında, etrafı olabildiğince inceliyorum ve hafızama işliyorum. Suyun kıyısından, sazlıklardan ilham alıyorum yaşamak için.

Kahvaltıdan sonra hala öğleden önce olduğu için ne güneş yakıyor tenimi ne de fazlaca insan var. Huzuru tadıyorum suyun üzerindeki eski usul iskelelerde gezinirken. Suda yansımamı görüyorum, bulutlarınkini gördüğüm gibi. Hava git gide ısınıp aydınlanıyor. Yükseklerde ağaçların gölgesinden denizi ve gökyüzünü seyrediyorum.

Yavaş yavaş insanlar doluşuyor, sahilde daha az kum görünüyor. Yükseklerden inip insanlara karışıyorum. Kalabalığın içinde kayboluyorum.

Azmak'ın kenarında samimi bir kafeye oturuyorum ve sipariş ettiğim birayı içerken yanı başımda yüzen kuğuları seyrediyorum.

Böyle bir atmosferde inanamayacağınız duyguları yaşıyorum en derinden. Bu derinlikten kurtulunca kafeden dışarı atıyorum kendimi kuğularla vedalaşıp.
Sokaklarda biraz daha gezinip güneşin batışını izlemek üzere denizin kıyısına yanaşıyorum. İyileşmiş, huzur dolu ruhumla güzel bir günü geride bırakmanın hüznü bile oluşmuyor içimde.

Gözlerimi kapatıp sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum doğaya.
Eğer siz de biraz olsun huzur bulmak istiyorsanız yolunuzun Akyaka'ya düşmesini beklemeyin gitmek için. Mümkün oldukça kalabalık olmadığı bir dönemde ve mümkün oldukça yalnız gidin bu güzellikleri keşfetmeye.