Kendini Kandıranlar Ülkesi!

Gezegenin merkezinde galakside uzak ve hayal edilemez bir ülke varmış. Her açıdan ortalama bir ülke aslında. Ama onlar daha iyi, eğitimli, entelektüel ve diğer ülkelerden üstün olduklarını iddia ederlermiş. Çevredeki ülkeler de bundan çok memnun muşlar.  Çünkü bir kere kendini kandırdın mı gerisi gelir. Bu ülkenin kalkınmaya ihtiyacı yoktur, çünkü kalkınmanın önündeki en büyük engel kendini kandırmaktır. Çevresindeki herkes az buz gelişmesine rağmen, bu ülke misyonunu bitirdiğini iddia edermiş. Çünkü, hedefe ulaştığınızı iddia ederseniz, hiçbir yere gitmezsiniz. 

Bu ülkede en eksik şey eksiklikmiş zaten. Nerdeyse tam olmayan insan bulmak imkansızmış.  Herkes bir şeylerin havasını atıyormuş. En çok da uydurdukları kimlikleri diğerlerine dayatmaktan horlanıyorlarmış. Herkes üstün olduğu için hukuktan bahsetmek zormuş. Hukuk, yani başkasının hakkı ve farklılığı saygı görmeyince insanlar saçma üstünlüklerini bile ifade edememişler. Çok yüksek bir medeniyet oldukları savıyla hareket eden vatandaşların ilk fırsatta yurt dışına kapağı atmaya çalışması da ilginçmiş. 

Kendini aldatmanın yan etkilerinin biri olan adaletsizlik cemiyet olmayı da engellemiş.  Bu toplum derme çatma ayakta duruyormuş zaten. Trafikte başkasının yol hakkına inanmayan vatandaş, başkasının yaşam hakkına da inanmıyormuş tabi. Düşünceleri, yaşam tarzlarını ve ahlakı ifade etmek gibi şeyler sadece sosyal medyada marka haline gelmiş.  

Herkes üstün olduğundan çok önemli işler için çok sayıda insan bulunuyormuş. Milyonlarca insanın kaderi en üstün ve en yetenekli anlamına gelen bacanak, damat, dayı oğlu ve teyze evladı gibi üstatlara emanet ediliyormuş. Kendini kandırmanın sonucu olarak bir yere layık olmaktan bahsedilmiyor, ahlak denen şeyden konuşmak günah sayılıyormuş. Hatta ülkenin parasını damat`a havale edecek kadar çok seviyor muşlar bir birilerini.

Anne, baba, çocuk yalnızca birer isim olmuş. Eşitlik, adalet, güven reklamlarda karşılarına çıkmasa unutulacakmış. Çünkü kendini bile kandıran, diğerlerine ne yapmaz? Aile yapısı neredeyse az kaldı çöküyormuş ki toplum yapısından bu anlaşılıyormuş. Aslında gösterge olabilecek felaketler yaşansa da kendini kandırmada çok başarılı olduklarından ders almıyorlarmış. “Ben, ben, ben” demeyi bırakamamışlar hiç. 

Uzun zaman önce başkasının sömürgesi olan bu ülkenin insanları kendini kandırmanın yeni yollarını büyük keşif, kendini en çok kandıranları da kahraman ilan etmeyi sürdürmüş. Başkalarını en çok kandıranı da başa geçirmişler. Kandıranların temsilcisi de onları istedikleri gibi kandırmış. Bütün kendini kandıran ülkelerde olduğu gibi, sömürgeci efendiler dışında bir şey değişmiyormuş.