Miałem kiedyś wielką przyjemność poobcować z pustułką zwyczajną. Sprowadziła się na osiedle w Krakowie, na którym mieszkałem, i z jakiegoś powodu upodobała sobie moje okna.

Przed pustułką najdostojniejszymi ptakami w okolicy były brudne, grube gołębie, po których musiałem dwa razy do roku zeskrobywać syf z parapetów. W końcu zdobyłem kolce i przykleiłem do parapetów, co pomogło pozbyć się problemu - starczyło na prawie dwa parapety, ale pozostałej części jakoś gołębie nigdy nie zajmowały.
W pewnym momencie dało się na osiedlu słyszeć okrzyk, którego wcześniej nie było, żadne gruchające pierdziu pierdziu, tylko prawdziwe darcie się ptaka. Nie mogłem go jednak zlokalizować, jednak pewnego dnia, gdy znów go usłuszałem, przytuliłem nos do okna w kuchni, aby cokolwiek zobaczyć. W tym momencie pustułka przyleciała i próbowała wylądować na kolcach.
Musicie sobie to wyobrazić: po jednej stronie szyby ja, kukający za okno na pustułkę, po drugiej stronie pustułka, stojąca na kolcach, niemogąca złapać równowagi, machająca rozłożonymi skrzydłami i patrząca centralnie na mnie. Mnie zamurowało. Pustułka powalczyła o równowagę jeszcze przez kilka sekund i odleciała.
Jeszcze przez kilka tygodni lądowała na parapecie mojego pokoju, tam gdzie brakowało kolców, i rozglądała się po osiedlu. Czasem widać ją było, jak goniła gołębie w locie. Nagle ubyło w okolicy tych skrzydlatych szczurów, a te pozostałe były jakby sprawniejsze i ruchliwsze.
W następnym roku też było ją słychać, choć u mnie na parapecie nie bywała zbyt często. Wydaje mi się też, że było ich więcej niż jedna.

Udało mi się zrobić jej nawet zdjęcie, ale niestety zaginęły moje kopie zapasowe. Może gdzieś są, ale nawet nie wiem, gdzie szukać.