Nefes almak, baharın gelişi, bulutların ardına saklanan güneşin ışığını hissetmek, bir akşamüstü şehrin tenha sokağında güvende olduğuna inanarak yürümek, gecenin serinliğinde denizin o kapkaranlık sularına bakıp dalga seslerini dinlemek, kurumuş dalların yeşile durduğu ve insana 'bir umut daha var'ı düşündüren kiraz çiçeklerine dokunmak, hayata tutunacağından endişe ettiğin isimsiz kaktüsün tomurcuklarıyla göz göze geldiğin anlarda yaşadığın mutluluk gibi ve daha nice sayamayacağımız güzellikle sarılmıştır aslında hayat..

Ne hayatmış yahu, bilse kendi de mutlu olurdu :)

Yapmaya mecbur bırakıldıklarımızla, hayalini kurduklarımız arasındaki uçurum giderek artarken, bir gölge gibi geçip gidiyoruzdur belki de. Hiçbir şeye dokunamadan bir iz bırakamadan..

Hayatın tanımı aslında bu cümlelerde saklı.

Son paragraftaki çocuk ne kadar güçlüymüş, ben de olmak istedim :) . Güzel bir yazı olmuş hocam elinize sağlık.